Tijdens een gezellige bijeenkomst in het Shimano Center in Valkenburg werden de oudste (Derk Wagendorp) en de jongste (Karlijn Hakvoort) kilometervreter van het jaar. Bij Karlijn is het eigenlijk kilometervreETSter, maar van haarzelf hoeven die vrouwelijke verbuigingen niet. Zij maakt onderdeel uit van een mannengroep, zij voelt zicht thuis bij de mannen, zij rijdt als een man, maar ziet er gelukkig niet zo uit. Van harte proficiat allebei!
Nog een klein detail: Derk reed maar liefst 1.000 km meer dan Karlijn, maar hij is dan ook met pensioen. Dat scheelt.

Als een gezamenlijke groep reden de teams van TC83 tijdens de laatste rit door het Limburgse land. Het leverde mooie plaatjes op. Een grote groep, heerlijk zonnig weer en renners die er zin in hadden. Het seizoen zit er na deze Herfstkleurenrit weer op. We stappen de komende wintermaanden op de mountainbike, indoorfiets of toch maar op de racer zolang het nog kan. En maken plannen voor het komende jaar...

"Hee, waar is je vlecht" klonk bij het stoplicht waar de groep stilstond. De vlecht is er niet meer. Weg, foetsie, afgeknipt. De vlecht zwiept niet meer in de wind, het richtpunt in de klim is weg, het voelt gewoon niet goed. Het overgebleven kleine staartje wordt stevig vastgehouden door haar helm. Alles ligt nu strak in de plooi. Omdat afgelopen zondag maar 4 mannelijke renners aan de start stonden weet het merendeel niet eens dat dit is gebeurd. De mannen zullen een nieuw richtpunt moeten zoeken. Maar er is ook iets positiefs te melden over deze knipactie: van haar 35 cm lange haarbos worden anderen blij gemaakt die wat haren kunnen gebruiken. Clubgenoten worden nu niet bedoeld!

In de groepsapp was de eerste reactie op deze foto of dit in Italië was. Het lijkt inderdaad verdraaid veel op het mooie Toscane met al die cipressen op de achtergrond. Leon Houbiers wist al rijdend dit mooie plaatje te maken op....de Plettenberg bij Wittem. De hele sfeer in de foto ademt Italië maar het is slechts enkele kilometers van huis. Een wijze vrouw uit het Limburgse zei altijd: "wat zou-ste wied gaon, hiej is 't aoch sjoeën". Had zij gelijk of niet?

Even voorstellen: Karlijn Hakvoort, sinds begin dit jaar enig vrouwelijk lid van én de A-ploeg én van onze tourclub überhaupt. Ooit woonachtig in het midden-Limburgse maar vanwege haar werk afgezakt naar het uiterste zuiden. Het wielrennen kriebelde al langer bij haar en het gerucht gaat dat zij eerst een club heeft gekozen die bij haar paste en vervolgens een woonhuis in de buurt heeft gezocht. Ze is dus in Bocholtz terechtgekomen, woont nota bene 10 meter naast de startplek (ja, je leest het goed) en is daarom steeds als laatste aanwezig bij de start (op Renato na natuurlijk). Met haar conditie zit het helemaal goed en ook manifesteert ze zich steeds nadrukkelijker in het mannenpeloton. Met haar slanke lichaam slingert ze zich naar believen door de groep en het klimmen gaat haar bijzonder goed af. Geen helling is haar te lang of te steil en ze laat menige kerel haar achter...wiel zien. Haar vlecht zwaait vrolijk mee met de bewegingen die ze maakt. De mannen, die allemaal haar vader hadden kunnen zijn, weten al wat ze het beste kunnen doen om bij de eersten boven te komen: die vlecht zo lang mogelijk volgen!

Het was een aparte rit afgelopen zondag. Niet alleen vanwege de afstand (130 km door een fantastisch Hoge Venen gebied in de blakende zon) maar ook door enkele andere gebeurtenissen. Zo moesten de A-renners 2 keer een stuk lopen. Een keer bij het oprijden van de Vennbahn in Mützenich en een keer op de terugweg toen Hombourg afgesloten was vanwege het dorpsfeest. Een kordate verkeersregelaar sommeerde de renners om af te stappen. Een ander incident vond plaats tijdens de korte passage door Duitsland. Omdat een Baustelle de route volledig blokkeerde was het even zoeken naar een alternatief. Toen de groep hiervoor stopte maakte Pascal Paulissen een beginnersfout door te vergeten uit te klikken en maakte hij ongewild kennis met het asfalt. Omdat renners bikkels zijn en altijd doorfietsen werd pas bij thuiskomst de schade opgemaakt. De foto hiervan durven we op deze website niet te plaatsen. Dan de laatste hilarische gebeurtenis. Bij de doorkomst van Montzen was er een wegversmalling met een paaltje als markeringspunt. Vandaar de luide kreet "paaltje" van Renato Lombardini. De 2 jonge dames die op de stoep wandelden schrokken gigantisch van dit gebrul, maar schoten daarna in de lach. Waarom die lach was begrepen we niet. Kennelijk dachten ze aan iets anders...

Volop ergernis aan de start van de prachtige rit door Wallonië. Niet over het fietsen, maar over randzaken. Zoals bijvoorbeeld het vliegen naar het vakantieadres. Door de problemen op de vliegvelden mislukte de voorgenomen vakantie van een van onze renners. Het wakkerde alleen maar de strijdlust van de hele groep aan. Het fout rijden als gevolg van het kletsen onderweg leidde zelfs tot heftige reacties omdat hierdoor het mooiste gedeelte van de route werd gemist. Gelukkig was de Route de Wallonie in z'n geheel bijzonder mooi en hadden de renners er heel veel zin in. Op het vaste pauzepunt in Henri Chapelle werden ze ook nog getrakteerd op harde broodjes en croissantjes! Waarschijnlijk omdat ze vaste klanten zijn. Na de pauze was de strijdlust er nog altijd, getuige het hoge tempo. Uiteindelijk kwam ook de ergernis in volle hevigheid terug toen Renato Lombardini lek reed en niemand op hem wachtte. Oeps...foutje...

