De Herfstkleurenrit in combinatie met het Amstel Gold Race Xperience zijn de vaste bestanddelen van de afsluiting van het seizoen. Maar liefst 18 renners gaven op deze laatste zondag in oktober acte de présence, al of niet op de fiets. De pauze duurde lang, heel lang zelfs, zo gezellig was het. En tijdens die pauze overhandigde de voorzitter de trofeeën aan de kilometervreters. Bij de B-ploeg was dit Hein Vaessen, bij de A2-ploeg John Bindels en bij de A1-renners Renato Lombardini. Echt spannend was het dit seizoen niet want de winnaars stonden al ver voor het einde vast. Maar dat doet niks af aan een bijzondere prestatie!

Dat het seizoen naar z'n einde gaat is merkbaar aan de renners. Flexibiliteit wordt soms node gemist. In de zondagsrit rondom het (oorlogs)kerkhof van Henri Chapelle werd de verkeerde weg genomen. Toen na 3 km duidelijk werd dat verder fietsen onmogelijk was omdat het asfalt ophield werd de vraag gesteld of er teruggefietst moest worden of een cyclecross moest worden gestart. Met 5 tegen 1 stemmen werd de rit voortgezet door het bos, over een onverharde single track. Met Willy Janssen voorop als spoorzoeker. De inschatting was dat dit 800 meter lang zou duren. Helaas was het smalle paadje na 100 meter reeds voorbij en moest iedereen de tocht lopend voortzetten. Veelgehoorde opmerkingen gingen vooral over het krijgen van schade aan de schoenen, het verslijten van de schoenplaatjes en een hopeloze daling van de gemiddelde snelheid. Alleen met de laatste opmerking konden we iets toen we weer op de verharde weg waren....als een speer naar beneden, terug naar Bocholtz!

Het jaarlijkse bijpraten en bijdrinken werd dit jaar 'ingeruild' tegen een activiteit! Te voet werd Maastricht verkend (met name het Jekerkwartier) en samen met de uitleg van een gids was dit een bijzonder geslaagde clubmiddag. En ook bijzonder leuk om eens niet alleen maar door de winkelstraten te lopen.Onze historische kennis van Maastricht is weer up-to-date! Het weer liet ons hierbij niet in de steek. Voor de tijd van het jaar was het zelfs heel warm.

De laatste dag van september was een zeer aangename dag maar voor de renners die vroeg moesten vertrekken was het bibberen! Met een temperatuur net boven het vriespunt kon de rit beginnen doch dit ging vrij moeizaam. Veel geklaag over de kou, over de lange rit (naar Tongeren) en over het op tijd thuis moeten zijn. Dus werd na een uur koers besloten om de rit in te korten. Onder aanvoering van Phil Houbiers (de zoon van...) werd een alternatief verzonnen en die leidde de groep over de Sint Pietersberg. Ook dit was een zeer attractieve route met als beloning een mooi uitzicht over de Enci-groeve. Opmerkelijk: op het uitzichtplatform dat boven de groeve hangt zaten twee mannen...te ontbijten. Nee, een broodje konden we niet krijgen maar een foto van ons maken wilden ze wel.

De 125 km lange rit over de Botrange (de Dak van België rit) is de mooiste uit het rittenarsenaal. Zeker als het zonnetje volop schijnt zoals het geval was. Vijf A-renners begonnen aan de rit die allereerst voerde door de Eifel en vervolgens door de Ardennen. De renners hadden er zin in want na wat oponthoud (materiaalgebreken, plaspauzes) werd het tempo stabiel hoog gehouden. Het hoogste punt van België werd zelfs in een gesloten groep bereikt maar in de afdaling die volgde gingen de registers open. Sjack Hoop kon als groentje met moeite aanklampen. De anderen hielden gezamenlijk het tempo waanzinnig hoog en Sjack volgde steeds op 10 meter afstand. Voorwaar geen slechte prestatie. Uiteindelijk werd deze rit van ruim 1.500 hoogtemeters met een gemiddelde van 26,6 km/uur gereden. Ook dat was geen slechte prestatie!

