Topoverleg was er afgelopen dinsdag binnen de A-ploeg. Belangrijkste bespreekpunt: de meerdaagse activiteit die volgend jaar mei gaat plaatsvinden. De bedoeling is het trainingskamp van 4 dagen in de Vulkaaneifel op te slaan. De interesse is in ieder geval groot bij de A-jongens. Nu nog de winter goed doorkomen maar daarover zijn ook meteen plannen gemaakt.

Het weekend begon in mineur. De club bewees Henk Jongen de laatste eer door vrijwel volledig aanwezig te zijn op zijn begrafenis. De avond hieraan voorafgaand werd op Henk's verzoek en in zijn aanwezigheid de laatste keer het glas geheven.

Zondag stond in het teken van de mountainbike. De eerste rit van dit winterseizoen ging door het Gerendal. De meeste renners hadden na een aantal weken inactiviteit de spieren nog niet in de sportstand staan. Maar met kreunen en steunen kom je ook ver. Dat ging overigens niet gladjes want de ene reed lek (en moest huiswaarts) en drie anderen gingen er bij liggen. Het was bijzonder glad door de vele modder en ook door de harde wind was het moeilijk op de been te blijven. De verwondingen van Rob Ritzen, Pascal Paulissen en Paul Knoben vielen uiteindelijk mee al had de kleding de kleur van het landschap aangenomen, soms met enkele rode accenten.
Vooral die kleding baart het thuisfront toch wel zorgen. Nu zijn wielrennersvrouwen wel wat gewend, maar als manlief vol modder uit zijn auto stapt wil de vrouw hem vanuit de woonkamer toch wel meteen duidelijk maken dat hij de achterdeur moet nemen. Daar wordt hij dringend verzocht zich in de garage te ontdoen van zijn kleding en vervolgens moet de renner nog poedelnaakt door het huis richting douche. Leuke sport, dat mountainbiken...

Dinsdag 20 november is ons clublid Henk Jongen overleden. Dit voorjaar reed Henk, ondanks de ernstige benauwdheid, nog met de A-ploeg mee. Toen dit niet meer ging sloot hij zich aan bij de B-jongens, omdat hij het fietsen niet kon laten. Zelfs de bedevaartsrit naar Kevelaer over 220 km werd tot een goed einde gebracht. Zijn laatste rit op de fiets was Limburgs Mooiste, die hij helaas in zijn eentje volbracht, zonder zijn 'familie' zoals hij zijn fietsmaatjes onlangs noemde. Hoewel Henk gepassioneerd was van de fiets werd hij 'slechts' ��n keer kilometervreter van onze club, nota bene in 2011, het jaar dat hij 25 jaar lid was van TC83. Henk genoot van het fietsen, zelfs in de winter terwijl hij de kou verafschuwde, en vooral van het stuk taart op de pauzeplaats. De Jean Nelissen Classic, h�t dagje-uit met de A-ploeg, stond altijd rood gemarkeerd in zijn agenda.
De club is bijzonder verdrietig dat Henk er niet meer is. We verliezen hiermee een klasbak, een kameraad en een iemand die zich jarenlang voor de club heeft ingezet als bestuurslid. Henk, we zullen je missen. Adieu!

Het fietsprogramma voor het komende jaar wordt traditiegetrouw pas begin januari bekend gemaakt en wordt tot die tijd in het diepste geheim samengesteld. Toch geeft de routecommissie nu reeds een nieuwtje prijs. Komend jaar zal namelijk voor het eerst een rit uit het programma worden omgedoopt tot "Henk Jongen Classic". Als eerbetoon aan 'onze' ernstig zieke Henk. Deze rit zal jaarlijks terugkeren op de kalender, zodat we Henk nooit zullen vergeten...

Afgelopen weekend heeft de tourclub het wielerseizoen feestelijk afgesloten in de Gillishof in Bocholtz. De kilometervreters 2012 zijn in het zonnetje gezet en er werd gezellig gekletst en lekker gegeten. De avond was bijzonder geslaagd en het voelde, zoals Henk Jongen het vanaf zijn ziekbed voorspelde, als een familiebijeenkomst. Het advies van Henk om zoveel mogelijk te genieten hebben we perfect uitgevoerd!

Het seizoen werd koud afgesloten. De herfstkleurentocht werd snel omgedoopt in ijspegeltocht. Reden de renners vorige week nog in de korte broek, zondag konden de winterkleren uit de kast gehaald worden. En voor wie dit nog niet genoeg was greep naar de ski- en zelfs de carnavalskleding! Gekker moet het niet worden met deze winter.
Het seizoen werd met een gezamenlijke pauzeplaats in het Amstel Gold Race Xperience afgesloten. De blik weer op het komende seizoen gericht.

De afloop van het seizoen bij de B-ploeg was spannend. Een drietal renners stond dicht bij elkaar aan kop van het klassement. Op de laatste zondag van het seizoen waren de drie kandidaten ... niet aanwezig. Overall winnaar werd, zonder te fietsen, Godfried Stoffers! Ook bij de dames eindigde de strijd zonder activiteit. Maria Ritterbex trok de eer naar zich toe en mag zich kilometervreetster van het jaar 2012 noemen. Proficiat!

Voor renners is de (mid)wekelijkse rit van onze club vaak een uitlaatklep. Gedurende enkele uren kunnen ze dan hun ei kwijt. Verbaal natuurlijk maar ook lichamelijk. Afhankelijk wat er op zo'n dag gebeurd is, ligt het tempo dan ook hoog, hoger, het hoogst. Zo werd de laatste woensdagavondrit in september in ��n lange sprint gereden vanwege frustaties op het werk. Ook vandaag speelden de gemoederen weer mee. De precieze redenen zijn onduidelijk. Zo nu en dan vloog het tempo naar ongekende hoogte. Tussen Itteren en Elsloo bijvoorbeeld werd volop gekoerst. Hoog tempo en demarages. Met de wind op kop werd de forcing gevoerd door Paul Knoben die Renato Lombardini en Rob Ritzen in z'n kielzog meekreeg. Een kilometers lang gevecht volgde tussen dit drietal en een groep van zes. In Elsloo gearriveerd waren de gemoederen weer voor even gesust...

Niets kan de renners van TC83 ten val brengen. Geen chicanes in het fietspad, geen klapbanden, geen tegenliggers of paaltjes. Nee, niets. Niets? Ja, toch wel. Een 45-km wagentje. Zo'n autootje zo groot als een sleutelhanger. Met een opa als bestuurder. Toegegeven, hij had voorrang, stond helemaal in z'n recht. Alleen door onoplettendheid hadden de renners dit te laat in de smiezen. De voorste renners remden en het peloton schoof luid roepend in elkaar. Een massale valpartij had dit tot gevolg. Door het domino-effect. Gelukkig viel het allemaal nog mee. Uiteindelijk kregen de renners toch nog voorrang. Opa wist van de schrik niet meer wat hij moest doen...

Het eerste volle jaar in koers en dan al het klassement van de Kilometervreter bij de A-ploeg winnen. Dan heb je toch klasse! We hebben het over Marcel Demers. Hij schoof de meeste kilometers onder zijn wielen door. Proficiat! De huldiging zal op de feestavond plaatsvinden.

