Het wielerseizoen is weer ten einde. Wie nog eens de belevenissen van de A-renners wil teruglezen kan dit doen door het jaarverslag 2015 op te halen, geschreven door Pierre Bindels op een manier zoals alleen h�j dit kan. Pierre Kobben schreef een verhaal over het seizoen van de A2-rijders. Voor het verslag van de A, klik hier; voor het verslag van de A2 klik hier.

Officieel is het seizoen reeds voorbij maar vanwege het bijzonder mooie weer staan er nog steeds clubgenoten aan de start bij de Kei. Al is dat bij Pierre Bindels nog altijd met een beetje gemor want dat van die samenvallende Herrensitzungen zit hem nog steeds niet lekker. Maar Pierre is op z'n best als hij getergd is en bovendien is hij, als kilometervreter van het seizoen, nog altijd in een bloedvorm. Een weg die stijgt of daalt, het maakt hem niets uit. Hij legt er de zweep over en kan op dit moment iedereen aan. Zelfs met twee vingers in de neus.....letterlijk! Dit kunststukje leverde hij enkele keren tijdens de rit. Zijn fietsmaatjes werden er niet vrolijker van.....

Het was nog even spannend bij de start van de laatste rit. Zou John Bindels komen of niet? De voorsprong van John was minimaal en 'aanwezig' zijn was reeds voldoende om het eindklassement binnen te halen. Maar John was zelfs eerder aan de start dan zijn grootste rivaal. Hij maakte daarmee het succes in de familie compleet, want kilometervreter van de A-ploeg werd broer Pierre Bindels. Bij de B-ploeg ging de eindzege naar Jan Delarosette. De zege van laatstgenoemde was een hele bijzondere. Jan is al sinds mensenheugenis lid van onze club maar was nog nooit in de gelegenheid geweest kilometervreter van het jaar te worden. Nu dus wel! Proficiat voor deze drie toppers!

Grote consternatie aan het begin van de laatste rit. Nee, niet vanwege het verzoek van de A2-ploeg om samen met het A-team de rit te rijden. Het was iets anders en had te maken met Carnaval. Vanwege de in januari geplande wedstrijd Roda-Ajax was de Herrensitzung in Kerkrade een week verschoven. En dat leidt vervolgens tot het samenvallen van twee Herrensitzungen op dezelfde dag: die van Kerkrade �n die van Bocholtz. En d�t houdt weer in dat de carnavalisten in de club ��n Herrensitzung minder kunnen bezoeken in het komende carnavalsseizoen. Net iets belangrijker om over in te zitten dan trainen voor het nieuwe seizoen dus... Over het fietsen kunnen we kort zijn. De laatste rit verliep in de regen. De pauze, traditioneel in het Amstel Gold Race Xperience, was heel welkom. Iedereen was doornat. Het is te hopen dat het carnavalsseizoen niet z� vochtig wordt....

Wekenlang leefden ze er naar toe. Zes renners van TC83 waren van plan de Tour de Kirchroa te fietsen. Een wedstrijd die als een soort estafette wordt gereden in teams van drie renners. Iedere renner van het team rijdt 20 minuten en dat drie keer achter elkaar. De samenstelling van de teams kwam min of meer toevallig tot stand. En meteen was er die rivaliteit, want ieder team wilde het beter doen dan het andere..
Het ene team bestond uit kopman Robbie Ritzen, Rob Vluggen en Marc Lentzen en was op papier de favoriet. De samenstelling van het andere team was Renato Lombardini, Leon Smeets en Paul Knoben, en vormde de underdog. Er stond heel wat op het spel, namelijk kost wat kost v��r het andere team in de uitslag komen.