Bij de start van de zondagsrit een week geleden was het heel opvallend dat renners aan de start stonden die een dag eerder ook deelnamen aan de Tour de Kirchroa en toen heel 'diep' waren gegaan. De deelname aan deze wedstrijd voor bedrijventeams was overigens niet zonder succes. Rob Ritzen wist namelijk met zijn companen Phil en Sander een derde plaats te veroveren! We wisten al dat Rob zich op de Ventoux goed in vorm had gereden. Hij wist er deze middag goed gebruik van te maken en de anderen aan te sporen tot nog grotere daden. Renato Lombardini wist samen met Leon Smeets en een gastrenner de 14e plek te bereiken en in een deelnemersveld van 27 teams was dit zeker geen slecht resultaat. Maar toch bleef een beetje frustratie hangen. De eindposities van beide teams resulteerden niet in een uitnodiging voor een huldiging door de rondemiss op het podium. Dus werd tijdens de zondagsrit al vooruitgekeken naar het komende jaar. Wat was er nodig om op het podium te komen? De eerste plek blijft onhaalbaar en ook de 15e plaats (steevast wordt dit team op het podium gehuldigd) is een gelukskwestie. Een derde optie die werd bedacht is....flink wat sponsorgeld doneren aan het goede doel. Dit was de optie met de meeste kans van slagen maar of dit 'm wordt....dat werd nog niet besloten.

De route voor de 7 renners van de A-ploeg was een hele mooie. Allereerst via een ommetje naar Maastricht. Niet naar het Vrijthof (wat de titel doet vermoeden) maar over de Maasboulevard naar mooiste Waalse land. Via Dalhem, Blegny, Froithier en Henri Chapelle was deze route één van de mooiste van het jaar. Twee sleutelfiguren waren er niet bij maar er waren perfecte vervangers. Het tempo aangeven, dat Leon Smeets dit jaar vaak voor zijn rekening neemt, werd bij afwezigheid van Leon overgenomen door Robbie Ritzen. Hij sleurde de groep kilometerslang met hoog tempo huiswaarts. En Pierre Bindels deed Willy Janssen perfect na door als laatste van de groep naar de kop te snellen.
Oh ja, in Maastricht zagen we André Rieu langs de kant van de weg, zijn hondje uitlatend. Hij keek ons aandachtig aan. Je zag hem broeden op nieuwe ideeën voor zijn show. Dus wie weet, misschien gaan we komend jaar toch naar het Vrijthof...

De zondagsrit ging voor de A-ploeg over een ander parkoers dan voor de B-ploeg. Toch kwamen beide teams op de klim van Ingbergracht samen. Vervolgens stonden ze ook samen aan de grond vanwege een grote hoeveelheid glas die over de weg verspreid lag. Na controle van de banden had de B-ploeg het meeste pech. Hein Vaessen had een lekke achterband. Voor de A-renners was de ergernis over het glas blijkbaar het sein om de vaart flink op te voeren. Het tempo viel daarna ook niet meer stil tot aan de pauzeplaats. De samenwerking was prima, op een enkele uitspatting van een eenzaat na. Toen Paul Knoben tijdens de pauze voorstelde om een paar rondjes op het Tom Dumoulin Bikepark te rijden, reageerde iedereen als kinderen zo blij. De meesten waren er nog nooit geweest. Werd de eerste ronde nog gebruikt om een nette ploegenfoto te schieten, daarna vlogen de renners alle kanten op. De ene reed nog een grote ronde, de ander het rondje met de klim en weer een andere koos voor de kasseienstrook. Als jonge veulens dartelden ze in het park. De groep was hierna weer snel geformeerd om huiswaarts te keren. Dan telt de leeftijd weer...

Van twee dingen ondervonden de A-renners hinder tijdens de afgelopen zondagsrit en dat was van de Iron Man en van Willy Janssen. Dat behoeft wel wat uitleg want het ene heeft weinig met het andere te maken. Tijdens de zondagsrit kwamen de renners op het parkoers van de Iron Man van Maastricht terecht. De triatleten waren juist bezig aan het tweede onderdeel, de 180km fietsen. Onze renners keken toch wel met enige bewondering naar die gespierde, afgetrainde lichamen. En toen de toestemming volgde om enkele kilometers op het parkoers mee te fietsen (rustig aan en aan de kant van de weg) was het contrast wel mooi zichtbaar. Enfin, even later kon de route weer worden opgepakt en lag de focus weer op onze eigen lichamen.
Nu Willy. Hij maakte er weer eens een potje van. Hij hield zich in de bergachtige kilometers door het land van Herve nog rustig maar zodra de weg een licht dalende lijn liet zien dan liet hij zich aan de kop gelden. De weg richting De Planck was zeer geschikt om de rest 'een poepje te laten ruiken'. Vanuit zesde positie (als laatste dus!) schoot hij, alsof hij door een wesp gestoken was, naar de koppositie. Daar aangekomen deed hij beulswerk, dat moet worden gezegd, maar eenmaal van kop af werd hij meteen gelost. En niet een beetje want enkele kilometers verderop was Willy in geen velden of wegen meer te bekennen. Toen hij zich eindelijk op z'n elfendertigste weer bij de groep voegde wilde hij ook nog in alle rust van een banaan genieten. Dát was het sein voor de anderen om te demarreren! Willy sloot verbazend snel maar zonder banaan weer aan. Wat hij daarmee had gedaan was niet duidelijk maar nóg een keer lossen, dat kon hij zich niet meer permitteren....

