De zomer van 2019 is een hete. Op sommige dagen zelfs bloedheet. Dit weerhoudt enkele renners niet om het gebruikelijke woensdagavondritje te maken. Met een temperatuur van maar liefst 40 graden wordt gefietst met als enige doel 'de koelte opzoeken'. De geimproviseerde rit gaat voornamelijk door de bossen en....langs de ijsboer!

Ook in diezelfde periode: elke avond is op L1 een televisieuitzending van Tour de L1mbourg, hét praatprogramma over de Tour de France. Iedere dag hebben ze bekende gasten en ook beelden van de streek waar de uitzending plaatsvindt. Bij het filmen komen ze nóg een bekendheid tegen: onze Pierre Bindels! In volle actie kwam de nestor van de A-ploeg in de uitzending. Alleen die lange broek, Pierre.....en dat in de heetste zomer van de eeuw.

TC83-renners kunnen tegen een beetje hitte, dat stond al hierboven. Maar bij het kleinste druppeltje regen verandert de stoere instelling als sneeuw voor de zon. Op de dag dat Max Verstappen een fenomenale wedstrijd rijdt in Hockenheim blijven alle TC83-renners vanwege wat lichte regen thuis. Behalve Pascal Paulissen en Paul Knoben. Om in de sfeer te komen fietsen zij naar het dorpje Montfort, waar opa Verstappen een cafe runt. Met een heuse Formule 1 auto voor de deur!

Vakantie is vrij hebben en zelfs TC83-ers doen het, zij het met moeite, enkele weken van het jaar zonder fiets. Ze trekken dan naar alle windstreken, op zoek naar.....? Robbie Ritzen gaat tegen de echtelijke afspraak in toch stiekem naar een fietsenzaak en huurt een Pina om de Tourmalet te beklimmen. En de Soulor, Aspin, Aubisque, omdat hij er toch was. Anderen doen het rustiger aan op hun vakantiebestemmingen Venetië, Barcelona, Vogezen, Algarve, Zuid Tirol, Sardinië, etc. Jullie lezen het goed, het mag wat kosten!

En weer werd zijn aansluiting bij de toppers van TC83 onderbroken! Al maanden had hij zich voorgenomen om met lange zondagtrainingen weer terug op niveau te komen. Steeds weer kwam er iets tussen. Was het geen lichamelijk ongemak, dan was het wel materiaalpech. Zo ook nu weer. Het materiaal liet hem in de steek. Campa of Shimano, een ketting op deze manier vervormen mag niet maar kan blijkbaar wel. Nee, het was niet zijn brute kracht want die ontbreekt hem dit seizoen. Tja, hoe krijg je het voor elkaar, Pascal (Paulissen)? Laten we het maar op materiaalmoeheid houden.

Nee, met de titel wordt geen valpartij bedoeld maar het vastleggen van onze clubrenners op een foto. Dat bleek een jaar lang heel moeilijk te realiseren. De eerste poging werd niet goed genoeg bevonden. Door de harde wind hadden de renners veel moeite met het in bedwang te houden van het enorme spandoek van Narinx-Ritzen en was een lachje op de gezichten ver te zoeken. De tweede poging viel letterlijk in het water en ook deze derde poging was verre van ideaal. Het was bloedheet en de zon stond hoog aan de hemel. Voor een fotograaf niet de meest perfecte omstandigheden. Ook was er de gebruikelijke chaos want eer de renners mooi op hun plaats staan.... Gelukkig waren ze wel in grote getale aanwezig en mag het resultaat er zijn! Alleen die sokken....

