Het ontwerp van de nieuwe wielerkleding is bekend. Vanaf volgend jaar maart gaan de renners van TC83 Bocholtz rijden in het zwart, aangevuld met wit en rood. Ontwerp en kleuren zijn volledig afgestemd op de afgetrainde bodies van de renners en ze stralen professionaliteit uit. De prestaties zullen komend jaar navenant zijn! Niet alleen de renners vonden het ontwerp prachtig. Hun vrouwen waren er ook heel positief over. Rijst de vraag wat hiervan de reden kan zijn. Aan de aerodynamica van de mannen kan het niet liggen. Het zal wel met het wassen van de kleding te maken hebben.....

Offici�le afsluiting van het wielerseizoen is de bijzonder gezellige feestavond in het bijzijn van alle rennersvrouwen. Ook dit jaar werden tijdens de avond de kilometervreters in het zonnetje gezet: Jan Delarosette bij de B-ploeg, Pascal Bastian van de A2-ploeg en Marc Lentzen van de A-ploeg. Bij hen wordt de schoorsteen nu opgesierd door de prachtige Kilometervreter-troffee. Saillant detail was dat de namen van alle winnaars op de troffee niet goed waren gespeld, hetgeen de feestvreugde gelukkig niet temperde.
Traditioneel werd weer een terugblik op het afgelopen jaar door Pierre Bindels op speciale wijze voorgedragen. Een blik vooruit werd gegeven door voorzitter Paul Knoben. Namens de kledingcommissie presenteerde hij het ontwerp van de nieuwe wielerkleding.

De meningen over hoe je een van de laatste ritten van het jaar moet rijden waren enigszins verdeeld. De ene wilde graag rustig 'peddelen' en de andere wilde volle bak rijden. Die 'andere' was niemand minder dan Jos Claessens. Uiteraard hij, want sinds begin september verkeert hij in een supervorm (meestal tegen het einde van het jaar). Ondanks een seriebezoek aan enkele Oktoberfeesten zit er bij hem geen sleet op. Afgelopen zondag voelde hij er niks voor om op z'n gemakje door Limburg te 'peddelen'. Het was bovendien koud. In mistgebieden zelfs heel koud, dus het tempo moest erin blijven en als hij ergens goed in is....dan is het wel tempo maken!

Hadden Marcel Demers en Leon Smeets een helderziend moment of waren ze het gewoon vergeten? Feit is dat onze "rittenplanners" voor dit jaar geen rit hadden gepland op zondag 2 oktober. De vraag was of er dan ook niet gereden zou worden of toch wel? De animo om te rijden, zo bleek in de groepsapp, was ook al niet bijster. Toch waren er 5 mannen die vastberaden waren te fietsen. Nou ja, vastberaden.... Het weer was niet al te best en Max Verstappen zou om 9.00 uur laten zien wat hij in zijn mars had. De verleiding was dus groot om toch maar thuis te blijven. Bij de rotonde in Kerkrade-West zou Marc Lentzen en onze verloren zoon Pascal Paulissen aansluiten. De vijfde, Cyrille Fredrix, zou bij het Arcus-college aanpikken en dan waren we compleet. Laat het nou net gaan regenen op het moment dat Pascal na maanden afwezigheid aansloot. Het duurde precies 5 minuten en 14 seconden voor hij de legendarische woorden sprak: "sorry, maar fietsen in de regen, daar heb ik geen zin in". Marc begon ook al te morren maar we hadden afgesproken dat we Cyrille zouden oppikken. Waarschijnlijk is Marc ook een begenadigd helderziende want hij hoorde een appje op z'n telefoon binnenkomen en zei "dat is Cyrille". En ja hoor, die meldde zich nat en doorweekt af en ging ook huiswaarts. Dit was het moment voor Marc om zich ook vriendelijk te bedanken waarop de overgebleven Renato Lombardini en Pierre Bindels besloten om toch nog een lus over Valkenburg te maken. "Even het regenjasje aandoen" stelde ik voor. Dus niet, want die was ik blijkbaar onderweg verloren. Stapvoets terugrijden, precies de weg die we hadden gereden maar zonder resultaat. Toen we thuis arriveerden stond er weliswaar 25 km op de teller maar er was geen enkel moment sprake geweest van een echte rit. We zullen dus de volgende keer beter luisteren. Als er geen rit gepland staat dan betekent dit..dat je beter thuis kunt blijven.

De rit van afgelopen zondag stond in de lijst als heel zwaar. Maar liefst 11 beklimmingen stonden er op het programma. De zwaarste was nota bene de Eyserbosberg! Maar de vijf gestarte renners maakten er het beste van. Het ging wel flink in de benen zitten, getuige de plaatjes direct na afloop van de rit.