Het weekend van 15 en 16 september stond voor de meeste leden in het teken van de Besse Classic. Hierbij heeft volgens getuigenissen naast de sportieve inspanningen vooral bier en apfelkorn veel prioriteit gekregen. Volgens de inmiddels opgeheven omerta binnen de wielersport circuleren verslagen en e-mails over "overmatig drankgebruik", "drankrekeningen van 2000 euro" en "afscheid nemen van een o-zo-sympathieke Wirtin". De werkelijkheid lijkt ook hier erger te zijn dan de fantasie.
Daarnaast waren er ook nog leden van ons geliefde TC83 Bocholtz die andere verplichtingen hadden. Jawel, twee doorzetters vatten het als hun plicht op om de clubkleuren uit te dragen op het WK2012, ook bekend als UCI ROAD WORLD CHAMPIONSHIP te Valkenburg Limburg 2012 The Netherlands. Hierbij moest op die bewuste zondag op de Cauberg bijgaande finishfoto uitsluitsel geven. Dat daarbij ook L1 en LimburgsMooiste zich een plaatsje middels gedrang probeerde te verwerven kon niet beletten dat hier TC83 Bocholtz duidelijk als ��n en twee over de finish acte de pr�sence gaven.

Zondagochtend 8 uur. Ook nu druppelen de renners een voor een binnen, in dit geval in de ontbijtzaal alwaar een vorstelijk ontbijt zal worden geserveerd, noodzakelijk om vandaag een goede start te maken. De koppies staan strak, van uitgelatenheid geen spoor op deze frisse maar zonnige ochtend. Hiervoor zijn een viertal redenen aan te wijzen. Punt 1: de 140 km van de vorige dag; net iets langer als de gemiddelde zondagsrit. Punt 2: de 1330 afgelegde hoogtemeters; men rijdt over het algemeen toch liever bergaf als bergop. Punt 3: het overmatige drankgebruik gisteravond. Dit behoeft geen nadere toelichting. Punt 4: de te korte nachtrust, funest in combinatie met alcohol. Na het ontbijt krijgt Hans Besse de schrik van zijn leven als de rekening wordt opgemaakt. De drankrekening blijkt maar liefst 2000 ? te bedragen. Hans beseft heel goed dat hij niet met een groep geheelonthouders op pad is gegaan maar 2000 ? is toch wat veel van het goede. Na ellenlange herberekeningen wordt de fout ontdekt en blijkt het "slechts" te gaan om 1000 ?, een enorme meevaller. Deelt men dit bedrag echter door 24 personen dan zal men in eerste instantie niet aan een zichzelf serieus nemende fietsclub denken, maar eerder aan een dartclub. Nadat eenieder persoonlijk afscheid heeft genomen van de o-zo-sympathieke Wirtin, zet de stoet zich in beweging. De eerste 10 km gaan lekker bergaf en de eerst renners worden alweer luidruchtig. Als spoedig daarna de eerste heuvels onder de wielen voorbijtrekken blijken de klimgeiten van gisteren de slakken van vandaag te zijn. Of dit te wijten is aan een conditionele achterstand of aan zelfoverschatting op zaterdag, blijft een raadsel. De bus stopt ongeveer elke 3 km om de zwakken, zieken en misselijken bij te staan. Chapeau voor de begeleiding. Uiteindelijk na 50 km uitsluitend klimmen en dalen door een werkelijk schitterend landschap ploft het gezelschap neer op een zonovergoten terras in Schevenh�tte waar de innerlijke mens wordt versterkt met een groot bord pasta. Bij stemming wordt er besloten om de kortste route naar Bocholtz te nemen en de Belgische lus met een paar venijnige klimmetjes te schrappen. De resterende 45 zijn vrij vlak zodat er lekker tempo kan worden gemaakt. Een ludiek voorval op 15 km van Bocholtz mag niet onvermeld blijven. Een renner van Sabic merkt op dat het toch opmerkelijk is dat er deze twee dagen geen enkele rijder lek heeft gereden. Nooit doen!!!!!!!! Hij had deze zin nog niet uitgesproken of iemand constateerde een lekke achterband. Uiteindelijk bereikt de groep na 105 km en 1250 hoogtemeters de finish in Bocholtz alwaar zij opgewacht wordt door een trouwe aanhang. Slechts enkele renners smachten naar het weerzien met hun vrouw; de meesten smachten gewoon weer naar een heerlijk koud biertje als afsluiting van een zeer goed verlopen en geslaagd weekend. Na een luid gezongen ode aan Hans Besse : " Hansje bedankt, Hansje bedankt ..enz." keert eenieder huiswaarts met de belofte volgend jaar weer aan de start te staan.

Zaterdagochtend 8 uur. Een voor een druppelen de renners binnen, sommigen met de slaap nog in hun ogen, anderen met een voor dit tijdstip al heel montere blik. Nog snel een overheerlijke ambachtelijke krentenbol en een laatste slok koffie, waarna de stoet zich in beweging zet. Uitgezwaaid door Henk Jongen ("volgend jaar ben ik er gewoon weer bij"), TC 83-voorzitter Kermit Knoben, warme bakker Rob Vluggen ("conditionele achterstand, geen zin in een lange busrit") en een handvol trouwe echtgenotes wordt koers gezet richting Geilenkirchen. Zowel de stemming als het tempo zitten er goed in bij de 21 coureurs en hun 3 begeleiders. De eerste 80 km worden in straf tempo binnen 3 uur afgelegd zonder ook maar een heuveltje beklommen te hebben. Als blijkt dat we nog steeds in noordelijke richting koersen slaat de paniek toe. Rijden we �berhaupt wel richting Eifel of heeft Hans Besse iets totaal anders in petto voor dit bonte gezelschap. Maar reeds na een paar linkse en rechtse bochten doemen in de verte aan de horizon de eerste groene hellingen op : de Eifel. Het klimwerk kan beginnen. Aangemoedigd door een luid claxonerende bruidsstoet bereiken we na 95 km onze pauzeplaats alwaar "Schinken- und K�sebrot" en een rijkelijk gevulde groentesoep op het menu staan. Tevergeefs wordt er door een enkeling naar soepballetjes gezocht, gevonden worden er slechts groene balletjes, spruitjes geheten; in het verdere verloop zou blijken: het eten van voldoende spruitjes veroorzaakt de prachtigste darmgeluidjes . Hilariteit alom.
Nog bijna 50 km te gaan tot de eindbestemming in het plaatsje Urft. Het blijken 50 zware kilometers te worden waarin direct het kaf van het koren gescheiden wordt: zij die jong, slank, elastisch en afgetraind zijn en zij die ouder, dikker, stijver en minder (on)getraind zijn. Ieder in zijn eigen tempo, met zijn eigen gedachten en zijn eigen grimas, door de meegereisde fotograaf treffend vastgelegd. Solidariteit staat deze 2 dagen hoog in het vaandel. Boven aan de hellingen wordt er keurig gewacht op de achterblijvers. Gezamenlijk bereiken we om 16.30 uur ons Gasthof alwaar een sympathieke "Wirtin" ons van harte welkom heet en vraagt of we heel misschien zin hebben in een biertje. Het antwoord laat zich raden. Na een stevige maaltijd en vele.vele.vele biertjes en Apfelkorn later druipt het gezelschap langzaam af, de sterke verhalen gonzen nog na in de ruimte. De vochtbalans lijkt bij de meeste rijders weer hersteld; een belangrijke voorwaarde om ook de volgende dag de venijnige heuvels te kunnen trotseren.