Vele jaren geleden liep...eh...fietste hij met de gedachte rond om zijn eigen bedrijf te beginnen. Hij praatte honderduit over zijn snode plannen en de draai in zijn leven. De vraag was niet óf het een succes zou worden, maar hoelang het zou duren voordat het succes er zou zijn. In zijn hoofd had hij al alles uitgewerkt. Hij was de tijd ver vooruit en wist precies waar de stip op de horizon lag. En nu, 10 jaar later, mag je zeggen dat het succes er is. Zijn bedrijf draait op rolletjes en een nieuwe stip op de horizon is gezet. Een dik proficiat voor clubsponsor Renato Lombardini. Proost!

Afgelopen zondag was de dag van de parelroute, voor het eerst op de kalender. Zeven A1-renners vonden het zinvol de parels te ontdekken, in tegenstelling tot een aantal fietscollega's die de parels dachten te vinden op de Herrensietzung in Simpelveld. Pareltjes waren er zeker tijdens de route. Diverse gedeeltes van het parkoers waren nieuw en bijzonder mooi. Renners uit de omgeving Bocholtz-Simpelveld wisten niet eens van het bestaan van enkele weggetjes, maar ook de rest van de route was verrassend. Jammer dat de zon het landschap niet opfleurde. Het was mistig dus de warmste parel liet zich helaas niet zien.

Renners van TC83 bereiden zich tot in de puntjes voor op de ritten die in het programma staan. Daarom valt het deste meer op als renners een steekje laten vallen. Vandaar ook dat het niet correct is hen in dit verhaal bij naam te noemen. Het kan namelijk iedereen gebeuren.
Afgelopen zondag was zo'n dag van 'steken laten vallen'. Renner A appte 60 minuten vóór vertrek dat hij bij de Kei stond en constateerde dat niemand aanwezig was. Hij bleek zich een uur vergist te hebben. Renner B stuurde 50 minuten vóór het vertrek een appje met de vraag hoe hij de route vanuit Komoot op zijn Garmin moest krijgen. Niemand die hem op zo'n korte termijn nog wijzer kon maken. Deze renner bleek de hele winter niet de tijd te hebben gevonden dit te oefenen. En dan als klap op de vuurpijl: renner C die al na 40 km vreselijk 'dood' ging in een rit van 55 km. Hij bleek vanaf oktober niet meer gefietst te hebben. Komend jaar zal hij het zeker anders aanpakken. Dit mag niet meer gebeuren.
Er werd ook nog gefietst. Een verrassend mooie route voornamelijk in de gemeente Eijsden-Margraten. De rit was in ieder geval wel voor herhaling vatbaar.

Dan de eerste officiële rit van dit seizoen. De eerste route was nieuw getekend en had de bedoeling om rustig te starten, met wat intervaltraining in de beginfase en later in de rit uitbollen met een stukje duurtraining. Maar de realiteit was dat er volop ergernis was over de vele verkeerslichten die altijd de verkeerde kleur lieten zien. In tegenstelling tot het parkoers van vorige week was dit totaal anders. De bedoeling van deze fysieke training ontging de renners en dus werd het een mentale kwelling. Ook een beetje fysiek want vanwege de lage temperatuur was het moeilijk warm worden.
Er was nóg iets opvallends. Er reed een dame mee in het peloton. En wat de laatste 15 jaar nooit meer is gebeurd, dat gebeurde op deze eerste zondag in maart: de A- en de B-ploeg reden de route samen. Opvallend toch? Was het vanwege de effectieve training of had dit een andere reden?

Het is Carnavalsmaandag. De laatste maandag in februari. Nog geen tijd voor een rit met TC83. Toch vertrokken dit keer (voor de gelegenheid was de verzamelplek in Ubachsberg) maar liefst 9 A-renners voor een eerste gezamenlijke training van het jaar. De route was bedacht door Paul Knoben en aan niemand bekend gemaakt. Vanuit Ubachsberg ging de rit naar...Simpelveld en Bocholtz. Langs de woonplek van bijna alle renners die meereden. Grote hilariteit leverde dit op maar toch vond iedereen het prima dat ze vroeg waren opgestaan. Het was immers prachtig weer.
De training verliep niet vloeiend. Diverse keren moest de groep stoppen omdat Paul met een leegloper te maken had en af en toe wat lucht erbij moest pompen. De meesten waren er wat blij mee. Konden ze even op adem komen.

De routecommissie heeft in de afgelopen maanden enkele vrije uurtjes goed benut. Omdat 2022, na alle Corona-ellende, weer een normaal jaar gaat worden en we in maart fris aan een nieuw seizoen gaan beginnen, was het tijd eens orde op zaken te stellen. Dit gold in eerste instantie voor de bestaande routes uit het assortiment. Deze zijn vernieuwd, opgeleukt, ingekort en in een enkel geval verwijderd. Zo bleef een mooie selectie over. Deze zijn aangevuld met volledig nieuwe routes, die op een verfrissende manier zijn "getekend". Ook het programma 2022 is opgefrist, met aangepaste routes en starttijden.
Nu de renners nog. Die hoeven alleen maar te zorgen dat ze op 5 maart fris aan de start staan...