De deelname van de A-renners laat wel eens te wensen over. Vorige week stond er maar ��n renner aan de start! Voor de zondagsrit van 18 september werd daarom flink gelobbyd via de whatsapp-groep. Uiteindelijk reden er 9 A-renners mee!
De rit was vlak en daarom werd er met regelmaat een snok aan gegeven. Toch viel het tempo daarna weer helemaal terug omdat de groep voet aan de grond moest zetten vanwege maar liefst 3 lekke banden van Marc Lentzen. Bij de derde lekke tuup was Marc ten einde raad. Omdat hij met hoge velgen reed had hij een binnenband met een langer ventiel nodig en die van hem had hij al verbruikt. Dus riep hij wanhopig wie er een lang ventiel had. Direct boden zich toen 8 mannen aan.....

Op 10 september was het weer de avond van de Tour de Kirchroa. Dit keer was de deelname vanuit TC83 iets minder dan in andere jaren. Slechts 1 team van 3 renners reed mee, waarvan ook nog een gelegenheidsrenner (Phil Houbiers). Onze twee mannen, Rob Ritzen en Marc Lentzen, zaten samen met Phil perfect in koers! Het resulteerde uiteindelijk in een 12e plek in een veld van 35 ploegen. Helaas was de scherpte er in de eindsprint een beetje van af want het 10e en 11e team zaten in dezelfde ronde! Een prima resultaat en vooral voor Rob Ritzen een revanche op het echec van vorig jaar, toen hij met z'n ploeg 23e werd. Al zijn de gemoederen daarover nog altijd niet gesust.....

Elk jaar komen we er wel eens. In het bedevaartsoord Banneux. Er zijn diverse redenen waarom we hier naartoe willen. We gaan er heen omdat de route zo mooi is, omdat de rit zo zwaar is (135 km en ca. 1.800 hoogtemeters), omdat de weg zo ontiegelijk slecht is maar vooral omdat we hier een kaarsje kunnen aansteken. Voor een behouden terugreis, voor onze familie of voor een geliefde zieke. Toch is het niet zo dat het een beladen rit is. Nee, helemaal niet. Er wordt serieus gefietst, een goed tempo onderhouden en vooral op tijd gegeten en gedronken. En laat dat laatste nou iets zijn wat nieuwkomer Cyrille Fredrix nog niet onder de knie had. Het was Cyrille's tweede rit met de A-ploeg. De eerste was de vlakke Veerpontroute maar deze, de Banneuxrit, was van een totaal andere categorie. Dit had hij helaas niet in de gaten. Op een banaan en een gelletje begon hij met vijf andere A-renners aan de tocht. Onbevreesd klauterde hij met de beste klimmers mee...tot ongeveer 40 km van het einde. Toen ging het kaarsje langzaam uit. De benen wilden niet meer omdat de spieren naar brandstof schreeuwden. Het snel toegestopte gelletje en reepje mochten niet veel meer baten, al haalde hij het eindpunt hiermee wel. Cyrille is zelfs netjes in de auto thuisgebracht en als dank hebben we er nu een A-lid bij!

Nadat de zondagrit letterlijk in het water was gevallen, stonden drie A-rijders afgelopen woensdagavond klaar om de Gulpenerberg aan te vallen. Echter na 400 meter had Renato Lombardini al een lekke band. Wiel Janssen ondernam opnieuw een poging om het record binnenband wisselen te verbreken. Helaas niet gelukt, waarom wordt hieronder duidelijk.

Iedereen kent die irritante radio-commercial van "eerst je route checken". In dit geval was "eerst je materiaal checken" misschien meer van toepassing. Renato had een reserveband bij zich waarvan de ventiel te kort was. De door Marc aangeboden 80mm binnenbanden werden resoluut geweigerd daar deze op zijn velg esthetisch niet verantwoord waren en Wiel had helemaal geen reservebanden bij zich. Wiel had namelijk enkele weken geleden een lekke band gehad.. Uiteindelijk ging Renato als Froome op de Ventoux naar huis om alsnog de band te verwisselen. Bij Renato thuis werd, nadat MTB-banden en ietwat oudere banden afgekeurd werden, toch nog nieuwe binnenbanden gevonden. Willy offerde een CO2-patroon op terwijl een HD-pomp ter beschikking was. Wat een opoffering voor zijn kopman. Ruim een half uur later besloten we de route te hervatten zonder de Duitse lus. Toen we net de dorpsgrenzen van Eys zouden verlaten ontdekten we dat Wiel niet meer bij ons was. Hij zal toch geen lekke band hebben? Uiteindelijk zijn we teruggefietst naar Wittem (waar hij als laatste gesignaleerd was) om onze kompaan te assisteren. Bij Wittem aangekomen was hij er niet. Na een telefoontje bleek dat Wiel de verkeerde afslag bij de 'twee tantes' genomen had. Hier komt toch weer de originele commercial om de hoek kijken: "eerst je route checken!".

