Al sinds mensenheugenis zijn de heren van de B-ploeg lid van onze club. Zij hebben de club gemaakt tot wat het nu is: een vriendengroep die wekelijks met veel plezier hun kilometers maakt. De B-mannen hebben besloten hun lidmaatschap na dit jaar niet meer voort te zetten. Fietsen blijven ze wel, maar dan niet meer onder de vlag van onze club.
René, Hein, Godfried en Jan (niet op de foto), bedankt voor jullie lidmaatschap van in totaal zeker 100 jaar! We zullen jullie ongetwijfeld nog tegenkomen op de weg. Tot ziens!

Vanwege Corona was het slechts een half seizoen maar de eer om kilometervreter van de club te worden is er niet minder om. Bij de A1-rijders wist 'good-old' Pierre Bindels de eerste plaats naar zich toe te trekken en bij de A2-renners was het Derk Wagendorp die bovenaan eindigde. De feestelijke overhandiging van de oorkondes vond plaats op de laatste zondag van oktober, traditioneel ook de laatste fietsdag van het seizoen. Tijdens een drukbezochte lunch werden de heren in het zonnetje gezet. Voor Pierre was het de vierde keer dat hij zich kilometervreter van het jaar mag noemen. Voor Derk was het de eerste keer. Proficiat beiden!

Tijdens de zondagsrit werd de A-groep in de afdeling van de Fromberg tegengehouden door een motard. De mededeling was dat doorrijden niet mogelijk was omdat er een peloton vrouwelijke fietsers naderde. Uiteraard wilden de renners de doorkomst van zoveel vrouwelijk schoon meemaken. Het was nog even wachten en één van onze renners kon zijn 'hoge nood' niet langer ophouden en besloot toch maar in de berm zijn plasje te doen. En net op dat moment kwamen ze...de groep dames die al klimmend naderde. Bovenstaande foto laat de penibele situatie van ons 'gewaardeerd lid' perfect zien. Een toelichting bij de cijfers:
1 = het naderende damespeloton,
2 = de motard die ons tegenhield en die weer in de startblokken staat om verder te rijden,
3 = onze renner-met-de-hoge-nood die snel een einde moest maken aan zijn plasje,
4 = de groep, die het schouwspel geamuseerd maar ook met spanning gadesloeg.

Ongeveer de helft van de renners van TC83 komt niet uit Bocholtz. Ze hebben er al een ritje opzitten voor de feitelijke start van de zondagsrit. Soms is dit moeilijk: vroeg opstaan, koud buiten, vochtig, etc. etc. Maar soms/vaak wordt dit gecompenseerd door bijzonder mooie plaatjes als je onderweg bent. De natuur is dan op z'n mooist. En eenmaal in Bocholtz zijn daar natuurlijk de fietsvrienden. Daar doe je het toch voor...

In een razende vaart kwamen ze ons voorbij. De verrassing was in hun voordeel. Met een pelotonnetje van zo'n 12 renners kwam de wielerclub van Eijsden op de weg van Gemmenich naar Sippenaeken langsgevlogen. Slechts drie renners van TC83 konden de verrassingsaanval pareren. Pascal Paulissen, Jan Dick Karens en Paul Knoben. Brutaalweg namen zij plaats in de groep om hun 'treintje' te ontregelen maar de mannen uit het meest zuid-westelijke puntje van Limburg lieten zich niet intimideren. Hun plan was de renners uit het meest zuid-oostelijke puntje van Limburg zo snel mogelijk kwijt te raken. Op topsnelheid ging het in de afdaling naar Sippenaeken. Op het eerstvolgende bergje moest het gebeuren. Maar er gebeurde iets anders. Halverwege de klim een duidelijke hoorbare vloek van een van de Eijsdense renners. Een aflopende ketting bij het schakelen was de oorzaak van de ergernis. Een duw van een ploegmaat en een poging de ketting er tijdens het rijden weer op te krijgen mislukten en uiteindelijk moest de hele groep besluiten om te wachten op de onfortuinlijke ploeggenoot. Lachend vervolgden de drie Bocholtze renners hun weg. Deze slag was gewonnen. Een tweede confrontatie durfden de Eijsdenaren niet aan. Ze reden snel rechtdoor waar onze renners rechtsaf waren gereden.