Terwijl enkele renners van het favoriete team er in de vakantie op los leefden en 5 weken de fiets nauwelijks aanraakten, trainde het 'underdog' team zich suf. Buiten de TC83-ritten werden kilometers gemaakt, intervaltrainingen gedaan, vermageringskuren gevolgd en vooral gefocust op de koers. Op de wedstrijddag (afgelopen zaterdag) stonden de zes renners klaar voor de strijd. Het slechte weer deerde hen niet en ook op het gladde wegdek wisten ze als ervaren coureurs recht te blijven en tussen de valpartijen door te laveren. Ogenschijnlijk deden Robbie, Rob en Marc het perfect. Met verbeten blik koersten ze veelal vooraan in hun groep. Ze toonden nauwelijks vermoeidheid en stonden te popelen om hun volgende manche te rijden. De 'underdoggers' vielen eigenlijk niet op. Het ging geruisloos goed. Ze reden vaak alleen, v��r de groep uit en gebruikten hun verstand...
Toen kwam de uitslag.... De favoriete groep eindigde op de 23e plaats (in een veld van 35 teams zeker geen slechte plek) en de 'underdoggers' 14e! Toen brak de hel los.....

Het douchen na afloop was nodig en duurde lang omdat het vuil al was vastgekoekt op de benen. Maar het duurde ook lang omdat er door ��n renner volop geanalyseerd werd hoe het in godsnaam mogelijk was dat het underdogteam het won van het eliteteam. Kopman Robbie kon het maar niet vatten. Ze waren geflikt, dat kon niet anders! Tijdens het traditionele diner na afloop werd de discussie voortgezet. De vrouwen en kinderen waren al afzijdig gaan zitten. Zij zagen de bui al hangen. Robbie was ervan overtuigd dat zij niet hadden verloren omdat de anderen zo goed waren, gedrogeerd waren of zo goed konden linkeballen. Ze waren verschalkt door een list....of echt geflikt! Het moest gebeurd zijn bij de start. De chip, die gekoppeld was aan het team en het aantal gereden ronden registreerde, moest verwisseld zijn. Dat was het! Enig bewijs was er niet maar Robbie was z� overtuigd van zijn eigen mening dat de gedachte dat hij 14e was geworden hem weer tot rust bracht.

Was het de laatste hete zondag van het jaar? Misschien wel. Dit keer stond voor de A-ploeg een nieuwe rit door de Voerstreek op het programma. Een behoorlijk pittig ritje, en dat wisten de 9 renners. Aan de start was de temperatuur nog aangenaam maar eenmaal op weg werd het snel warmer. De renners kozen voor een rappe start en wilden waarschijnlijk met het oog op het warme weer vroeg thuiskomen. Als een kudde op hol geslagen stieren stormden ze naar de eerste echte helling van de rit, de Sibbergrubbe. Het straffe tempo viel hierna ook niet echt stil en tijdens de pauze bij het klooster Val Dieu gutste het zweet van de lichamen. Afkoeling van het lichaam werd gezocht in de koele drankjes. Dit lukt niet volledig en het leidde ertoe dat...de route werd ingekort. Er werd gesnakt naar verkoeling. Water in de nek of het shirt opengeritst boden enig soelaas maar stilstaan was vreselijk. Iedereen was dan ook blij dat thuis de schaduw of de douche kon worden opgezocht. En 's middags, op het heetste moment van de dag, kwam de uitnodiging van Leon Houbiers om af te koelen in zijn zwembad. Het beste voorstel ooit.....

Afgelopen zondag was het de dag van de grote terugkeer van vakantie. En als renners terugkomen van vakantie dan wordt er in het peloton bijgepraat. Om dit mogelijk te maken wordt het tempo flink gedrukt, anders lukt het kletsen niet. Thuisblijvers (lees: mannen-in-vorm) hebben hier wat moeite mee. De koers wordt als het ware 'lamgelegd'. Ook werd met slinkse acties de route ingekort, zodat langer kon worden genoten van de pauze. De acties bereikten het hoogtepunt toen Marcel Demers tijdens het fietsen aangaf 'uit de broek' te moeten. Hij bedoelde hiermee dat hij een grote boodschap moest doen. En dit kon echt niet wachten! Deze nieuwste smoes was een complete verrassing voor de overige negen renners, maar aangezien Marcel wat bedrukt keek werd hij toch maar serieus genomen. Een krant was niet voorhanden maar wel twee papieren zakdoekjes. Hiermee verdween Mardel het maisveld in, na een redelijk soepele jump over de prikkeldraad. Enkele minuten later kwam hij terug. De pauze was weer voorbij. Of het excuus gegrond was wist niemand, al leek Marcel toch wel opgelucht....