De Veerpontroute van afgelopen zondag beloofde een snelle rit te worden vanwege het platte profiel. Dat werd het ook, met name aan de Belgische kant tussen Oh� en Laak en Berg aan de Maas. De A-renners werden tot het uiterste gedreven om de kop regelmatig over te nemen of aan te klampen. Berg aan de Maas was noodgedwongen een rustpunt omdat hier met het pontje de oversteek zou worden gemaakt terug naar Nederland. Het rustmoment werd wat verlengd want het pont was overvol. En behoorlijk zwaar geladen ook want een hele motorclub bezette de boot. Het waren de echte zware jongens met echte motoren en het veerpont zakte dan ook diep in het water. Dat dit niet goed zou gaan was te verwachten want halverwege de oversteek zat de boot vast. Met wat manoeuvreren lukte het de kapitein om los te komen en toch de overkant te bereiken. De TC83-renners waren maar wat blij dat ze de boot hadden gemist want met �nze zware jongens erbij was het zonder bergingsbedrijf nooit gelukt..

Rob Ritzen riep zondag: "wat zijn dat reuzen hier!". Enige toelichting is natuurlijk wel op zijn plaats. We stonden in Berg a/d Maas, op de pauzeplaats en om heel precies te zijn op de wc aldaar. Rob stond voor een pisbak en wie de lengte van hem kent weet genoeg (vandaar dat de ploeggenoten hem Robbie noemen). Rob keek als het ware tegen de pisbak op. Uiteraard wilde we hem helpen om zijn blaas te legen, er waren immers wat opties te verzinnen. Maar Rob verzekerde ons dat het geen probleem zou zijn. Hij zou het wel fixen.... We zijn maar snel weggegaan en even later kwam hij voldaan terug. De hoge nood was voorbij. H�e hij het heeft gefixt weten we niet. Hij had wat stoere taal, maar ja....het is Robbie h�....

"En wie zit er in de hotseat?", zei Rob Ritzen met een big smile. Hij was met maatje Hans Besse als eerste gestart in de koppeltijdrit en had zich na afloop parmantig op een stoel in het zonnetje gezet. Uiteindelijk was de hotseat niet voor Robbie maar voor Marc Lentzen en Hein Vaessen. Zij wonnen de koppeltijdrit met een afwijking van 26 seconden ten opzichte van hun ingeschatte tijd. Het was sowieso een close-finish want de nummers twee en drie eindigden er luttele seconden achter. Met acht koppels was deze koppeltijdrit (verreden onder de naam Henk Jongen Classic) weer een bijzonder succes waarbij A-, A2- en B-rijders eenzelfde overwinningsdrang hadden. En veel plezier.....

Bij de start van de woensdagrit meldde Rob Ritzen zich in een heel bijzonder tenue. Rob is zakenman en heeft een druk bedrijf. Hij reist van de ene klant naar de andere en brengt vele uren op kantoor door. Al vroeg in de middag stuurde hij een bericht dat hij mee zou gaan fietsen maar op het moment supr�me is hij wat aan de late kant. Snel de koersbroek aan want dat is het belangrijkste. Oh ja, en zijn nieuwe schoenen en helm. Voor de rest heeft hij geen tijd meer want de koers wacht op niemand. Nog even de mouwen opstropen en pffff, net op tijd aan de start. Nu die stropdas nog recht, Robbie!

De A-renners hadden zich toch iets aangetrokken van het artikel "vraagtekens" op deze website. Afgelopen zondag stonden acht renners aan de start! Hierbij moet wel gezegd worden dat er rekening was gehouden met vaderdag en de start daarom pas om 9 uur was. Dat werd als bijzonder prettig ervaren. Vanwege de vele regenval de dagen ervoor was het op plaatsen heel verraderlijk op de weg. Veel steentjes, natte plaatsen en ook modderige passages werden regelmatig afgewisseld. Jammer dat Rob Ritzen net deze dag was uitgerust met zijn nieuwe helm en schoenen. Dan kun je het beste voorop rijden..
Zoals gebruikelijk ging het af en toe op een lint en net bij de meest natte en modderige passage van de dag zat Robbie in het laatste wiel. Een gevloek en getier maakte duidelijk dat hij met de modderspetters de volle laag had gekregen. Niet alleen op zijn bril en kleding, maar ook op z'n helm en schoenen! Dit deed de adrenaline door zijn lijf schieten en het lijf schoot vervolgens naar voren, naar de kop. En daar is hij de rest van de rit niet meer vandaan geweest...