Afgelopen zaterdag vertrok een 20-man sterk peloton in de richting van de Eifel. De Besse Classic was weer gestart. Het gesprek die ochtend ging niet over de de bijna 300 km die de renners over twee dagen voor de boeg hadden. Achter in het peloton (zoals de foto hiernaast laat zien) werd volop geluisterd naar de verhalen van Willy's vakantie in ... Peniscola. Willy had er avonturen beleefd en die moest hij even kwijt. Daar in Peniscola renden dagelijks de stieren door de straten en namen alles en iedereen op hun horens. Tja, dan laten de mannen hun gedachten toch even de vrije loop. Zeker als ze een heel lang weekend alleen van huis zijn...

Na een vakantie is het weer moeilijk op gang komen. Kies je ervoor om met de A-ploeg een redelijk vlakke zondagsrit mee te rijden, dan weet je dat het vakantievet er weer vlot af is. De rit van afgelopen zondag had maar ��n obstakel: de Hallembaye. Op 2 kilometer van deze kuitenbijter besloot Pascal Paulissen zijn met vakantievet doorspekte lichaam in gang te zetten. Met een splijtende demarage verdween hij al snel uit het zicht van de groep. Niemand leek zich zorgen te maken om deze doldrieste actie. Pascal bereikte er wel mee dat de groep zich langzaam in gang trok en zonder veel problemen de spartelende Pascal weer tot de orde riep ... aan de voet van de klim. Hij was te vroeg 'aangegaan'. Maar toen was wel het spel op de wagen. De ene na de andere demarage volgde en soms was de pijn in de benen ondraaglijk. Lossen was echter voor alle 8 renners geen optie. Maastricht werd in no-time bereikt. Een perfecte rit om de vorm voor de Besse Classic aan te scherpen. En Pascal was meteen zijn vakantievet kwijt...

Dit voorjaar trainde Pascal Paulissen met overgave voor de Waalse Pijl. Deze tourtocht werd in mei naar volle tevredenheid gereden. Vervolgens had Pascal geen zin meer. Hij zette zijn fiets in de schuur en keek er 7 weken niet meer naar om. Toen pas had hij voldoende moraal om weer eens een tochtje met de A-ploeg te maken. Omdat die bewuste zondag de rit door Aken voerde werd gekozen voor een alternatief. Leon Smeets had op zijn Garmin maar ��n andere rit beschikbaar: de Limbourgrit, een categorie 1 route nota bene! Pascal heeft die dag vreselijk afgezien. De fiets moest het ontgelden want alweer werd die 7 weken niet meer aangeraakt. Tijdens de vakantie begon gelukkig het bloed in de spieren weer te stromen en Pascal was de eerste de beste zondag na zijn vakantie weer present. Op het programma ... de Limbourgrit. En weer ging Pascal helemaal naar de vaantjes. Hij zag op deze bloedhete dag zoveel af dat hij de Nijswillerberg lopend in een sneller tempo zou hebben beklommen. Hoeveel pech kun je hebben...

Dit waargebeurde verhaal gaat over een fenomeen in de B-ploeg, een stoemper, een regelaar, een 'spuiter' ook. Wie bedoelen we dan? Juist, Hans Besse! Vrouwelijk schoon is niet veilig bij Hans, dat weet inmiddels de hele club. Niet dat Hans vervelend doet naar vrouwen. Helemaal niet, maar hij wil er wel zolang mogelijk van genieten. Als er een vrolijke, jonge, mooie, slanke renster de B-ploeg voorbijraast dan heeft Hans nergens anders meer oog voor. Hij sprint er op zijn volle vermogen naar toe. Tenminste, de poging is er. Dolgelukkig is hij als het verkeerslicht de rode kleur laat zien. Al hijgend probeert hij vervolgens in volle tuigen van het mooi gevormde achterlichaam van de vrouw te genieten. Maar nog voordat hij het volledige lichaam heeft kunnen 'scannen' is de kleur weer groen en stuift de renster weg. De hartslag van Hans is nog lang niet gezakt en weer moet hij in de achtervolging. Zijn poging moet hij al snel opgeven. De goesting is er nog wel, maar die adem ... en die benen ... dat hele lijf ... dat wil niet meer. Zelfs zijn ogen moeten de vrouw al snel laten gaan...

Op het programma van afgelopen zondag stond een 'onbeduidend' ritje over vlak terrein richting Maasmechelen. Maar tegen de verwachting in gebeurde er van alles waar niemand op gerekend had. Het begon met een haas die liet zien dat de twee menselijke hazen aan kop van de groep toch nog te langzaam reden. En dat ondanks de protesten uit de buik van het peloton. De route over de Mechelse hei was prachtig en daar waar de weg het toeliet werd volop gekoerst. Jammer dat het tempo werd onderbroken door...de Maas. De oversteek via het pontje bleek voor enkelen een welkome verrassing. Maar op de vlakke wegen hierna ging iedereen weer in de beugel. Het 'diepte'punt van de tocht werd bereikt na de afzink van de Dooie Man: een klapband voor Marcel Demers. Tot zijn grote verbazing liet zijn binnenband een scheur van 30 cm zien. Toen voltrok zich een amusant schouwspel: het verwisselen van de band. Bedoeld wordt de 3 pompen die nodig waren om enige lucht in de nieuwe band te krijgen om er vervolgens achter te komen dat je al 1500 km een kapot bandje hebt meegezeuld. Vervolgens het theater waarbij een wiel met een 25 mm brede buitenband tussen een rem geschoven moet worden die is afgesteld op 23 mm. Dat lukt dus niet waarna de band weer leeggelaten moest worden. Om er vervolgens ook nog achter te komen dat de achterrem los zit. En 'los' betekent 'niet vast' legde Willy Janssen aan de geschrokken bezitter van de fiets uit. Uiteindelijk is de pechvogel met 2 bar in de band doorgereden. Meer zat er niet in deze dag...

De Ardennentrip is een mooie tourtocht vanuit Heerlen richting Baraque Michel. Zes A-renners plus een bij de groep aangesloten Atriumrenner reden deze tocht van 120 km en 1500 hm in een snel tempo. Ruim boven de 25 km/uur werd er geklokt. Dat het gemiddelde zo hoog was kwam omdat er regelmatig 'koers werd gemaakt'. Bij het Amerikaans oorlogskerkhof op de terugweg was het weer zover. De groep werd volledig op het kantje gezet en met een flinke tegenwind van links werd vooraan met de kop onder het stuur gereden. Een breuk in de groep zorgde ervoor dat er 3 renners wegpoefden (waarvan er eentje zat te linkeballen). Enkele renners van de tweede groep zaten met het hol open en de rest zat te veel van achteren en misten daardoor de slag. En een gat van 30 meter bleek vervolgens heel moeilijk te dichten. De organisatie bij de achtervolgers raakte volledig zoek en uiteindelijk schoten zij ��n voor ��n hun kartusches af om oversteek naar de kopgroep te maken. Toen bereikte de kopgroep het kruispunt. De koers was voor even gedaan...