Wie kent hem niet in Bocholtz: Wiel Kleikers. Oud lid en voormalig voorzitter van TC83. We weten niet meer of hij nog op de fiets zit maar dat hij nog iets met fietsen heeft dat is wel duidelijk. In het L1-wieler-tv-programma Tour de L1mbourg gaf hij een deuntje weg op zijn mini-mondharmonica. Het programma werd uitgezonden vanaf locatie Bocholtz, dus eigenlijk onbegrijpelijk dat onze club niet hoefde op te draven...

Het Belgische taaltje past wel bij de wielrennerij. In het peloton kennen we natuurlijk het typische wielerjargon. Woorden als 'stoempen', 'chasse patat', 'musette', 'hongerklop' en 'waaier' kent iedere renner. Inmiddels is onze woordenschat nog uitgebreider. Een 'croque' is een tosti. Een foto 'trekken' betekent een kiekje maken en tegen magnetron zeggen de Belgen 'microgolf'. Iemand die een relatie met een Belgisch meiske begint zal zich moeten vergewissen van de typische terminologie. Als ge in d'n zetel moet plaatsnemen dan mag je op de bank gaan liggen. Maar als 'Ollander' schuilen er ook gevaren. De relatie kan dan snel op scherp worden gezet. Tijdens de zondagsrit discussieerden de vijf renners daar enige tijd over. Het woord 'poepen' namelijk betekent in het Belgische taaltje vreemd genoeg 'seks hebben'. En dát kan in een beginnende relatie voor opschudding zorgen. Met een 'amai' (wat zoveel betekent als 'oei') mag je dan nog blij zijn. Krijg je het zwaar te verduren dan heb je een probleem. Dus Leon, verdiep je in de taal, gebruik de goeie woorden en vooral...de juiste timing!

Het was niet alleen een verhitte strijd, ook het weer zorgde voor een warme tijdrit. De deelnemende koppels aan de tijdrit (niet de snelste tijd geldt, maar de best ingeschatte tijd is bepalend) schatten daarom hun rijtijd heel voorzichtig in. In werkelijkheid reden de koppels allen sneller, behalve het winnende koppel: Georg Doerenkamp en Wiel Janssen. Zij bleven 2 min. en 9 seconden boven hun ingeschatte tijd. Beiden waren bijzonder in hun nopjes met de overwinning en vooral met de wisseltrofee. Wiel had sowieso nog vulling voor op het dashboard van de cabrio nodig....

Voorafgaand aan de koppeltijdrit was een gezamenlijk ritje gepland door een stukje 'mooi Limburg'. Vooral bedoeld om warm te rijden voor de koppeltijdrit maar ook om een leuke foto voor de website te maken.

Al het hele jaar was een handvol renners bezig met een speciaal doel. De beklimming van de Stelvio-pas. En alsof dit niet genoeg was zouden er na de Stelvio nóg twee passen volgen. Het was het parkoers bekend van de Dreiländergiro, met een lengte van 167 km en een zwaarte van 3700 hoogtemeters. De maanden voorafgaand aan deze tocht waren bedoeld om zich klaar te stomen voor deze zware rit, Niet alleen werd het TC83-programma gereden maar ook extra trainingskilometers in de Volta Classic, La Namuroise, de Waalse Pijl en een trainingsweekend in de Ardennen. Van het handjevol renners bleven er drie over: Leon Smeets, Paul Knoben en Rob Ritzen. Zij reden op 23 juni de Dreiländergiro door de landen Oostenrijk, Italië en Zwitserland en deden er iets langer dan 8 uur over.