Er worden vraagtekens gezet bij het trainingskamp van de A-ploeg in de Eifel, nu weer enkele weken geleden. Thuisblijvers Leon Houbiers en Jos Claessens vragen zich hardop af wat er gebeurd is in Kottenborn. Dit komt omdat er vele A-renners afwezig zijn de afgelopen weken. Diverse renners zitten in een 'dip' en laten verstek gaan op de woensdag- en zondagritten. Ook kunnen Leon en Jos het tempo goed volgen in de bergen en dat is al jaren niet meer gebeurd. De Eifelgangers houden echter de kaken op elkaar. "What happened in the Eifel, stays in the Eifel", zei Pierre Bindels zondag na een nieuwe poging van Leon. Toch blijft de geruchtenstroom aanhouden en er lekken zelfs foto's die laten zien dat het trainingskamp niet alleen maar trainen was. Maar niet verder vertellen! Ook d�t was 'de Eifel':
Net kleine kinderen
Enkele dagen zonder vrouw eist z'n tol
Van z'n geloof gevallen
Onze macho!
Nog een kater van gisteravond?
Materiaal nooit in orde
Hard rijden toch nog gelukt!

Zaterdag 4 juni werd een passessie georganiseerd die voorafgaat aan de bestelling van nieuwe kleding. Het zijn van die momenten waarop de renners geconfronteerd worden met de vormen van hun lichaam. Dat niemand meer een sixpack heeft is reeds geaccepteerd. Maar of het L of XL wordt, d�t is nu actueel. Volop twijfel, want de mannen gaan kleding passen en bestellen zonder de keurende blik en adviserende stem van hun vrouwen. Maar uiteindelijk werden alle formulieren volledig ingevuld. Nu nog de vorm van het lichaam behouden want begin volgend jaar is de kleding pas beschikbaar!

De afsluitende dag in de Eifel was nog heel heftig. Qua parkoers dan. Geen meter vlak, steeds weer stijgen en dalen. Het korte ritje van 70 km ging nog stevig in de benen zitten, zeker na de fietsdagen die al achter de rug waren. Toen Frau Helga 's middags bij de eindafrekening dan ook vroeg of er iets 'kaputt' was gegaan, antwoordde Pierre Bindels dan ook meteen "ik, 14 keer!".
Hiermee eindigde het trainingskamp. Dit keer een dagje langer dan voorgaande keren en dat is goed bevallen. Nee, niet omdat we langer van huis waren maar vanwege het rustmoment tussendoor. Want de kilometers en hoogtemeters zijn immers nog altijd gelijk aan 4 jaar geleden..

De derde etappe begon verlaat (Renato wilde een grote beurt aan z'n fiets gedaan hebben) en zeer kalmpjes, met het zonnetje al hoog aan de hemel. In de eerste 30 km werden de klimmetjes rustig genomen en in de afdalingen werden de benen stil gehouden. Dit was het tempo van een ouwe-wijven-koers en de tijd werd voornamelijk gebruikt om terug te blikken op het Triviant-spel dat gisteravond de gemoederen flink bezighield. Toen ging het er behoorlijk fel aan toe. De antwoorden werden wederom ter discussie gesteld en er werd getwijfeld of de winnaars (team Bindels-Lentzen-Lombardini) wel de echte winnaars waren.
Het langzame tempo kwam misschien ook wel door de rust van de dag ervoor. Dat is in de wielerwereld een bekend fenomeen dat je daardoor niet echt beter wordt. Zeker als ook nog een 'flinke' wandeling op het programma staat. En diverse terrasjes bezocht werden onderweg. Bezorgde wandelaars onderweg vroegen zich zelfs af 'wo die Frauen sind'. Ook het diner lag zwaar op de maag en dat kwam niet alleen door de vreselijke tomatencr�mesoep die werd geserveerd. Dat was ��n van de weinige momenten dat Rob Vluggen eens uit z'n slof schoot...
Na 30 km werd het tempo iets opgevoerd en kwamen de eerste renners in moeilijkheden. De pauze vond traditioneel plaats bij de Imbiss-stube in het dorpje Tondorf. Niet de meest romantische plaats om iets te nuttigen maar in die omgeving is niets anders te vinden. Na de pauze ging de vlam in de pijp. Er werd als waanzinnigen gereden. Er was zelfs een demarrage van Pascal Paulissen in een afdaling (!). Iedereen zat er met open mond naar te kijken en vroeg zich af of er een relatie lag met het FaceTimepje met het vrouwtje in de vroege ochtend. Vanwege de stevige wind werd niet alleen de kennis van het waaierrijden op de proef gesteld maar ook het koersinzicht (op het juiste moment op de juiste plaats zitten want anders wordt je onherroepelijk gelost) en de tactiek (voornamelijk linkeballen, waarbij je profiteert van het zweet van een ander).
De rit bleef tot het einde verraderlijk, met de ene klim na de andere en tussendoor schitterende afdalingen. De gemiddelde snelheid kwam na een slap begin toch nog op bijna 24 km, ruim een kilometer hoger dan vorig jaar toen dezelfde route op het programma stond. En toen was het tijd voor een volgende traditie: de barbecue!