Afgelopen zondag ging de A-route via de Voerstreek om vervolgens weer terug te draaien naar Limburg. Tijdens de pauze op het terras in Vis� werd de rittencommissaris, tevens programmamaker, behoorlijk onder vuur genomen. De mening bestond dat er te weinig in Zuid-Limburg werd gekoerst. Na de pauze ging het via Maastricht, Bemelen en Sibbe terug naar Bocholtz. De drukte op de weg nam met het vorderen van de kilometers toe. In Sibbe gearriveerd moest de groep slalommen tussen de auto's. Het dieptepunt werd bereikt toen de renners in de afdaling van de Sibbergrubbe zelfs voet aan de grond moesten zetten. Dat is nou fietsen in Zuid-Limburg...

Zondag was de dag van de jaarlijkse gezamenlijke rit van onze wielerclub. Maar liefst 16 renners stonden aan de start en wisten tegelijkertijd dat ze een nat pak zouden krijgen. Buienradar voorspelde immers niks goeds. Het hele peloton ging dan wel wat aarzelend van start maar eenmaal onderweg werd het tempo behoorlijk opgeschroefd. Zonder ook maar een kik te geven gleden de dames mooi in de groep van voornamelijk mannen mee. Op de bergjes was het voor hen aanklampen geblazen. Hun vaste duwer Henk Jongen was niet van de partij door ziekte (veel beterschap, Henk!).
De pauze in Margraten was een aanslag op de clubkas en de terugweg een aanslag op de banden. Het aantal lekke banden was niet bij te houden. Opvallend feit was wel dat dit veel bij penningmeester Rob Vluggen gebeurde. En dat terwijl hij al een heel stuk lichter was geworden. Er moest zelfs een administratie worden bijgehouden om Rob eraan te laten herinneren aan wie hij een bandje terug moest geven. Totaal verspreid heeft de groep uiteindelijk Bocholtz bereikt. Het plezier was er echter niet minder om...

Ren� Bormans weet regelmatig de aandacht op zich te vestigen. Als we even teruggaan in de historie dan komen we de verhalen vanzelf tegen. Het bestrijden van bijen met een fietsenpomp, het flirten met de damesrenners en niet te vergeten en smelten van zijn helm. Afgelopen zondag kwam Ren� aan de start met ��n voortand minder in zijn mond. Dit viel natuurlijk al heel snel op en op de vraag naar de oorzaak kregen we een wazig verhaal te horen. De teneur van dit verhaal is ongeveer als volgt. Iedere man scoort wel eens een hattrick. Zo ook Ren�, zelfs op zijn respectabele leeftijd. Ren� wilde zelfs deze unieke prestatie overtreffen door aan te zetten voor nog een score. Dit is hem echter niet goed bekomen en heeft geleid tot het definitieve einde van zijn knappe look. Bijgaande foto toont Ren� toen hij ze nog allemaal op een rij had...

Nieuws van het damesfront. Zoals eerder reeds gemeld heeft Jeannette Kleikers flink getraind voor het beklimmen van enkel Franse cols. Iedere vrije minuut is ze op de fiets gestapt en heeft ze als training de Limburgse heuvels beklommen. Jeannette zette afgelopen week met 3 anderen koers naar St.Jean de Maurienne. Het weer was hen gelukkig gunstig gezind, al lag er boven op de bergen nog veel sneeuw. Ondanks dat ze haar ouwe trouwe fietsje een APK-keuring had gegeven, had ze meteen een lekke band. Gelukkig was er een maison de bicyclette in het dorp. Als eerste werd de Col de Madeleine beklommen, en de dag erna (alsof het niks is) de Col du Telegraph! Die Jeannette laat iedereen versteld staan. Wij vinden het topklasse en zijn erg trots op haar! De Keutenberg is nu een peuleschil...

Sinds lange tijd stonden de A-en B-ploeg afgelopen weekend weer eens samen aan de start van een normale zondagsrit. Om zich daarna al snel weer te splitsen. Maar in die gezamenlijk tijd voor de start kwamen de verhalen weer goed los. Met name over de Bedevaartsrit naar Kevelaer van vorige week. Hoofdrolspeler was John Bindels. Omdat die om 20 uur in de Heerlense schouwburg een voorstelling moest bezoeken was alles in het werk gesteld om op tijd terug te zijn. John had zijn start (en finish) al verlegd naar Koningsbosch en de groep onderhield een strak tempo van rond de 30 km/uur. Om 10 uur zaten de jongens al op het terras in Venlo en ook Kevelaer werd volgens het snelste schema bereikt. Na de gebruikelijke plichtplegingen (kaarsen opsteken, eten en vooral vocht bijtanken) ging het weer huiswaarts. Nog altijd volgens schema.
De tocht nam nu een andere wending want in plaats van naar het zuiden werd koers gezet naar het noorden. En toen kwam er opeens die tijdsdruk. John begon het zweet al uit te breken. Hij had het zijn vrouw immers beloofd. Snel werd weer de goeie richting gekozen maar Olympia's Ronde zorgde voor nieuw oponthoud. John liep het al letterlijk dun door de broek en hij zocht de dichtstbijzijnde gelegenheid om te lozen. Helaas was dit een besloten feestje maar na alle bruiloftsgasten overtuigd te hebben dat hij alleen maar hoefde te poepen en dat heel snel kon doen, mocht hij zijn gang gaan. Verlicht van alle ballast stoof John aan kop van de groep naar Koningsbosch, sprong in de auto, rende thuis onder de douche door en kwam...3 minuten v��r de voorstelling in de schouwburg aan. Knap staaltje!

Na vorige week heeft Pierre Bindels zijn lesje wel geleerd. Hij stond om half 8 al aan de start van de zondagsrit. In burgerkleding. Een blik op de buienradar had hem al snel doen besluiten om thuis te blijven. Waarom dan toch aan de start? Om de groep reservebandjes mee te geven. Het zou immers veel gaan regenen en er zou veel worden lek gereden.
Hij kreeg niet helemaal gelijk. De groep van zes rijdt ��n keer lek maar reed wel in de regen. Inderdaad v��l regen. Urenlang. Al bij het binnenrijden van Aken begon het te druppelen. Na het passeren van Aken werd vanwege de vele regen besloten om de kortste weg naar huis te nemen. Maar hoe doe je dat als je door Aken moet? Inmiddels was het zo nat en koud geworden dat afdalingen een kwelling werden. Remmen ging moeilijk met natte remblokjes en ijskoude handen. Klappertandend ging het door Aken en toen "Vaals" op de borden verscheen waren we bijna thuis. De Garmin van Leon Smeets dacht er echter anders over en stuurde de groep dwars door Aken met de bedoeling in een rechte lijn koers naar Bocholtz te zetten. We hadden wel soms onze twijfels en aan de gereden route te zien waren die achteraf gezien ook terecht (zie de rechterbocht door Aken). Als je in Kerkrade de grens weer passeert dan heb je toch echt niet in een rechte lijn naar Bocholtz gereden...