Dit keer geen gemiep over de route van de A-ploeg. Het bleef redelijk stil in de groepsapp. Niet de gebruikelijke verzoeken voor een kortere route, een andere route, linksom of rechtsom fietsen, een later starttijdstip, een nieuwe startplaats,.... Nee, niets van dat alles. Zoals het hoort werd de route gereden die het programma aangaf. Het was de rit naar Tongeren van 100 km en met de start pas om 8.30 uur vanaf de Kei. Dit betekende dat vanaf het begin de vlam in de pan moest, wilde de groep weer op tijd in Bocholtz zijn. De rit was overwegend vlak en enkele mannen waren sterk genoeg om het tempo hoog te houden. Met een "Schnitt" van bijna 28 km per uur werd Nederland weer bereikt en werd meteen doorgereden naar de Bemelerberg. Eindelijk was daar halverwege die helling het terras voor een kop koffie. Eerder was het onmogelijk om hiervoor af te stappen. Het was niet alleen de snelheid die dit bemoeilijkte maar ook....het ontbreken van een terras langs de route.

Wiel Janssen was al lid van de wielerclub voordat de club er was. Hij was lid van fietsclub "het Raadhuis", zoals de club tot 1983 is genoemd naar het café waar de oprichting plaatsvond. Ondertussen is hij de nestor van het A-team. Soms maakt hij het vreselijk bont, zoals op de momenten dat hij op "de grote plateau" de klimmers op de eerste col van de dag zijn achterwiel laat zien. Of toen hij een bananenschil het struikgewas in mikte en vervolgens een boze BOA met een kluitje het riet instuurde. Deze website staat over de jaren vol van de "streken" van Wiel. Hij woont niet in Bocholtz maar elke inwoner kent hem. Rijdend met hem door het dorp laat je versteld staan hoe vaak hij zwaait naar mensen aan de kant van de weg. Iedereen vindt hem aardig en begrijpt hem. Zelfs zijn ploeggenoten als die weer eens onbegrijpbare appjes van Wiel ontvangen. Want Wiel stuurt zijn appjes versleuteld. Hij gebruikt een encryptie (duur woord voor versleuteling) die hijzelf heeft verzonnen. Afgelopen weekend hoorden de renners vlak voor de start van de rit dat Wiel op Heerlerbaan aan de kant stond met een platte band. Nog niet helemaal wakker was hij door glasscherven gefietst. De start van de rit werd enkele minuten verschoven maar dat bleek niet genoeg. Wiel stuurde vervolgens dit versleutelde appje naar de groep: "Banden pech op d'r vogels patroon doet het y rij.maad dooe". Voor iedereen was duidelijk dat ze konden vertrekken. De versleuteling was snel gekraakt dankzij de jarenlange communicatie met Wiel. In Simpelveld aangekomen werd de groep echter aangenaam verrast door het bericht dat Wiel toch in aantocht was. Geholpen door twee voorbijgangers had hij de lucht gevonden die hij nodig had. Hij sloot even later aan, met een brede grijns van oor tot oor. Op de eerste col van de dag ging hij er weer vandoor, op de grote plateau...

De Corona-maatregelen zijn nog niet allemaal van de baan. Afstand van elkaar houden is nog verplicht maar we mogen weer in een grotere groep rijden. De A-ploeg startte dan ook met 9 renners (jammer dat eentje zich versliep en vervolgens in alle haast ook nog lek reed), die een pittige rit voor de wielen kregen. Niet alleen door de vele hoogtemeters maar ook door de harde wind. Dus maar goed dat we als één groep konden rijden. Het beeld van een jaar eerder was ongewijzigd: niet-klimmers die snel werden gelost als het omhoog liep, wachtende renners bovenaan de helling, sanitaire stops langs de rand van de weg, vrolijke bende op het terras, demarrages van Pascal Paulissen en Wiel Janssen die eerder afdraaide. Alles blijft hetzelfde of was zelfs erger. Er werd namelijk volop gekletst, want er was heel wat in te halen. Terug naar normaal dus, maar wél op afstand.