Even een kleine introductie, ik ben Hans Dirks, woon in het prachtige Eys. In de beginjaren van TC83 ben ik ook lid geweest. Ik denk dat ik ongeveer 10 jaar geen lid geweest ben en, veel erger natuurlijk, ook niet gefietst heb. Halverwege 2018 kwam dan toch weer het fiets-virus op en ben ik ook weer lid geworden van TC83. Ik had gehoord dat er nog steeds gestart wordt bij de kei in Bocholtz. Dus woensdagavond, ik in de meeste recente wielerkleding en met een pico-bello gepoetste fiets, naar Bocholtz. Ik werd daar direct vriendelijk onthaald met vragen als waar ik die ouwe fiets gevonden had en wijzend naar mijn wielertenue, of ik wist dat er al jaaaaren geen fietswinkel van John Willemsen meer bestond. Tja, ik schaar dat onder de noemer psychologische oorlogvoering. Ik ben toen met de A2-groep meegefietst en dat ben ik blijven doen.
Op 30 juni jl. heb ik kennisgemaakt met het fenomeen koppeltijdrit. Nooit van gehoord natuurlijk en daarom uitermate spannend. De koppels worden door loting samengesteld. Als koppel geef je een te rijden gemiddelde aan en dat moet je dan proberen zo goed mogelijk te benaderen. Op deze manier maakt ieder koppel evenveel kans om te winnen. We starten met een gezamenlijke warming-up, die bij een temperatuur van boven de 30 graden natuurlijk iets minder nodig is. Dat is dan meteen de reden waarom we een gemiddelde halen van nog geen 17 km/h! Aan het einde van deze rit wordt er op een mooie plek een clubfoto gemaakt.
Maar goed, de koppeltijdrit.
Wiel komt iedereen al troosten vóór de start. Hij denkt de prijs weer te winnen, niet in de gaten hebbend wat Hein van plan is. Hein rijdt lek, dat hebben we tijdens de "warming-up" geoefend. En blijkbaar ging het nog te snel dus laat Hein een reserveband monteren die al lek is voor dat ie gemonteerd is. Voor dit koppel dus geen prijs.
John en Leon hebben zich zorgvuldig voorbereid, zo geven ze aan. De route gefietst en overal aan gedacht, zelfs aan het verkeerslicht. Tja, bijna overal dan, want met een sanitaire stop hebben beiden blijkbaar geen rekening gehouden, dus geen prijs.
Jan en Rob starten zonder verdere voorbereidingen maar gedurende de rit blijkt dat een van beide een verkeerd verzet gemonteerd heeft, hij kan niet langzamer. Geen prijs.
Marc en Rob hebben veel teams ingehaald, maar zijn tegengewerkt door het al eerder genoemde verkeerslicht. Geen prijs.
Leon en Georg zijn te snel. Ze hebben waarschijnlijk het effect van hun internationale samenwerking onderschat. Geen prijs.
Ik word gekoppeld aan Marcel, dus dat is kat in 't bakkie. Dat thuisvoordeel gaan we helemaal uitspelen. Ook wij hebben aan het verkeerslicht gedacht, maar als wij aan dat punt komen heeft een andere fietser op de knop gedrukt en kunnen wij zo doorrijden, dus 21 seconden te vroeg thuis, geen prijs.
Dan blijven de winnaars over, Thom en Renato, met een verschil tussen aangegeven en daadwerkelijk gereden van 14 seconden, op een afstand van 19,1 km. Gefeliciteerd!
Deze gezamenlijke, leuke clubactiviteit sluiten we af met broodjes, vlaai, koffie en fris.

Renato Lombardini en Tom Rhoen waren de grote en sterke winnaars van de koppeltijdrit, in het leven geroepen ter nagedachtenis aan ons overleden lid Henk Jongen. Zij wisten het dichtst mogelijk bij hun voorspelde tijd te komen, en dat met een voorspeld gemiddelde van 27 km/uur. Het scheelde slechts 14 seconden! Zij wilden heel graag winnen, dat staken ze vooraf niet onder stoelen of banken. Die trofee moest en zou bij hun op de schoorsteen komen. De afspraak met de pastoor van Simpelveld bleek goud waard. De tijd van de kerkklok werd vooraf afgesteld op die van de atoomklok. Het hielp het winnende koppel om de voorspelde tijd nagenoeg te evenaren.
Opvallend was het optreden van Wiel Janssen. Omdat hij recordhouder is als winnaar van deze tijdrit was Wiel de grote favoriet. Hij had echter de verkeerde fietspartner. Hein Vaessen vergat zijn bidonnen bij de start en verloor kostbare tijd om deze weer op te halen. Vervolgens reed Hein ook nog lek en tot overmaat van ramp depanneerde hij dit euvel met een...andere lekke band. Wiel zat toen al op hete kolen want het winnen van de koppeltijdrit was al bijna verkeken. Toen Hein nogmaals lek reed was zijn geduld op. Hij reed als een speer in z'n eentje naar de finish, zich niet realiserend dat de regels hierin heel duidelijk zijn: het volledige koppel moet finishen. Zo niet, dan wordt dit gezien als 'niet gefinisht' en komt er mooi DNF (Did Not Finish) achter je naam te staan.