Deze week bracht het TC83-bestuur een bezoekje aan een van onze sponsors. Die moet je koesteren, zeggen ze, en dus bezochten bestuurslid Maria Ritterbex en voorzitter Paul Knoben de firma AVS Adviseurs om directeur P. Andriolo te bedanken voor de sponsoring. Hij ontving van TC83 een grote clubfoto, die zijn nieuwe onderkomen in Simpelveld zeker zal opfleuren.

Afgelopen zondagsrit bleek maar weer eens dat je nooit te oud bent om te leren. Pierre Bindels is een oude rot in het wielervak. Aan ��n ding heeft hij echter een broertje dood (en hiermee vallen we in herhaling): het schoonmaken van zijn fiets. Liever geniet hij van het leven en zet hij zijn dure Willier meteen na de training in de schuur. Afgelopen zondag was zijn fiets al voor de rit niet om aan te zien. De rode stickers op de wielen waren onzichtbaar, de gehele fiets had een bruine kleur en dat Pierre de afdalingen heelhuids beneden kwam was een wonder, gezien de aangekoekte drab op de remmen. Een mountainbike na een rit in februari ziet er schoner uit... Leermoment 1: Pierre kreeg wederom uitleg over het reinigen van zijn fiets.
Tot 2 keer toe reed Pierre lek. Triest voor hem kreeg hij totaal geen hulp van zijn fietscollega's. Die waakten er wel voor om hun mooie witte stuurlintje een andere (lees: bruin-zwarte) kleur te geven. Het tweede leermoment voor Pierre op deze dag...
Vanaf deze week is Pierre ook pr�-vutter. Dit is iemand die ze op het werk niet meer kunnen gebruiken en vervroegd en definitef naar huis is gestuurd. Verzachtende omstandigheid is dat de Afcent, waar Pierre werkte, is opgedoekt. Pierre richt zich nu volledig op het thuisfront. Helaas niet op zijn fiets maar op...koken. Als echte bourgondi�r ligt dit natuurlijk voor de hand. Hij snakt dus naar informatie en is reeds in de nodige literatuur gedoken. Toch had hij nog een advies van slager Willy Janssen nodig. Hoe hij babi pangang moest maken op de barbeque. Zijn 3e leermoment van deze dag dus. Waarschijnlijk blijft dit laatste als langste in zijn geheugen.
Hopelijk weet hij dat hij groente voor het eten eerst moet ... schoonmaken...

De afgelopen weken hebben we in deze nieuwsrubriek veel aandacht aan de mannen besteed, maar ook onze dames fietsen sinds 2 maart hun programma. De voorbereiding op het seizoen ging al wandelend. Tiny Scheijen bijvoorbeeld legde vele kilometers te voet af vanwege haar deelname aan de Swentiboldmars (40km). En nu het fietsen echt van start is gegaan peddelt het groepje wekelijks door de Zuid-Limburgse heuvels. Het damesgroepje is niet groot maar wel fanatiek! Jeanette Kleikers maakt flinke tochten ter voorbereiding op de beklimming van de Col du Galibier. Ze heeft er alles voor over om de top te bereiken: elke dag fietsen, spinning en ATP.
Nog altijd is de dinsdagavond de bijna heilige trainingsavond van de dames. Zelfs als het regent fietsen de dames (jammer als buienradar iets anders laat zien). Doornat en steenkoud komen ze dan thuis, waar manlief de hulp is bij het uitkleden en de schoenen nog dagenlang moeten drogen. Maar de volgende dinsdag staan ze er weer, onze dames van TC83, en gaan ze er weer voor!

Denkend over het uitgebreide signalement dat vorige week in deze rubriek werd verwoord, hebben we binnen TC83 geen schikte kandidaat kunnen vinden die aan alle stellingen voldoet. Wel zijn er renners die aan een gedeelte van het signalement voldoen.
Neem bijvoorbeeld "mannen met de moraal van een onweersbui". Pascal Paulissen had afgelopen zondag enorm veel goesting om er 110 km in te vliegen. Twee lekke banden brachten hem niet van zijn stuk maar na de derde kon je aan hem zien dat er onweer op komst was. Hij lustte het hele peleton wel rauw, hij reed de keien uit de straat maar ... hij moest opgeven. Ongelooflijk toch dat hij 's avonds alweer zijn blik op de volgende koers heeft gericht. Met nieuwe banden en bovenal moraal is Pascal weer klaar om te knallen...
"Mannen die bakstenen in hun maag kunnen vermalen", daaraan voldoen alle bourgondi�rs die de club telt. En dat zijn er nogal wat. Kerels die, wat je hen ook voorzet, alles naar binnen kiepen. Veel voedsel en vooral drank. De verhalen zijn voldoende bekend. Om vervolgens weer vrolijk op kop te gaan stoempen...
De stellingen "mannen met de statuur van een betonmolen" en "mannen die niet bij de eerste de beste windvlaag van de weg worden geblazen" gaan redelijk goed samen. Gezien de formaten en de vormen van onze TC83-renners hebben we ook hiervan genoeg kandidaten. Teveel om op te noemen eigenlijk. Deze coureurs belanden niet bij de eerste de beste flinke zijwindvlaag in de greppel. Renato Lombardini is een voorbeeld van zo'n "flandri�n". Hij heeft kuiten zo dik als bovenbenen. Trapt uitsluitend de grote plaat. In bergtochten zie je hem de hele rit niet (behalve als hij lek rijdt) maar in de vlakke koersen waarbij de sterke wind vrij spel heeft, dan blijft hij stoempen, beuken en sleuren. Afgelopen zondag was zo'n dag. De overige renners herstellen een hele week van zo'n ritje.
Met de laatste stelling "mannen met een achterwerk zo taai als gezouten spek" zijn we snel klaar. Lees het verhaal over Leon Smeets en z'n uiensoep en je weet het...!

Het weer deed weer eens niet mee afgelopen zondag. De regen in het begin van de rit zorgde ervoor dat alle rommel op de weg bleef plakken aan de banden. En ondertussen drukten de steentjes zich steeds verder in het rubber. Bij Pascal Paulissen was dit rubber zowiezo al aan de dunne kant dus na 15 km reed hij lek. Ondertussen is Pascal een ervaren bandenwisselaar en rap kon de groep van 5 weer verder. Enkele kilometers verder was het weer prijs. Pascal had weer een platte. Maar toen hij even verderop voor de derde keer lek reed toen was het hem duidelijk dat hij met dit rubber geen 100 km kon rijden. Hij zou zijn Angelique gaan bellen om hem op te halen in 's Gravenvoeren. Marcel Demers bood zelfs de diensten van ... zijn vrouw aan als Angelique hem niet zou willen halen. Dat is nou kameraadschap! Als laatste kreeg Pacal nog een advies van Renato: haal nieuwe buitenbanden bij Decatlon. Zeer goedkoop en ongetwijfeld goed. Laten we hopen dat er voldoende profiel op zit...

Leon Smeets is betrekkelijk nieuw in het peloton. Hij fietst nu in z'n derde jaar en rijdt dit jaar voor het eerst in onze club. We kennen hem nog niet zo goed maar we kennen inmiddels wel zijn wapen: uiensoep. Elke zaterdagavond trakteert hij zich op een flink bord soep met vooral veel uien. En in de rit op zondag gebruikt hij dit wapen als het eens wat minder gaat. Afgelopen zondag lag het tempo door toedoen van Renato Lombardini vreselijk hoog in de rit door Belgisch Limburg. Leon kon zonder problemen zijn wiel houden door een salvo van...scheten. Door de enorme drukverplaatsing schoot hij vooruit en peddelde hij op z'n gemakje achter een ontketende Renato. Overigens hebben we de rest van zijn kartoesjes ook gehoord...