Goed voorbereid vertrokken de mannen van de A-ploeg (Georg Doerenkamp van de A2-ploeg incluis) donderdag 7 juni naar het fietsweekend in het Belgische Erezée, ten zuiden van Luik. Het onderkomen was perfect: een houten huis gelegen aan de rand van een bos en met een prachtig uitzicht de wijde wereld in. De nadruk lag zeker niet op het ledigen van de volle ijskast maar vooral op het maken van kilometers op de fiets.
Dat het huis leek op een duiventil mocht de pret niet drukken. Renners kwamen en gingen af en aan. Zaterdagmorgen was eindelijk iedereen aanwezig, 9 stuks. Ook de huiskat was aangeschoven. De routes gingen naar alle windstreken en na vier dagen bleek dat het een fantastische omgeving was met verdraaid goeie wegen. Golden de eerste twee dagen als opwarmer, de zaterdagrit was heel serieus: 105 km met vele hoogtemeters. En alsof dat nog niet genoeg was deden Pascal Paulissen, Rob Ritzen, Leon Smeets en Paul Knoben er de rit van donderdag nog achteraan. In totaal dus 150 km (met 2200 hoogtemeters) en daarmee een goede training voor het plan om over twee weken de Stelvio te bedwingen.
Naast het fietsen was er veel leut tijdens het weekend en waren er sterke verhalen en diepgaande gesprekken. Niet alleen hoofd, maag en lever werden op de proef gesteld, ook de benen hebben een behoorlijke opfrisbeurt gekregen. Het terrein was geaccidenteerd met als afwisseling leuke stadjes als Hotton, Durbuy en Han-sur-Lesse. De laatste dag dan toch weer chaos. Bij de start kon de groep uit de Garmin-informatie niet bepalen naar welke kant ze moesten fietsen. Na 3 pogingen kon de goeie keuze worden gemaakt...hilarisch! De rest van de rit ging ook niet van een leien dakje: een stuk route dat er niet was, een omgekiepte vrouwelijke motard waar alle mannen wel een mening over hadden en een vergeten Marcel (op het terras in Han-sur-Lesse).
Volgend jaar weer!

Op de vooravond van een lang fietsweekend koos de A-ploeg voor een stevige Ardense rit. Om te wennen aan een lange klim voldeed de Baraque Michel prima aan de eisen. Behalve de steilte dan, deze is iets te beperkt. Meestal wordt dan gekozen voor een strak tempo maar dit keer was dat niet het geval. Er werd na de eerste kilometer zelfs gewacht op een geloste renner. Maar 8 kilometer hogerop werden de registers door Rob Ritzen en Paul Knoben opengetrokken en werd de groep alsnog uit elkaar gerukt. Het voordeel van de lange stijging naar de Baraque Michel is dat het vervolgens richting Limbourg lang bergafwaarts gaat. Ook hierbij werden de registers (nu van allemaal) opengetrokken. Met een snelheid van over de 70 km/uur werd Limbourg in no-time bereikt. En volgens de traditie ploften we hier neer op het terras. Want ook bergaf kost kracht!

De grote liefde van Wiel Janssen is bekend. Maar tijdens de laatste zondagsrit, verreden tijdens heerlijke weersomstandigheden, bleek dat Wiel nóg een liefde heeft. Gissen heeft geen zin want het is geen vriendin, geen hond, geen Roda en zelfs geen droom-racefiets. Het bleek een....cabriolet te zijn! Eentje in die uitzonderlijke kleur: het opvallende Ferrari-rood. Wiel is er langer naar op zoek geweest dan naar zijn vrouw Gertie. Het wachten heeft zich geloond want sinds enkele weken is hij de trotse eigenaar van een mooie cabrio. Vanwege het prachtige weer had hij zich dan ook voorgenomen om na de rit met de A-ploeg snel te douchen en plaats te nemen achter het stuur van zijn bolide. Hij had dus haast maar vanwege zijn trainingsachterstand hield hij het toch maar op linkeballen en het rustig oprijden van de hellingen. Doch toen de stal dichterbij kwam liet hij zich vaker aan het front zien. In de lange afdaling van Henri Chapelle naar Slenaken trok hij onvermoeibaar door aan de kop en kon het hem niet snel genoeg gaan. Soms ging hij hierbij tot het gaatje door buitenom en binnendoor zijn passeerbewegingen te maken, à la Verstappen. Gelukkig belandde hij daarbij niet in de grindbak. De meesten van ons waren amper onder de douche uit toen het app-geluidje weer hoorbaar was. Het was een foto van Wiel, achter het stuur van zijn bolide, op weg met zijn twee liefdes....