Wielrennen is een gezonde sport voor lichaam en geest. Iedereen weet dat. Soms moeten we de natuur een handje helpen. Of het nou is om te overleven of om harder te fietsen, dat maakt niet uit. Tijdens het trainingskamp besteden we hier alle aandacht aan. Voor het eerst dit jaar is er tussen de trainingsdagen een rustdag gepland. In het kader van 'periodisering' is af en toe rust nemen tijdens een heftige trainingsperiode wetenschappelijk bewezen. Omdat de mannen van TC83 niet stil kunnen zitten (zonder naar drank en chips te grijpen) is ook meteen besloten van de rustdag een wandeldag te maken. Al werd dit plan ook weer ietsje aangepast naar eigen inzicht: enkelen vroegen zich af hoeveel blikjes zouden passen in die enige aanwezige rugzak.....

Zelfs 'die Frau Helga' was weer blij ons te zien. Ze wilde ons zelfs allemaal kussen maar dat gebaar van genegenheid hebben we toch maar afgeslagen.... Maar wij waren zeker ook blij weer in Kottenborn te zijn. Ons jaarlijkse trainingskamp stond voor de deur en het beloofde bijzonder mooi weer te worden. Na de laatste regenbui op dinsdag rond het middaguur sprongen de renners op de fiets voor de eerste rit. De slechts 69 km bleken voor enkelen best ver en zwaar vanwege het geaccidenteerde terrein. Tijdens de tweede etappe kozen enkele renners dan ook voor een kortere rit (90 km) terwijl de rest de volledige rit van 116 km reed (ca. 2.000 hoogtemeters!).
Opvallend is toch wel de vakantiemodus waarin alle deelnemers zich vanaf dinsdagmorgen bevinden. Ondanks de behoorlijke inspanningen is het Zwitserleven gevoel duidelijk merkbaar. Bij sommigen zit de vakantiemodus wel heel diep. Woensdagmorgen als iedereen op het afgesproken starttijdstip klaar staat om te vertrekken komt eentje erachter dat hij nog op de slippers staat.... Guess who?

De vooruitzichten waren barbaars: winterse neerslag en zeer lage temperaturen. Weer waarbij de mannen zich onderscheiden van de jongens. Vijf A-renners (Renato Lombardini, Rob Vluggen, Rob Ritzen, Leon Smeets en Paul Knoben) mogen zich tot de 'flandriens' van de club rekenen. Bij een temperatuur van 2 graden boven nul startten zij hun ge�mproviseerde rit. Het plan was redelijk dicht bij huis te blijven met een parcours waarbij tegenwind en wind-in-de-rug regelmatig en snel werden afgewisseld. Dit bleek een geweldig idee. Ondanks de kou hadden de renners het snel warm. Jammer dat een lekke band van Leon een tweede koude start noodzakelijk maakte. Een enkel hagelbuitje onderweg was het probleem niet en de renners werden een beetje overmoedig. Na iedere nauwkeurige beoordeling van de lucht werd er een lusje 'aangebreid'. Het laatste lusje bleek echter een verkeerde inschatting. Het groepje werd rond Sibbe ingesloten door dreigende wolkenpartijen en het was een kwestie van tijd totdat de neerslag uit de hemel zou komen. De verwachte hagelbui bleek in eerste instantie niet het probleem te zijn maar bij het binnenrijden van Ubachsberg werden de hemelsluizen volledig opengedraaid. Het werd zelfs wit op de weg waardoor verder rijden even niet meer verantwoord was. Uiteindelijk werd Bocholtz glibberend en bibberend na 100 km (!) bereikt. Gelukkig scheen daar het zonnetje weer...

Zo, het fiets-seizoen is alweer 1 maand oud en kende voor menigeen zijn ups en downs. De kilo's die in de weg zitten, de benen die niet willen, de wegen lijken langer en de heuvels steiler en de fiets is een 1 jaar ouder geworden. Je vraagt je af hoe dat kan. Je hebt niet meer dan andere jaren gegeten, je hebt bijna elke dag gesport (maandag bijna, dinsdag bijna, woensdag bijna enz. enz.), en toch is die eerste maand oh zo moeilijk. Je benen lijken net augurken, na een aantal kilometers zijn ze al zuur. Er is een voordeel aan, met elke week op fiets wordt het beter en ga je vooruit. En nu het leuke deel: de kilometerstand van de A2-ploeg voor de maand maart.