Op tweede paasdag zetten 10 kleine A-ploeg rennertjes al heel vroeg in de ochtend hun wekkertjes. 3 van hen vonden het wellicht ietwat te nat en te koud en kropen weer dicht tegen hun vrouwtjes. Toen waren er nog 7.
7 kleine rennertjes stonden verkleumd aan de start. 1 klein rennertje (Leon Smeets) brak een spaakje en even later nog een spaakje, mogelijk als gevolg van een overdosis hardgekookte eieren. Dit rennertje hield het daarna voor gezien. Toen waren er nog 6.
6 kleine rennertjes vervolgden hun weg. Ditmaal kreeg 1 rennertje (Renato Lombardini) bandenpech. Na drie lekke banden koos ook hij het hazenpad, de anderen vertwijfeld achterlatend, koud en nat. Toen waren er nog 5.
5 kleine rennertjes wilden net weer vertrekken en merkten op dat 1 klein rennertje (Pascal Paulissen) wel erg stond te blauwbekken. Op naar huis dus en uit solidariteit, samen met het vorige rennertje (Renato),die was de weg al nagenoeg helemaal kwijt. Toen waren er nog 4.
4 kleine rennertjes reden daarna stevig door. 1 klein rennertje (Leon Houbiers) en een nog kleiner rennertje (zijn zoon Lenn) stelden om onbegrijpelijke (!) redenen, een afkorting voor. De overige rennertjes ( Pierre Bindels en Marcel Demers), beiden zeer gemotiveerd vanaf het begin, stemden uiteraard niet met het voorstel in. Toen waren er nog 2.
Slechts deze 2 kleine rennertjes fietsten fluitend en zingend voort door het prachtige Limburgse land en bereikten uiteindelijk de finish, hand in hand.

"Mannen die bakstenen in hun maag kunnen vermalen, mannen met de statuur van een betonmolen, met de moraal van een onweersbui. Mannen met een achterwerk zo taai als gezouten spek en mannen die niet bij de eerste de beste windvlaag van de weg worden geblazen." (Peter Winnen)

Klik hier om het artikel te lezen.

Zondag 1 april ging een select groepje van vier A-coureurs (Renato Lombardini, Henk Jongen, Pierre Bindels en Leon Houbiers) al vroeg op pad voor een lange tocht. De temperatuur lag rond het nulpunt, dus in winteruitrusting trotseerde men de vrieskou. In tegenstelling tot de voorafgaande zondagen hadden diverse vaste leden het laten afweten. Buiten ziekte en kluswerk hadden ook enkele lieden zich afgemeld met het excuus dat men zaterdag al een stukje gefietst had. Kortom, de echt sterke fietsers lieten zich niet tegenhouden om op weg te gaan voor deze internationale monstertocht door Nederland, Duitsland, Nederland, Belgi� en weer Nederland. Langs rivieren en kanalen onder zware omstandigheden. Het werd een tocht van hard tegen de wind in fietsen, afzien, kop-over-kop rijden, heel veel kilometers, een enorm hoog gemiddelde en sterke verhalen.
Pierre begon uitgebreid te vertellen over een bloedmooie vrouw bij de eerste rustplaats in Koningsbosch. Echter, Koningsbosch werd in zo'n rap tempo bereikt dat de betreffende caf� nog gesloten was. Daarna werd na kortstondig overleg de route nog uitgebreid richting Belgi� (via Maaseik). Henk bleek daar de grenswegen vlekkeloos te kennen. Dit zou te maken kunnen hebben met zijn "smukkel" verleden. Henk had in een grijsverleden tuinhekjes, al of niet gegalvaniseerd, zonder papieren de grens overgebracht. Hij was zelfs door de douane aangehouden op verdenking van het stelen van zijn eigen auto. Dat was allemaal in de tijd dat de Duitse Mark 90 cent waard was en dat het uurloon 2,43 DM bedroeg. Voor het dubbele van dat uurloon konden we in Heppeneert op een mooi terras langs de Maas ��n consumptie krijgen. Hier was de uitbaatster ons wel uiterst vriendelijk gezind. We hadden een mooie grote tafel direct in de zon, dat moet gezegd zijn. We hoefden de boel deze keer niet eerst te verbouwen. Ze waren echt blij met ons, want we gingen gegarandeerd voor meer klandizie zorgen.
Vervolgens hebben we echt kilometers lang in een hoog tempo over de dijk langs de Maas kop-over-kop gereden. Alsof we aan het trainen waren voor de WK-ploegentijdrit. Niemand schuwde het kopwerk en vooral de motor van Renato leek echt onvermoeibaar. In Berg ad Maas was er een kleine originele onderbreking. Het veerpontje was net aan onze kant. Als het aan Pierre gelegen had was hij als het nodig was geweest zelfs met de fiets door het water gereden. Het karakteriseerde zijn onstuitbaarheid.
Toen we weer thuis kwamen hadden we 107 km op de teller staan met een gemiddelde van maar liefst 27,6km! We zijn benieuwd of de "thuisblijvers" ons dit na kunnen doen. Het was een schitterende rit.

Ook al lezen we er niet zo vaak over, toch draaien de B-renners dit jaar al behoorlijk wat kilometers. En dat gaat nog vlot, net als in vroegere tijden. Helaas ging het afgelopen zondag even mis. Hein Vaessen, als rittencommissaris fier aan de kop, koerste met de bedoeling de rest op achterstand te zetten. In de veronderstelling dat dit gelukt was besloot hij bevredigd op de rest te wachten. Hij schrok toen opeens Jan Delarosette achter hem opdook. Jan had krampachtig Hein's wiel kunnen houden en had niet in de gaten dat Hein inhield. Jan moest uitwijken, het struikgewas in. Een valpartij was onvermijdelijk en hij sloeg tegen de grond. Het feit dat dit zo'n beetje de eerste keer in z'n carri�re was dat Jan fietsend tegen de grond ging, wekte toch wel wat hilariteit op. Zijwieltjes moest hij hebben! Dan zou dit niet meer kunnen gebeuren. Omdat Jan vanaf deze week in de VUT zit heeft hij veel tijd om aan zijn plannen te werken...

Zondag 25 maart; meteorologisch gezien de eerste echte lente-rit voor de A-ploeg van dit seizoen.
Een mooie opkomst, 11 renners op een frisse maar zonnige ochtend.
Iedereen nog wat onwennig; renners in zomertenue met korte mouwen en blote benen; renners met lange mouwen, lange broeken en sommigen zelfs nog met overschoenen en wanten.
Maar een renner in ons midden, in dit geval de voorzitter himself , spande wat zijn outfit betreft op deze zondag absoluut de kroon. We weten allemaal dat fris-groen de kleur is van de ontluikende lente en dat het begin van de lente extra krachten en energie in ons hoofd en in ons lichaam vrijmaakt, hetgeen tijdens deze rit duidelijk te merken was.
Bovengenoemde heeft namelijk gemeend speciaal voor deze gelegenheid in een soort van Kermit-de-Kikker outfit te gaan rondrijden, compleet met lange broek en overschoentjes, waarschijnlijk vanuit de gedachte zijn energie over de groep uit te stralen om daarmee het geheel naar een hoger nivo te tillen. Of dit helemaal gelukt is en en of dit idee navolging verdient werd binnen de groep ernstig betwijfeld; feit is wel dat 10 stoere mannen vrijwel de gehele rit in zijn kielzog hebben moeten rijden met het snot voor de ogen en de blik op oneindig. Misschien toch geen slecht idee van de voorzitter ????