De route van de Toer de Voer staat garant voor een ochtend afzien. Afgelopen zondag was het echter niet de koers waardoor de A-renners een zwaar gevoel in de benen kregen. Het weer speelde iedereen parten maar ook Robbie Ritzen zorgde ervoor dat de rest vrij futloos rondreed. Robbie had goesting, dat was wel duidelijk. Die goesting had hij 'getankt' bij de jetset aan de mondaine Cote d'Azur. De verhalen over 'zijn' 4-deks bootje en die oh zo mooie dames waarvan hij genoten had zorgde dat het lome gevoel bij de rest alleen maar toenam. En Robbie...die reed fluitend alle hellingen op. Hij reed alle A-renners, die zich zo'n vakantie niet kunnen permitteren, 'op een hoopje'. Of was het toch weer z'n Pinarello Dogma die zorgde voor dit vertekende beeld?

De dag na de verjaardag van Willy Janssen stond een vlakke rit op het programma: de kasteel Hoensbroekrit. Zoals zo vaak is een caf� in Ulestraten een welkome pauzeplek. De eigenaresse is altijd blij de coureurs van Bocholtz te zien. En toen de groep aangaf dat het Willy's verjaardag was, ging ze helemaal los. Willy was stomverbaasd over zoveel belangstelling van een vrouw en begon zelfs een beetje te stotteren toen hij haar vragen beantwoordde. Zijn bestelling werd apart opgediend en even later klonk uit de caf� het "Lang zal hij leven" dat op het terras luid door Willy's ploegmaten werd meegezongen. En Willy? Die genoot er met volle teugen van. Hij begon te vertellen, het ene sterke verhaal na het andere. Dus werd het tijd om te vertrekken...en voor Willy om z'n plaats achterin de groep in te nemen...

Tijdens de Dak van Belgi� rit draaide het niet om de moeilijkheidsgraad van de route maar om....de wielen. Terwijl de ene (Rob Vluggen) zijn fiets oppimpte met carbonwielen met hoge velgen, had de ander (Jos Claessens) er juist genoeg van. Jos had weer gekozen voor normale aluminium wielen met een lage velg. Voor zijn eigen veiligheid...
Dat de wielen niet pers� van carbon hoeven te zijn om hard te kunnen fietsen bewees Jos in de afzink van de Baraque Michel. Jos deed het meeste kopwerk en gaf het tempo aan, dat soms verschroeiend hard was. Door het getoeter van auto's (supporters?) werd Jos zelfs zo gemotiveerd dat hij zijn companen volledig uit de wielen reed...

Om in het jargon van de allergrootste wielerwedstrijd van de wereld te blijven heb ik een aantal ordinair klinkende woorden uit het "boochezer plat" vertaald in het Frans. Hierdoor krijgt dit verslagje een klein beetje meer "cachee". Dus zijn wij gestart vanaf "le pierre epaisse" met de bedoeling de "tour de g�teau de creme glac�e" te fietsen. We zouden om 08:30 uur richting het Landgraafse rijden om "m�mbre de l'equipe" Hans Besse op te pikken. Vandaar richting l`allemagne over routes plates naar ons einddoel. Het weer was ten opzichte van de voorgaande dagen prima. Niet "trop chaud" en niet "trop froid" met heel af en toe een beetje "pluie". Omdat ik, in verband met de te verwachten temperatuur, een speciaal runners shirt aan had gedaan, moest ik noodgedwongen mijn meegebrachte "banane" in handen van John Bindels geven. Hij wilde hem in zijn maag bewaren maar daar heb ik snel een stokje voor gestoken. Aangekomen op een "petit terrasse" in de buurt van het duitse Saeffelen hebben we onze "v�los de route" aan de kant van de weg gezet en een plaatsje gezocht. Hans, die hier wel vaker was geweest, riep "le serviteur". We bestelden "4 tasses de caf� en 4 g�teau de creme glac�e". Wij waren de eersten dus onze bestelling kwam vlot. Dat zag er "d�lisieux" uit en we zijn er dan ook maar meteen aan begonnen. Het gesprek ging voornamelijk over lang vervlogen tijden, toen John nog werkzaam was, hetgeen Hans ook al bijna verleerd is. Daar mogen Georg Doerenkamp en ondergetekende nog maar over dromen. En omdat de koffie zo lekker was hebben we nog een "deuxieme tasse de caf�" besteld. Iets later dan normaal vertokken we weer naar huis. "Le chemin du retour" ging via een paar kleine omwegen en tegen 13:00 uur waren we weer thuis. "Un amusant voyage" met een "agr�able pauze".
Overigens mag diegene die correct vertaalt de volgende keer mee voor een lekker stukje Eistorte naar Saeffelen!