Iedere persoon weet hoe hij/zij zich moet kleden, thuis of naar het werk of naar een feestje. Daar denken we nauwelijks meer bij na. Wielrenners hebben het zelfs heel gemakkelijk. Ze rijden bij een ploeg of club dus de dresscode staat in feite al vast. Een renner hoeft uitsluitend na te denken over h�eveel van die gesponsorde kleding hij aantrekt. Slimme renners kijken dan naar het weerbericht. Dat kan tot vlak voor de koers. Is het weer onzeker of is het 's morgens nog koud maar wordt in de loop van de dag warmer weer gemeld, dan kiest de renner voor meerdere lagen kleding en arm- of beenstukken die onderweg uitgetrokken kunnen worden. Klinkt simpel, niet?
Hoe is het dan mogelijk dat Marcel Demers afgelopen zondagochtend (een dag met een verwachte temperatuur tijdens de rit van 13-18 graden) met de volgende outfit aan de start stond: dik onderhemd met lange mouw, wielershirt korte mouw, windstopper voorjaarsvest met lange mouw, winterhandschoenen en voor de benen een lange winterbroek. Bij de start had Marcel het aangenaam warm, na 70 km was zijn lichaamstemperatuur het kookpunt genaderd. De Loorberg en Camerigerberg werden een ware kwelling voor hem. Wandelaars waren sneller boven dan Marcel. Nee, hier was geen sprake van een slechte conditie maar het lichaam kon de warmte niet kwijt waardoor het vreselijk protesteerde. Marcel heeft op eigen kracht zijn thuisadres bereikt nadat hij in de laatste 5 kilometer regelmatig is gestopt om te koelen.
Over dresscode gesproken....opvallende kledingstukken bij TC83-ers: de overgrote, bordeauxrode bandana van Pierre Bindels (grappig om te zien en een erfstuk werd gezegd) en de fluoriserende sokken van Marc Lentzen (geel ook nog, wat een keuze...)!

Beter laat dan nooit zegt men, dus voeg ik de daad maar bij het woord en schrijf nog maar eens stukje voor de website. Ondanks dat het wielerseizoen alweer een 3-tal weken aan de gang is en de meesten er alweer een paar lange ritten op hebben zitten, wil ik toch even kwijt dat er maar een 4-tal doorzetters voor de fotosessie op de eerste offici�le fietsdag aanwezig waren. Niemand van de A- en niemand van de B-groep maar wel Georg Doerenkamp, Pascal Bastian, John Bindels en ondergetekende. John was wel in tenue maar zonder fiets gekomen in verband met een aantal pijntjes.
Nadat we op deze vroege morgen een toevallige passant gestrikt hadden om een foto te maken, gingen 3 mannen op weg om ondanks de dreigende regen een rondje te fietsen. Bocholtz uit en via Baneheide richting Valkenburg was de bedoeling. En daar was voor mij de tocht alweer ten einde. De eerste platte band was een feit. Ik heb mijn makkers verder op pad gestuurd en zelf mijn vrouw gebeld om mij op te komen halen. In haar ochtendjas kwam zij 10 minuten later aan. Koud maar droog zat ik iets later thuis, wat Georg en Pascal niet konden zeggen. Halverwege de rit begon het te regenen en is het niet meer opgehouden...

De zondagsrit was dit keer een moeilijke. Niet op papier maar door de harde noordoosten wind werd de tocht door de Voerstreek geen plezierritje. Op zoek naar een pauzeplaats kwam de groep terecht bij een caf� in Hombourg. Toen we er binnenstapten was daar een heus carnavalsfeest aan de gang. Binnen was er geen plaats voor 11 verkleumde renners. Dan maar op het terras in de zon. Jos Claessens had er duidelijk schik in. De dansmariekes cirkelden om hem heen en wat zijn outfit betreft kon hij zo aan het feestgedruis deelnemen. Hij leek namelijk sprekend op Johnny English! De vergelijking met de stuntelige geheimagent deed Jos alle eer aan. Tijdens de rit elimineerde hij ��n van zijn fietsmaatjes (Pascal Paulissen) door hem de derailleur van zijn fiets te rijden! We nemen aan niet met opzet maar een gebrek aan stuurvastheid. Past wel een beetje bij Johnny English, nietwaar?