De meeste deelnemers aan de zondagsrit hoorde je al van ver aankomen. Het was een en al gehoest en gerochel bij de start. Onderweg werd het er niet beter op. Een niet nader te noemen hoestend lid vreesde zelfs voor represailles thuis omdat hij tegen het advies van zijn geliefde was gaan fietsen.
De rit ging dit keer voornamelijk door Duitsland. Is Aken meestal een vervelend obstakel in de ritten naar de Eifel, nu stond de stad in de route centraal. We fietsten er omheen! In het begin was er veel hectiek: fietspaden die opeens ophielden, fans die toeterend achter ons reden en wegen die opeens overgingen in bospaden. Maar daarna ging het vloeiend door het verrassend mooie landschap buiten Aken met steeds een blik op de stad. Kasseienstroken en de eerste lange klimmen van het jaar kregen de renners voor de kiezen en bij de korte passage door Belgi� werden ze getrakteerd op het betere draai-en-keer werk rond Moresnet. Terugkijkend een route die in ieder geval vast In het programma mag. Maar de volgende keer wel zonder dat gekuchel...

Uit het hoge gemiddelde van afgelopen zondag bleek dat iedereen al een goede vorm te pakken heeft. Vlak voor Ulestraten werd het tempo nog eens naar grote hoogte opgeschroefd. Met de wind vol op de kop maar met de pauzeplaats in het zicht. Dampend van het zweet gingen we met z'n tienen de caf� binnen. Iedereen begon zich meteen uit te kleden om het lijf af te koelen. Al snel zaten we in ons onderhempje aan de koffie. De beheerster vond het geen probleem. We vroegen ons wel af waarom ze de jaloezie�n omlaag deed...

Vrijdag na de jaarvergadering was het al aangekondigd: zondag zal het druk worden aan de start. En jawel, er stonden 18 renners (over alle ploegen). Toen het 10 uur was kon het spel beginnen. De A-ploeg vertrok met 10 mensen heel voortvarend. Een lekke band kon het tempo er niet uithalen. Het leek niet op dartelende veulens die losgelaten werden in de wei, maar op dolle stieren die de arena in stormden. Op de Bouwberg ging het zo snel dat door een onoplettendheid voorzitter Paul Knoben het contact met de groep kwijtraakte. De groep verdween snel uit zijn zicht. Wachten was er niet bij, ondanks druk overleg. Maar iedereen was het ermee eens dat je beter een voorzitter kunt kwijtraken dan een penningmeester...

Ondanks de positieve berichten waren de weersomstandigheden afgelopen zondag niet bijzonder. Het regende, niet hard en ook niet de hele morgen, maar het was nat. Uitgerekend Pierre Bindels had besloten om, na een winter luieren en carnaval vieren (het Ullrich-syndroom), zijn fiets te zoeken en een eerste training te gaan doen. Aan de vaste startplaats trof hij geen enkele A-renner. Meteen schoten bij hem de opschepperige verhalen over 'harde jongens en bikkels' alsnog in het verkeerde keelgat. Prompt na afloop van de rit stuurde hij dan ook een email de ether in om dit gedrag aan de kaak te stellen. In de snelheid vergat Pierre echter dat er 'bikkels' zijn die in de modder ploeteren maar ook dat de start niet in Bocholtz zou plaatsvinden maar in Heerlerbaan. Oeps, even de nieuwsbrief niet goed gelezen...
De heren die voor de zoveelste keer door de modder ploegden (letterlijk) hebben er schoon genoeg van. De MTB-tourtocht in Gulpen wordt weer op de verlanglijst gezet. Volgende week de weg op!

Drie A-leden van onze club willen niets van de dit jaar te behalen kilometers missen. Dus stonden zij (Marcel Demers, Willy Janssen en Pascal Paulissen) afgelopen zondag (carnavalszondag!) aan de start van de eerste rit uit het programma. Na een voortvarend begin moest de training ingekort worden vanwege naderend onheil: sneeuw! Marcel dook snel richting Simpelveld en Willy en Pascal vervolgden hun weg naar Heerlerbaan en Landgraaf. Het sneeuwde inmiddels al hevig en Willy kon glibberend maar veilig zijn huis bereiken. Pascal echter moest 'zijn' Angelique laten opdraven met de auto omdat verder fietsen naar Landgraaf onmogelijk was.
De bikers hadden het slimmer bekeken: zij bleven thuis ... op eentje na. Maar ook Paul Knoben moest zijn training afbreken. Niet vanwege de sneeuw maar wegens een technisch mankement. Door een schakelmanouvre zat zijn ketting muurvast tussen frame en kettingbladen. Hij koos ervoor niet te bellen maar de laatste 8 km naar huis te lopen! Op dinsdag volgde voor de bikers de herkansing. Rob Vluggen, Leon Smeets en Paul Knoben tracteerden zich op een zware training door het Vijlenerbos en ondanks een lekke band, een valpartij en een ongelofelijke hoeveelheid modder werd het een vermakelijke dag...

Komende zondag starten we weer met koersen. Vooralsnog in een rustig tempo maar zoals altijd kunnen we dat niet lang volhouden en gaat het steeds sneller. Toch is de vraag of we wel graag fietsen? Ja dus, want uit een recent onderzoek is gebleken dat 50% van de mannelijke en zelfs 58% van de vrouwelijke fietsers hun tweewieler verkiezen boven seks als ze ��n van de twee moesten opgeven gedurende een maand. Naast de vraag over seks bevatte de enqu�te ook andere interessante fietsgerelateerde vragen. 79% van de ondervraagden zegt te fietsen om gezond te blijven. De andere meest genoemde drijfveren zijn het plezier (73%) en ontstressen (67%). 46% van de respondenten fietst dan weer om er beter uit te zien. 64% van de vrouwen gaf er de voorkeur aan dat fietsende mannen hun benen scheren. Op de vraag wat het meest beschamende is dat je als recreant kan overkomen, antwoordden zowel vrouwen als mannen vooral "het niet tijdig uit de klikpedalen geraken".

Klik hier om het artikel te lezen.