Vijf renners van TC83 vormden dit jaar het 'Dolomietengroepje'. Vanaf eind vorig jaar was de focus gericht op de uitdaging drie dagen achter elkaar een rit door de bergen fietsen. Getraind werd er. In weer en wind zelfs. Als één groep zouden we straks alle bergen bedwingen. Helaas, om uiteenlopende redenen werd het groepje gedecimeerd tot....twee renners (Sjack Hoop en Paul Knoben), die op de valreep hun vrouwen bereid gevonden het groepje weer enige vorm te geven. De routes werden gereden op 14, 15 en 16 juni. Naast het hoofdprogramma bleek ook het nevenprogramma bijzonder geslaagd. Maar fietsen stond voorop. De eerste etappe was de mooiste: de populaire Sellaronda, waarbij 4 passen (tot een hoogte van 2200 meter) bedwongen moesten worden. De tweede rit was met 95 km en ruim 2600 hm de zwaarste en de Fedaiapas was het hoog(s)tepunt. De laatste etappe was de leukste. Dolomites Bikeday werd ie genoemd. Op een volledig voor gemotoriseerd verkeer afgesloten parcours konden zich duizenden fietsers uitleven op de drie passen die ze voorgeschoteld kregen. Het werd een bijzonder mooie dag. De benen werden in de hellingen niet gevoeld en de afdalingen....die gingen waanzinnig snel!

Het trainingskamp was weer top! Enkele dingen mogen we zeker niet vergeten:
Dat de routes weer bijzonder mooi waren (oké dan, die Ferme Libert was wat teveel van het goede).
Dat het best koud was in de Ardennen en het zonnetje af en toe goed deed.
Dat de verstandhouding onderling weer geweldig was (ook al merkten we soms veel te laat dat er iemand gelost was).
Dat op ieder fietsweekend de fiets van Renato Lombardini niet in orde is...en Leon dan vergeet enkele schroeven aan te draaien....oeps!
Dat ook dit jaar weer veel te veel boodschappen waren gedaan. De spullen die overbleven werden gedoneerd aan het Dolomietengroepje.
Dat het huis ontzettend mooi was. Met gratis sauna (niet gebruikt) maar helaas zonder Eurosport (geen Giro d'Italia) maar wel RTL Plus. Sjack Hoop was dus niet weg te slaan bij de tv toen Max Verstappen de Monaco GP moest rijden. Sjack vergat zomaar om mee te helpen met opruimen...
Dat eentje altijd als laatste aan het vertrek staat en je van tevoren weet wie.
Dat op het moment van vertrek naar huis de tweede sleutel van het vakantiehuis spoorloos was. Zoeken binnen en buiten leverde niets op. Twee dagen later kwam iemand de sleutel tegen in zijn jasje. Nu deze is opgestuurd naar de huiseigenaar mogen we volgend jaar weer komen!

Als laatste rit stond een rit richting Stavelot op het programma. Het parkoers leidde vooraf al tot enige twijfels en tijdens de rit zelfs tot enige ophef. Als je weet dat Stavelot in een dal ligt dan snap je dat er geklommen moest worden. Drie flinke 'pukkels' stonden op het programma: de Ferme Libert, de Cote du Wanne en de Rosier. Het eerste obstakel bleek ook een echt obstakel. Menig voetje werd aan de grond gezet maar met wat gevloek en getier bereikten alle renners de top. De Wanne en Rosier waren nu een makkie voor de renners. Maar met die drie pukkels was het nog niet voorbij. De rit bleef pittig tot aan het eindpunt. Het bleef stijgen tot in Sourbrodt.
Na de rit was er geen tijd om te rusten. Er was nog wat te doen. Dit hield in: bijdrinken, douchen, inpakken, opruimen en...snel naar huis!

Het lange weekend in de Ardennen had veel weg van een duiventil. Renners reisden naar de Ardennen en vertrokken weer, terwijl de volgende dag weer nieuwe, frisse mensen aan de start stonden. Die dan dezelfde dag ook weer vertrokken...
De tweede rit werd gereden met maar liefst 11 mannen. Vanuit Limburg waren 3 renners aangesloten. En ook bijna opgesloten want Pascal Paulissen (een van de nieuwkomers op zaterdag) wist het vakantiehuis binnen te sluipen terwijl de hele groep buiten startklaar stond en de deuren van het huis waren afgesloten. Hulpeloos zwaaiend en roepend hing hij uit een raam op de bovenste etage. Niemand wist wat hij daar aan het doen was...
De etappe was een langere en moeilijkere rit. In het begin werd de langste helling in de nabije omgeving beklommen. De 13 km lange klim naar de Botrange vanuit Malmedy. De afspraak was de groep volledig bij elkaar te houden en dat lukte. Het overige deel van de rit was wonderschoon. De route liep door het venengebied en ging op en neer. In de middag werd de zon vervangen door wolken en even later zelfs door nattigheid. De regen duurde gelukkig niet lang maar zorgde er wel voor dat de renners kozen voor de kortste route, al was deze toch nog 100 km.