De spanning bleef ook n� de tijdrit hangen. Elk koppel hoopte op winst. Met name Willy Janssen. Hij had op de avond van tevoren al een bericht rondgestuurd dat hij een 'scherpe tijd' zou gaan neerzetten. 's Morgens was het duidelijk dat Willy volledig op scherp stond. Zijn maatje Rob Vluggen hoefde hem alleen maar te volgen, dan zou alles goed komen. Na afloop, toen de eindstand door de jury werd opgemaakt, bleek dat Willy en Rob de rest ruimschoots hadden verslagen. Ze hadden de scherpste tijd op de klok gezet. Met een luttele 6 seconden benaderden ze hun vooraf ingeschatte tijd! Zij reden de 26,2 km in 1 uur, 3 minuten en 32 seconden. Willy en Rob ontvingen uit handen van Trezie Jongen (de tijdrit was tenslotte vernoemd naar wijlen Henk Jongen) beiden een wisseltrofee.
Opvallend was dat de 7 gestarte koppels allemaal een snellere tijd reden dan ze van tevoren hadden gedacht. Blijkbaar kennen ze hun kwaliteiten nog niet goed genoeg.
Bekijk de foto's van de koppeltijdrit hier.

Bij een man draait het vaak om de juiste timing. Om deze gave terug te laten komen in het wielrennen werd vorig jaar een koppeltijdrit georganiseerd. Niet om het koppel met de snelste tijd als winnaar uit te roepen, maar het koppel met de ju�ste tijd. De tijd die het dichtst bij de vooraf ingeschatte tijd ligt. Het gaat dus helemaal om de juiste timing. Hoe hard de helling wordt opgereden, hoe snel naar beneden, dat alles speelt mee bij het handhaven van de vooraf ingeschatte gemiddelde snelheid. Vorig jaar kon de tijdrit vanwege het slechte weer niet doorgaan, dit jaar gelukkig wel. Elk koppel liet vooraf al duidelijk merken dat het belust was op winst. Het warmrijden voor de tijdrit gebeurde niet op een tacx maar op de weg, met de totale groep. De huisfotograaf maakte van de gelegenheid gebruikt om de jaarlijkse mooie plaatsjes te schieten en de renners bespraken tijdens het fietsen hun tactiek voor de tijdrit. Dit alles voerde de spanning zienderogen op. Zeker toen elk koppel naar het 'schavotje' moest komen en er werd afgeteld voor de start...

Het blijft een herrinnering voor deze vent: het fietsje waarmee zijn wielercarriere begon. Eerst nog met zijwieltjes, maar niet veel later zonder. Dit fietsje was hij snel ontgroeid. Maar....stond er toen 'Dogma' op?

Het blijft een droom voor zo'n manneke: de fiets van een echte kerel. Een kerel die met z'n hoofd de wolken raakt en met z'n lange benen de pedalen geselt. Zal het hem ooit lukken?

De zondagsrit van deze week ging over Belgisch grondgebied richting Eupen en vervolgens door Duitsland in een flinke boog om Aken heen. Na het bereiken van het hoogste punt in de route ging het voornamelijk in dalende lijn. Dit betekent dat er gas kan worden gegeven. Na enkele opmerkingen vanuit de groep over het lage tempo legden de koprijders Rob Vluggen en Paul Knoben er de zweep over. Voor enkele renners was dit het sein dat ze vooral moesten aanklampen. Dat er kerels zijn die hun tanden als het ware stukbijten op het hoge tempo werd deze zondag realiteit, want Willy Janssen kreeg het voor mekaar een hoektand finaal af te bijten. Dit is pas de ware mentaliteit! Fier liet hij zijn tand aan de fotograaf zien. Zelfs zijn 'fietsenstalling' mocht iedereen bewonderen....totdat de camera tevoorschijn kwam. Dat ging net iets te ver...