Al drie weken lang trotseren drie bikkels weer en wind, regen en kou, om te trainen op de weg. Zo ook afgelopen zondagmorgen vanaf vertrekpunt Heerlerbaan. Henk Jongen, Pascal Paulissen en Wiel Janssen hadden lak aan de kou van de stevige oostenwind en vertrokken goed gemutst richting Simpelveld, Eys, Baneheide en de eerste beklimming richting Wittem. Vervolgens werd kop over kop gereden richting Mechelen, Epen en als toetje gewoon 'even' Camerig omhoog richting Vaals. Om een beetje op te warmen werd tussendoor een lekker bakje genomen in het enige boscaf� van Nederland. Via Mamelis, Orsbach, Bocholtz en Avantis ging het daarna in gestrekte draf weer huiswaarts. Het was een bitter koud ritje maar voor echte bikkels was dit geen probleem...
Voor de bikers waren de omstandigheden anders. Leon Smeets en Paul Knoben hadden voor een training op de zaterdag gekozen. Voor hen was het weliswaar rond het vriespunt maar vrijwel windstil, een lekker zonnetje en 40 km modder voor de wielen rond Schinveld en over de Brunssummerheide. De omloop was vrij technisch en de training was zeer goed voor de spierkracht, de behendigheid, het evenwichtsgevoel en het reactievermogen. Beide renners konden hiermee natuurlijk niet tippen aan de bikkels van de zondag, maar tot de harde jongens behoren ze wel!

Zaterdagavond werd er tussen de mountainbikers over en weer gesmst. De regen kwam met bakken uit de lucht en de voorspellingen voor zondagochtend waren ook al niet goed. Meerdere renners lieten weten te gaan taxcen, uitslapen of te wachten op beter weer. Toch waren er vier renners die wilden mountainbiken. Zo gebeurde het ook. Renato Lombardini, Leon Smeets, Leon Houbiers en Rob Vluggen vetrokken zondagochtend in hun winterkleren en de banden goed hard gepompt voor een tocht door het natte heuvelland. Er stond een zeer straffe wind en af en toe viel er een regenbui, maar al met al goed weer om te mountainbiken. Het parcours werd door de vele regen van de afgelopen dagen aangepast. Het werd hierdoor niet minder zwaar. Op veel landwegen en klimmetjes was het ploeteren en zwaar trappen, want de banden zakten weg in de modder. Er werd ruim twee uren gereden en de teller stond bij terug komst op 38 kilometer. Leon Smeets, ons nieuwe lid, liet zien dat hij al goed voorbereid is op het komende wegseizoen. Hij kwam met de mountainbike van Brunssum naar Simpelveld, reed de tocht mee zonder ook maar een moment in de problemen te komen, om vervolgens weer op de mountainbike naar Brunssum terug te rijden. Eenmaal terug in Simpelveld waren we alle vier blij en voldaan dat we gebiked hadden. Om in de woorden van Renato te spreken. Allemaal winst!!

Geen teleurstelling op de gezichten van de aanwezige wielrenners. Nee, met heel veel goesting kwamen de clubleden met hun aanhang naar de start van de eerste activiteit van het jaar: wandelen! Voor het eerst in de geschiedenis werden de wandelschoenen aangetrokken in plaats van de raceschoentjes en niemand vond het een probleem. Zelfs de kinderen en de viervoeters hadden er zin in. Een warm welkom was er voor iedereen bij de familie Vluggen. Tijdens de wandeling werd soms wel met enige jaloezie naar voorbijrijdende fietsers gekeken, maar de meeste kilometers werden keuvelend en met oog voor de schitterdende omgeving afgelegd. De pauzeplaats bij de Bernardushoeve was een hoogtepunt: koffie met vlaai. Een tocht zonder discussie bestaat niet en ook nu weer mengde menigeen zich in de keuze van de route. Ook voor het wandelen hebben we een rittencommissaris nodig, zo bleek. Godfried Stoffers wierp zich hierbij op als de meest geschikte kandidaat. Zonder verdere problemen bereikte iedereen weer de startplaats waar gezellig werd afgesloten bij Rob en Marielle. Absoluut voor herhaling vatbaar!

Terwijl 's morgens de vogeltjes al luid fluiten is het hartje winter. Diverse clubleden zitten reeds op de fiets en er ontstaat al enige rivaliteit onder de renners. Zoals elke winter wordt er zowel op de weg als in het veld gefietst. Nu was de wegploeg in de meerderheid. Zij (Renato Lombardini, Henk Jongen, Pascal Paulissen en Wiel Janssen) lieten het volgende aan de redactie weten: "Zojuist terug gekomen van een pittig ritje. Na een eerste hagelbui direct bij de start is het gelukkig verder droog gebleven. De pauze bij Botterweck in Valkenburg kwam zeer gelegen. Henk had na die feestdagen ook nog plek voor een stukje (eigenlijk een kwart) rijstevlaai ......hmmmmmm! Nadat wij weer op de fiets zaten was het �f de Klapstraat �f richting Nijswiller. Het werd de Klapstraat en dat hebben wij geweten. Na een serieuze aanval door Wiel op de Klapstraat (Wiel, stiekem getraind?) zette Pascal de achtervolging in. ...." By the way vroegen ze zich met enig leedvermaak af of de bikers veel modder geproefd hadden. Dit laatste bleek inderdaad het geval te zijn. Rob Vluggen liet weten dat ze na 40 km ploeteren door de modder 'onherkenbaar' thuis zijn gekomen.

Ook dit jaar zal er weer volop worden gekoerst. Daarvoor zijn we tenslotte bij de club. Drie renners van de A-ploeg hebben inmiddels met de grootste zorg het programma 2012 samengesteld. Officieus wordt er gestart op ... Carnavalszondag. Voor de 2e keer in de historie van de club beklimmen we het ros voordat we ons in het feestgedruis begeven. Het programma heeft enkele mooie nieuwe tochten in petto, zoals een vernieuwde Klimmen-Banneux-Klimmen (de aangegeven datum is nog niet zeker), een monsterrit naar Kevelaer en de Ardennentrip. Bij onze zelf georganiseerde buitenlandrit zullen we de omgeving van Durbuy in de Ardennen aandoen. Dus...trainen maar!

Ook TC83 heeft vanaf dit jaar een eigen Twitter-account! Dit zal worden gebruikt om met korte berichtjes nog meer aandacht aan de club te geven en is ook voor de leden een mogelijkheid om onderling contact te hebben. Heb je nog geen Twitter-account op je pc of smartphone, maak er dan een aan via www.twitter.com en volg "tc83bocholtz". Via deze website kun je ons ge-tweet ook volgen via de Twitter-knop bovenaan de pagina.

Een nieuw jaar is weer begonnen. Het bestuur van TC83 wenst alle leden en hun familie een heel mooi 2012 toe!
Een nieuw jaar geeft weer volop kansen en mogelijkheden. Als redactie zetten wij de toon door jullie meteen al te verrassen met een gloednieuwe website. Zoals eind vorig jaar reeds gepubliceerd heeft webmaster Mick Knoben zich ingezet voor deze vervanging. Hij kondigde in oktober reeds aan dat de nieuwe site op de eerste dag van het nieuwe jaar operationeel zou zijn. Ondanks de vele hobbels die hij tegenkwam lukte hem dat ... enkele uren voor de jaarwisseling. Over timing gesproken!
Het zal misschien even wennen zijn voor iedereen. De kleuren zijn weliswaar hetzelfde gebleven maar ze zijn anders samengesteld. De informatie blijft hetzelfde en wordt hier en daar uitgebreid. Ook zullen de routes veel toegankelijker worden gemaakt. De website is overigens nog niet volledig gevuld met informatie uit de voorafgaande jaren. Dit zal in de komende weken gebeuren. Veel lees- en fietsplezier dit jaar!