In het weekend voor Hemelvaart stond het trainingskamp van TC83 op het programma. Dit keer werd een locatie gekozen die niet ver van huis lag: Sourbrodt in de Ardennen. Op een steenworp afstand van de Botrange, Belgisch hoogste punt. Het kamp telde drie dagen met op alle dagen een rit. In totaal stond er zo'n 250 km op de rol.
De rit op vrijdag was weliswaar niet lang (50km) maar het ging op en neer. Wielrennen in een andere omgeving is leuk en door het enthousiasme was het tempo behoorlijk hoog. Heerlijk om zo te beginnen! Het leuke van zo'n trainingskamp is dat je dagenlang samen bent en de tijd vrijwel volledig wordt gespendeerd aan fietsen of praten over fietsen, of over eten tijdens het fietsen, krachten doseren tijdens een zware rit, de route op je Garmin zetten, de rit van morgen bestuderen, het hoogteprofiel van de Ferme Libert analyseren... Iedereen wordt wijzer tijdens zo'n weekend! Oh ja, er wordt ook nog geslapen. Een paar uurtjes per nacht. Meestal leidde dit echter niet tot een uitgeruster gevoel.

Een week later. De temperatuur is 15 graden gedaald en regen is in het vooruitzicht gesteld. Toch zijn er 8 A-renners en 2 renners van de A2-ploeg op de afspraak aanwezig. Besloten werd om de rit door het land van Swentibold gezamenlijk te rijden. Ten opzichte van Paasmaandag werd het een dag van contrasten. Vooral door de lagere temperatuur waardoor iedereen weer voor zijn winterkloffie had gekozen. En de regen, die 1,5 uur lang naar beneden viel. Maar verder ook het tempo. Voor het eerst kwam het gemiddelde weer eens boven de 26 km per uur. Maar er waren ook dingen die niet wijzigden, zoals het 'niet-vooruit-te branden' rijden van Rob Ritzen en... het lek rijden. Dit jaar hebben we niet één keer lek gereden tijdens een zondagsrit! Wie is de eerste?

De zon lokte zo goed als alle renners naar buiten op Paasmaandag, de dag van onze 'zondagsrit'. Maar liefst 15 A-renners begonnen de tocht richting Visé, waar het keerpunt was gepland. Van daaruit zou het merendeel huiswaarts keren en zou een select groepje verder richting Luik rijden als extra training voor de Dolomieten (dit staat in juni op het programma). Misverstanden over de te rijden route waren er allerminst want vrijwel iedereen heeft een Garmin en had dit keer de route in het apparaat gezet. De parkoersbouwer had het zich dit keer gemakkelijk gemaakt. Hij 'leende' een rit van de website van een andere wielerclub en 'verbouwde' de route zodanig dat deze door Bocholtz voerde. Het begin- en eindpunt van de route bleef echter zoals deze oorspronkelijk gepland waren... Dit leidde in 's Gravenvoeren tot een leuk tafereel. De Garmin gaf "einde koers" aan en de renners wisten niet meer waar ze naartoe moesten. Allemaal stonden ze aan de kant van de weg, over hun stuur gebogen om in hun navigatiesysteem weer de route te kiezen en zo een nieuwe start te maken. Niemand die er een kwaad woord over sprak overigens, tot grote opluchting van de parkoersbouwer....

Het seizoen is langzaam op gang gekomen. Was eerst het slechte weer de oorzaak dat er niet kon worden gefietst, daarna waren het de renners die vanwege het slechte weer nauwelijks kilometers in de benen hadden. Dit leidde tot hele rustige ritten. Té rustig. De laatste zondag van maart zou dit anders moeten. Enkele renners waren van mening dat er wat meer tempo moest worden gemaakt. En zo geschiedde...

De rit ging grotendeels over Duits grondgebied en de protesten tegen dit 'Duitse lusje' laaiden flink op in de dagen vóór de rit. Doch het parkoers was top en voerde over leuke, smalle weggetjes en met een stevige wind op de kop was het ideaal om 'koers te maken'. Met wat roepen, vloeken en tieren wisten de laatsten van het peloton de renners vooraan nog enigszins in toom te houden. En anders was het wel de spoorwegovergang vlakbij Rimburg. Daar stonden de groep weer 10 minuten te wachten eer de boemeltrein voorbij was....