Een fiets voor Marcel Demers is een schaars product. Een carbonnen racer wordt boven de 62 cm bijna niet gemaakt. Toch kreeg Marcel het voor elkaar een racefiets te vinden in zijn maat, zijn gewenste merk en ook nog in zijn gewenste kleur. Hiervoor had hij wel het hele land via internet doorgereisd. Vol trots stuurde hij dan ook op zaterdagavond tegen middernacht een foto van zijn racer naar de A-renners. Alle jongens waren er speciaal voor wakker gebleven. De appjes met gelukwensen vlogen Marcels kant op en op zondagmorgen voor de start van de rit was dit het onderwerp van gesprek. Over de wielen, de stuurpen en of de verhouding tussen zadel en stuur wel klopte. De fiets werd helemaal geanalyseerd.
En Marcel? Die was er helemaal niet bij! Hij verkoos een rustig ritje op z'n racer in z'n eentje. Om eraan te kunnen wennen, want hij is �cht groot...die fiets!

...een mekanieker Pierre's fiets heeft moeten poetsen omdat hij de schroeven en bouten niet kon vinden? Lucky Pierre...hij was er maar wat blij mee!

Zaterdag ochtend 07:15 uur, trefpunt huize Bindels voor de jaarlijkse bedevaart naar Kevelaer. Georg Doerenkamp, John Bindels en ondergetekende hadden afgesproken om van daaruit gezamenlijk te vertrekken. Aangekomen bij het tankstation aan de rotonde net buiten Schinveld, bleken wij de eersten te zijn. De ene na de andere meerijder druppelde binnen en om 08:00 uur vertrokken 16 fietsers via de neutrale weg oftewel de "Selfkant" richting Kevelaer. Met een snelheid van rond de dertig km/uur ging het richting Koningsbosch alwaar een collega-meerijder aansloot. Met zijn zeventienen ging het via Roermond en Reuver met een gemiddelde snelheid van om en nabij de 28 km/uur verder. Een mooie route over verkeersluwe wegen, door bos en langs de Maas tot in Venlo, waar de eerste rustpauze was. Om ongeveer 10:30 uur zat iedereen aan tafel met koffie en een stukje "Sjtechbeere-, rieste- of elberevlaam mit of oane sjlachroom". Voor de niet-Limburgers onder ons: kruisbessen-, rijste- of aardbeienvlaai met of zonder slagroom. De laatste pakweg 35 km gingen in hetzelfde tempo door naar Kevelaer. Daar aangekomen werden eerst de fietsen in de gang gezet om vervolgens een kaarsje te gaan aansteken. De mensen stonden nieuwsgierig te kijken naar dat kleurrijke gezelschap dat met veel kabaal zich breed maakte aan de plaats waar de kaarsen lagen. Het leek wel of iedereen zo snel mogelijk van alle zonden van het afgelopen af wilde, alvorens te gaan genieten van een welverdiende "Erdinger". Op het menu van de " Gasthof zum weissen Kreuz" stond "Schnitzel mit Pommes und Beilagen". Tegen 13:30 uur traden wij de thuisreis weer aan en het ging zowaar met een nog hoger tempo verder. Tegen de veertig ging het bij tijd en wijle totdat ploegleider Hans Besse voorbij kwam vliegen en ons vriendelijk vroeg: "Willen jullie GVD even een beetje dimmen daar voren". Hierna ging het een stuk rustiger. Met de veerpont bij Broekhuizen de Maas over en weer langs de Maas voorbij Venlo naar de volgende kop koffie met vlaai (te Veers als ik mij niet vergis). Parallel aan de Maas ging het laatste stuk van de tour verder. Via de sluis in de buurt van Linne en via het ei van Sint Joost Duitsland in. Zo ongeveer bij S�sterseel begonnen mijn DURASNEL-batterijen leeg te raken en werden mijn benen zwaar. Daarom heb ik een priv�-taxi gebeld die mij bij het vertrekpunt op zou komen pikken. Mijn A2-makkers zijn het laatste stuk nog naar huis gefietst, terwijl ik ietsje later per auto naar huis werd vervoerd.