Het was koud in de ochtend en door de regen was het wegdek nog behoorlijk nat. Dit leidde tot enorm smerige fietsen doch dit mocht de pret van deze Ternaaienroute niet drukken. Toen het zonnetje zich eindelijk liet zien was het volop genieten. Van het enorm mooie landschap, van het weer en van een hele aantrekkelijke, snelle rit (er werd met een gemiddelde van bijna 27 km/uur door de A-ploeg gereden). Meer nog dan woorden kunnen zeggen laten foto's dit zien. Kijk maar...

Bij Pascal Paulissen is de knop omgedraaid. Niet meer klagen over harken en lossen, maar met goesting de koers invliegen. Zondag stond hij met 9 anderen aan de start. Hij zag er tiptop uit: in z'n korte broek, met geschoren benen, nieuwe wielerschoenen én een nieuw zadel, dat hij in allerijl had moeten regelen omdat hij bij het poetsen zijn zadel had doorgebroken....
Tijdens de rit liet hij zich duidelijk zien. Hij wilde van voren zitten en geen enkele helling was hem teveel. Dat hij ook bezig is met zijn gewicht bleek tijdens de pauze uit zijn interesse naar het aantal verbruikte calorieën. Hem werd duidelijk gemaakt dat voor het juiste aantal calorieën je ook de hartslag moet meten. Pascal had weliswaar de hartslagmeter om zijn borst maar had deze nog niet gekoppeld met zijn Garmin. Geen probleem om dat meteen even te doen, doch bij het zoeken naar de hartslagband vond de Garmin er maar liefst.....10!

Zeven renners van onze A-ploeg laten zich in deze periode testen bij Orbis Sport in het ziekenhuis in Sittard. De sporttest is voornamelijk bedoeld als medische check, doch tijdens de maximale inspanningstest op de fiets kan ook bepaald worden hoe het prestatieniveau van eenieder ligt. Paul Knoben en Rob Ritzen beten het spits af vorige week en werden door twee sportartsen binnenstebuiten gekeerd. De komende weken zijn de anderen aan de beurt.

Een ander speciaal voorval tijdens de zondagrit was helaas een valpartij. Ook dit keer was Renato Lombardini de klos waardoor hij nu de twijfelachtige eer krijgt om zich brokkenpiloot van de club te mogen noemen. Binnen het jaar krijgt hij het voor elkaar drie fietsen naar de fillistijnen te helpen. Menige prof doet hem dat niet na. Zoals we hem kennen zat hij ook dit keer zo geconcentreerd in de koers dat hij het paaltje op de beklimming van de Sibbergrubbe niet opmerkte. Hijzelf kwam er nog goed van af. Met een pijnlijke schouder en wat verwondingen aan zijn gezicht kon hij, wat minder knap dan voor de start, zijn weg vervolgen. Oh ja, de fiets is door onze twee mecaniciens rechtgebogen en heeft het tot thuis uitgehouden.

In een heerlijk zonnetje reden de TC83-teams hun zondagsrit. De A-ploeg had een bijzonder attractief rondje door Zuid-Limburg op het programma staan. Gehoorzaam als altijd volgden ze de richtingaanwijzingen van de wegkapitein. Zo ook Pascal Paulissen die, toen werd geroepen "zo-meteen rechtsaf" alleen de laatste twee woordjes verstond en acuut zijn stuur omgooide en....een parkeerplaats opreed. Gelukkig ging dat zonder ongelukken. Pascal wist overigens niet veel later weer aan te sluiten en reed voor het eerst sinds lange tijd weer eens een puike rit.