Het voorjaar begint ieder jaar vroeger. Zo leek het tenminste bij de tweede (nog altijd officieuze) rit van het jaar. Voor de zonovergoten tocht was de keuze gevallen op een ritje door het Duitse land. Via Würselen en Eschweiler was het weliswaar best verkeersdruk, maar in de buitengebieden gelukkig minder en ook wonderschoon. De juiste route werd regelmatig gemist omdat de renners meer oog hadden voor elkaar (er werd heel wat bijgekletst tijdens de rit) dan voor de Garmin. Vlak voor de terugkeer in Nederland ging het echter goed mis. Bij het opdraaien van een rotonde kon het eerste deel van de A-groep vrij snel doorrijden doch werd de tweede groep letterlijk over het hoofd gezien. Leon Houbiers was de meest onfortuinlijke koprijder van deze groep. Hij werd door een van rechts komende auto volledig in de flank geschept en een richting opgestuurd die hij had voorzien. Als een gevallen schaatser gleed hij na de klap over het wegdek naar de andere zijde van de rotonde. Een lijnbus stopte braaf zodat Leon zijn glijpartij mooi kon afronden. Vervolgens stond hij als een echt professioneel coureur meteen weer recht met de bedoeling zijn geplande route te vervolgen. Pijn voelde hij niet en ook had hij de tegenwoordigheid van geest om de chauffeur naar de verzekeringspapieren te vragen. Toen dat allemaal netjes was afgerond werd de rit vervolgd. De fiets van Leon was niet gehavend, al had elk wiel een slagje gekregen. En Leon zelf? Die werd goed in de gaten gehouden door de ploeggenoten. Zit hij nu opeens scheef op de fiets? Oh nee, hij zit z'n hele leven al zo. Gelukkig maar, het is weer goed afgelopen.
PS: een dag later stonden de polsen van Leon stijf van de spierpijn en was hij blij dat de boterhammen voor hem gesmeerd werden...

De eerste, weliswaar officieuze, rit van de club vond dit jaar plaats op....17 februari! Het was uitzonderlijk mooi weer en het leek zelfs voorjaar. Er waren dan ook al 7 renners uit hun winterslaap ontwaakt. Het parkoers maakte dit keer niet zoveel uit. Vooral niet te moeilijk en niet te snel fietsen. En zo hoort het in februari!

De aftrap van het seizoen vond weer plaats in Eys. Met een stevige wandeling van een uurtje die zelfs voor wielrenners geschikt was begon het seizoen weer gezellig. Ook de dames amuseerden zich bijzonder goed. Een goeie opmaat voor een mooi wielerseizoen!

Eigenlijk hoort dit verhaaltje in de verhalenserie van 2018 thuis maar door afwezigheid van de webmaster lukte plaatsing niet. Het verhaal gaat over de laatste rit van het jaar, op 30 december. Een (mountainbike)rit om maar snel te vergeten. Het begon al bij de start toen iemand 'lek' riep. De panne verhelpen lukte niet omdat hij met de te kleine stikstofpatronen de 26-inch-band niet op spanning kreeg. Bovendien liet hij de dure stikstof onbedoeld ontsnappen. Uiteindelijk waren er 3 patronen nodig... om vervolgens te constateren dat de band wederom leegliep. Hij had verzuimd de doorn uit de buitenband te halen...
Nu rijdt nauwelijks meer iemand met een 26-inch wielmaat maar gelukkig was die er bij de clubgenoten wel bij. Helaas, zijn reserveband, die hij al jaren in zijn zadeltasje meeneemt, bleek een 28-inch-stadfietsmodel te zijn... Het gevolg was dat vrouwlief vroeger dan gepland uit de veren moest en de pechvogel moest komen ophalen. Hoe dit verder thuis is afgelopen is niet bekend gemaakt.
Drie kilometer verder opeens een kop-staart botsing. De remmen van een clublid bleken totaal versleten. Verder was de oliedruk beneden alle peil dus ook dit slachtoffer moest rechtsomkeert maken. Er bleven 4 bikers over die probeerden de route tot een goed einde te brengen. Al snel werd de verkeerde afslag genomen maar met een flinke omweg en na ontelbare stegeltjes te hebben overwonnen werd het juiste pad weer gevonden. Maar dan speelden die slechte benen weer op, en zat het kerstdiner nog een beetje in de weg. Nee, het had niks te maken met bovenmatig alcoholgebruik. Zeker niet. Al wist eentje, notabene 3 km van zijn huis verwijderd, helemaal niet meer waar hij was.
Om een lang verhaal niet té lang te maken... één van de 7 renners heeft de route volledig gereden...
Namen zijn in dit verhaal niet genoemd ter bescherming van de betrokkenen.