Zondag 6 maart stond de Voerenserit op het programma van de A-rijders. Het was de dag dat alle teams voor de eerste keer samen om 9.30 uur zouden starten. We hadden ons allen erop verheugd om samen met elkaar voor de lens van onze fotograaf Paul te verschijnen. Het liep anders!!
's Ochtends kwam het app-verkeer van de A-ploeg op gang. 7.52 uur bericht uit Landgraaf en Brunssum...het regende. Paul Knoben had al in de gaten dat er met zijn vetpercentage geen eer viel te behalen en besloot thuis te blijven. Opeens een positief bericht van Robbie Ritzen uit Bocholtz. Het was droog en de buienradar voorspelde redelijk weer. Er was hoop aan de horizon. Volgens Pascal Paulissen had Robbie een fout gemaakt en de buienradar van de Nederlandse Antillen geraadpleegd. Robbie gaf aan toch echt wel Bochus ingetoetst te hebben. Er kwamen steeds meer afmeldingen. Wat nu? We moesten immers met het oog op de Eifel trip kilometers maken!!
Opeens een app van Marcel Demers. Samen met Leon Smeets had hij het idee opgevat om vanaf 10.00 uur voor een kortere rit vanaf de Molsberg te vertrekken. Binnen no-time hadden zich zes renners bij hun aangesloten. Pierre Bindels gaf aan niet te komen. Zijn goddelijk lichaam was niet designed voor dit weer, hij had zijn haren al gef�hnd en hij wilde niet te vroeg in vorm komen. Ook onze snelste rijder Marc Lentzen liet het afweten. Het was natuurlijk ook geen weer voor zijn nieuwe racefiets. En Wiel Janssen appte met de mededeling zich nog eens om te draaien in bed. In zijn dromen zag hij ongetwijfeld Ngombo van Roda voor de 5e keer scoren. Of was het toch Gertie die hem plat hield!!
Om 10.00 uur vertrokken dus acht "echte" mannen. Marcel had een mooie alternatieve route bedacht. Eenmaal in Gulpen aangekomen begon het keihard te regenen en Jos Claessens gaf de pijp aan Maarten en draaide om. Ook zijn goddelijk lichaam verdiende beter, namelijk een warme douche. De overige zeven renners trotseerden de regen en koude en stoempten verder. Marcel had een pittige route bedacht met kuitenbijters zoals de Piemert, de berg naar Mheer, enz. Het doel was om zo snel mogelijk de pauze plaats bij Chriske in Margraten te bereiken. Vijf kilometer voor de pauzeplaats reed ik helaas lek. Het viel niet mee om in dit weer met koude handen een band te verwisselen. Maar gelukkig met hulp van de overige renners konden we snel verder. De fiets liep niet lekker. Tussentijds en in Margraten heb ik de band nogmaals gecheckt, niets afwijkends te zien. Alles was toch in orde!! Het werd tijd voor warmte en koffie/thee. Dit hadden we verdiend. Na een kwartier besloten we te vertrekken voor de kortste weg naar huis. Echter, het begon keihard te regenen en er viel natte sneeuw. We grapten of we niet zouden blijven lunchen. We besloten toch na de ergste regen te vertrekken. Er kwam immers een groep renners binnen die zich ook bij de heaters wilden opwarmen. Zeker de vrouwelijke rijdsters gunden we dit....
We vertrokken en nog geen 300 meter verder....PAAF!! Mijn band was weer lek. Ik heb overwogen om een Orbea te leren vliegen, maar ik kon me gelukkig inhouden. Opeens kwamen door de koude de andere kwaliteiten van mijn ploegmakkers boven drijven. Toen ik de band verwisselde begon Pascal push ups te doen, Renato begon spontaan te springen en Robbie en Leon te boksen. Ondanks de koude hebben we wat heel wat lol gehad. Dit siert onze club. Na enkele minuten konden we verder en hebben we probleemloos Bocholtz bereikt. We hadden toch zo'n 50 kilometer met 400 hoogtemeters gereden. We realiseerden ons dat ook dit een prima training was. Missie voldaan!! "Echte" mannen, bedankt voor de gezellige ochtend. Chapeau allemaal!!

Maar liefst 11 renners van de A-groep werden zondag door het goede weer naar buiten gelokt. Nou ja, het was wel erg koud. De ene had last van koude voeten en de ander klaagde over zijn koude handen. Maar Rob Vluggen....die had nergens last van. Als je achter hem reed (en dat gebeurde nogal vaak) dacht je zelfs dat zijn achterwerk in vuur en vlam stond! Met rode billen reed Rob in zijn nieuwe Castelli-broek fier aan de leiding. Toen collega's hem erop wezen dat hij rood licht straalde was hij vol verbazing. Thuis aangekomen zag hij waardoor het kwam en stelde vervolgens iedereen in een bericht gerust. Het mysterie was opgelost. Het gehele binnenwerk van de broek was.....juist, rood!!!