Het geduld van alle TC83 wordt danig op de proef gesteld. Iedere renner (niet alleen binnen onze club) kijkt uit naar de maand maart. Dan kan er immers weer gefietst worden. Was het eerste weekend te glad, het tweede weekend te warm (al kon er wel gefietst worden), het derde weekend was weer te koud. Het was zó koud dat de meesten kozen voor de kachel in plaats van een rondje op de fiets. Twee A-renners meldden tijdens hun rit (notabene op de mountainbike!) dat ze de bevriezing nabij waren. Dit bevestigde de goede keuze van de rest om binnen te blijven. Maar hoe dan wel een goed vormpeil bereiken? De tijd begint immers te dringen want de ritten worden allengs moeilijker. De renners onderzoeken momenteel alle opties, maar eerlijk is eerlijk, de mooiste lijken onhaalbaar (naar warme oorden vliegen met onze racer). Dus zoeken we de mogelijkheden in de hometrainer van vrouwlief, een extra uurtje spinning, enkele uurtjes vrij nemen als het droog is en het niet meer vriest, of hopen dat de winter-vormcrisis wel mee zal vallen. Het zal in ieder geval pijn gaan doen in de komende weken, bij de een wat meer dan bij de ander...

Zondag 11 maart was de 'tweede' seizoensstart. Prima opkomst: 10 goed geprepareerde A-coureurs aan de start. Van trainingskampen in Mallorca, 3 maal per week spinnen, ploeteren in de Limburgse löss tot geheime trainingen, iedereen had zo zijn voorbereiding gedaan. Marcel Demers had daarnaast ook nog aan zijn uiterlijk gewerkt, waardoor hij nu tot "Opa Smurf" benoemd is. Na twee verzamelplaatsen (eenmaal bei der Kei en eenmaal bij rotonde bij Choco) ging het dan toch eindelijk loos. Meteen vanaf de start de altijd vervelende klim naar Bosschenhuizen. Hier werd nog redelijk als groep omhoog gefietst. Daarna de afdaling van de Klapstraat (of voor ingewijden de Ruilverkavelingsweg), waarbij het echt hard ging. Een aantal renners kon zich echt niet meer inhouden. Het peloton brak op een aantal plaatsen en onderaan in Wijlre volgde de hergroepering. Na enkele sommeringen van "dimmen" werd in trainingstempo richting Meerssen gekoerst. In Meerssen kwamen we tot de conclusie dat we de voorzitter toch eigenlijk wel misten want er moest een aantal malen wegens onoplettendheid van de 'Garmin-jongens' gekeerd worden op de weg. Met Paul erbij was dat niet gebeurd.
Langs het einde van het kanaal moest er van Renato Lombardini gestopt worden om een groepsfoto te maken. Wat een mooie achtergrond. Nou, die foto's mogen er inderdaad zijn. Onze thuisgebleven cineast Pjeer Bindels vroeg zich af hoe we daarnaast nog tijd gevonden hadden om te fietsen? "Ich jeleuf dur nuuks va." Nou, behalve fietsen werd er op kosten van de jarige Pascal Paulissen koffie gedronken in een warm cafe in Elsloo. Hier werd stevig gekaart en de penningmeester van de spaarclub was een vol dienblad papiergeld aan het tellen. Daarna op de Adsteeg, de klim naar Klimmen en de Karstraat naar Colmont werd het peloton weer aan stukken gereden. Kortom, een 'echte mooie' openingsrit.

De afgelopen maanden was het winter, maar niet echt. Trainen voor het nieuwe seizoen lukte bijzonder goed dankzij de vrij zachte weersomstandigheden. Enkele renners deden het op de racefiets en een groepje besteeg wekelijks de mountainbike. Het was weliswaar vaak ploeteren en het thuisfront was er niet altijd blij mee maar de conditie werd goed op peil gehouden. En nu, vlak voor aanvang van het raceseizoen, wordt het alsnog winter. Met de temperatuur ver onder nul en de wind hard vanuit het oosten is het steenkoud. Leon Smeets is zelfs vertrokken naar het fietsparadijs Mallorca om daar zijn trainingsschema te vervolgen. Nog een weekje en dan staan we allemaal op scherp. Hopelijk is de winter dan definitief vertrokken.

Wat doet een wielervereniging zo vroeg in het jaar? Juist, wandelen als een grote familie, want het is nog wat koud om uren op de fiets door te brengen. De weersomstandigheden zaten dit keer mee (vorig jaar kon de wandeling geen doorgang vinden vanwege het winterweer) en het warme zonnetje vergezelde de wandelaars gedurende de hele tocht. De afsluiting in de Eyserhof was wederom bijzonder gezellig. En nu op de fiets, heren!