(uitspraak van Rob Ritzen bij windkracht 7 en striemende regen tijdens openingsrit)

Afgelopen zondag 21-2-2016 begon onze, met een week verlate, seizoenstart. Volgens aanjager Renato Lombardini had Buienradar droog weer voorspeld dus verschenen er ondanks een onstuimig en zeer nat weekend maar liefst acht enorm gemotiveerde TC83-ers aan de start. Een seizoen ouverture met gelijk beklimmingen van de Hulsberg , Cauberg, etc. Wie bedenkt nu zoiets als eerste rit? Opvallende constatering was dat onze 2 rittenplanners Marcel Demers en Leon Smeets vandaag ontbraken....
Gelijk na de start met nog koude spieren werd de Hulsberg toch nog rap bedwongen. Daarna viel het peloton boven op de Huls in striemende regen uiteen. De helft koos de kortste weg naar Ubachsberg terwijl de anderen zich nauw aan het wegschema hielden en een ommetje Vrouwenheide namen. Dit eerste oponthoud leidde tot rake opmerkingen. De afdaling van de Bergseweg was met zoveel nattigheid en zijwind niet echt save. Maar gelukkig, ondanks slecht afgestelde remmen en weinig grip, kwamen we tocht allemaal tot stilstand onderaan in Kunrade.
Op weg naar Wijnandsrade nam de regen en wind alleen maar toe. Sommigen dachten wel aan opgeven en huiswaarts gaan maar eenieder volhardde. We waren nu toch al doornat. Er waren deze zondag nauwelijks andere wielerploegen op de weg. Maar zie daar, een hele ploeg vrouwelijke wielrensters in het vizier. Net zo plots als ze opdoken, zo snel waren de ook weer verdwenen. Sommigen putten hier extra motivatie uit (fata morgana?).
Nadat we nogal wat fietspaden kriskras wel of niet in de goede richting genomen hadden, sommige brildragende wielrenners hadden gewoon echt slecht zicht vandaag, zetten we koers naar de afdaling van het Ravensbos. Oeps, daar maakt de duidelijk beste renner onder ons een lelijke schuiver. Die afscheidingen/ophogingen tussen weg en fietspad zijn echt niet mis, en in deze grauwe regen zijn ze gewoon slecht zichtbaar. Na het opnemen van de schade, ook hier werd wel even aan opgeven gedacht, kwam Mark Lentzen toch duidelijk als eerste boven op de Daalhemmerweg in Valkenburg.
Dit waren nog niet alle ontberingen in deze nattigheid want in Gulpen-Wittem hield de groep halt vanwege een lekke band van ondergetekende. Nadat eerst naar de telefoon gegrepen werd om het thuisfront te bellen liet Wiel Janssen zien dat aan hem geen mecanici�ncursus banden verwisselen besteed hoeft te worden. "Koam hie, ich help dich" en de band werd al gedemonteerd en de scherpe steentjes uit de band gepulkt. Willy bedankt. Wat een kameraad.
De tintelende voeten onder de warme douche vormde de afsluiting van een natte, winderige en niet-malheurvrije eerste rit.

Van de trotse mountainbikeploeg is niet veel meer over. Naarmate de winter vorderde werd het aantal bikers steeds minder. Waar dit aan ligt is gissen. Vermoeid, verlangens naar de weg, te nat, te zwaar....allemaal redenen die ervoor zorgden dat afgelopen weekend nog maar twee renners aan de start stonden: Pascal Paulissen en Paul Knoben. Omdat de weersomstandigheden gedurende de hele winter zacht waren was de modder dan ook in overvloedige mate aanwezig geweest. Niet alleen tot grote ergernis van de rennersvrouwen maar ook van de renners zelf! Tijdens de laatste rit was het wederom ploeteren geblazen. De tocht was 50 km lang, bijzonder mooi en voerde langs plekjes die nog onbekend waren voor de rijders. En weer was er het gevecht met de modder. Banden, derailleurs en ketting zaten er in een mum van tijd vol mee en bemoeilijkten het rijden. Pascal was op een gegeven moment de wanhoop nabij. Bij het zien van een modderige passage begon hij al te vloeken en, zoals dat meestal gaat als je je ergert, werd dit meestal gevolgd door een mooie valpartij. Hij deed dat steeds met een luide schreeuw, vermoedelijk bedoeld om de aandacht op zijn duik te vestigen. Gelukkig wist hij zonder breuken het eindpunt te bereiken en zette daarmee een punt achter zijn winterseizoen. Want de weg lonkt.....vanaf volgend weekend!

TC83 is geen club van bowlers, dat is te weinig sportief. Wandelen kan wel en daarmee beginnen we elk jaar. Dit keer voorafgegaan met een staande nieuwjaarsreceptie bij de kerk in Eys. Met een wandeling die voerde via Cartils weer terug naar Eys is het clubjaar weer geopend. Opvallend was wel dat de afsluiting in de Eyserhof langer duurde dan de wandeling zelf. Blijkbaar staat gezelligheid ook voorop...