De Rechtewegenroute van afgelopen zondag kenmerkte zich door een hoog tempo maar ook vele opstoppingen. De meest bijzondere was kort voor Schinveld, waar een kudde schapen werd 'verplaatst' en de weg versperde voor het verkeer. Het was fantastisch om te zien hoe de schapen werden 'gestuurd' door twee bordercollies. Zij zorgden er zelfs voor dat de linker weghelft vrij bleef voor het tegemoetkomende verkeer.
Van dit tafereel naar de koers van de A-groep is maar een kleine stap. De vlakke rit nodigde uit om de registers open te trekken en dit gebeurde dan ook. Kilometerslang reden de zes renners kop over kop in een hoog tempo. Dat ging niet vanzelf. Vooral Willy Janssen moest 'gestuurd' worden door vijf 'bordercollies' om zich heen. Telkens smeet hij zijn fiets dwars door het treintje en gooide hij het tempo overhoop. Door Willy steeds weer instructies te geven hoe hij moest fietsen leverde hij uiteindelijk het gewenste resultaat en ontspoorde het treintje niet meer. Toen in Obbicht een (toevallige) ontmoeting plaatsvond met de B-ploeg riep Willy vol trots dat hij nog wat had bijgeleerd. Mooi toch!

Tijdens de Tour de Limbourg, die voert over de beklimming van de Baraque Michel en afdaalt langs de leeuw van La Gileppe, wordt er steevast pauze gemaakt in Limbourg. Aan een leuk pleintje midden in het stadje ligt een caf� dat al vroeg open is. Elk jaar is dit een vaste pauzeplaats. Vorig was ze er voor het eerst...een Chinees vrouwtje dat ons de drank bracht. Afgelopen zondag reed de A-ploeg deze rit weer en ook nu werd de pauze gehouden bij dit cafeetje. Ze was er weer, de Chinese mevrouw. Altijd vriendelijk en immer lachend. Ze nam de bestelling weer op en kwam enige tijd later met de drank.
Bij het afrekenen ontstond het probleem. Zoals een goed ondernemer betaamt let Renato Lombardini goed op zijn vermogen en is hij ook alert als er in clubverband iets moet worden betaald. Met een snelle calculatie trok hij de rekening van 31 euro in twijfel. Bij het aantal consumpties kwam hij op 14 en vrijwel alle consumpties kostten 1,80 euro. Het klopte dus niet en hij had te weinig geld 'opgehaald' bij de renners. Hij ging dus de discussie met de Chinese dame aan. Leuk om te zien was hoe Renato moeite deed het probleem duidelijk te maken en de dame hem met een groot vraagteken bleef aanstaren. Zij begreep helemaal niet wat er bedoeld werd omdat ze uitsluiten chinees verstond. Maar Renato gaf niet op en met gebarentaal wist hij de mevrouw te overtuigen dat zij opnieuw moest rekenen. Ze verdwenen beiden in het caf�. Toen Renato even later weer naar buiten kwam en vroeg of we nog 4 euro bij elkaar wilden leggen wisten we hoe de discussie was afgelopen. Toen de dame begon te rekenen met Chinese tekens brak er iets bij Renato. Hij gaf de moed op. Genoeg afgezien...

Zondagochtend 8:50 uur stond ik, nog nadenkende of ik iets vergeten was, klaar om naar het gemeenschappelijk trefpunt te gaan. De fiets, een banaan, de bidon met water, geld voor een kop koffie, de zonnebril op en de handschoenen aan. Niets vergeten, naar buiten en de garagepoort van binnen dicht maken. Aangekomen bij de dikke steen was iedereen aanwezig en ik informeerde naar de route. WAAR is jouw helm, vroeg Hans Besse. SHIT, die ben ik vergeten, antwoordde ik verrast. Zonder helm geen rit was het onverbiddelijke antwoord. Dit staat in het reglement. Streng en gebiedend, "ga hem maar halen". Ik legde hem uit dat mijn vrouw en dochter nog in diepe slaap waren, ik hun niet wakker wilde maken en ik normaliter geen sleutel meeneem. Een hond die de deur open kan maken heb ik ook niet "HANS". Voor deze keer mocht ik toch mee. Eenmaal gestart aan onze geplande NS-tour, heb ik hun de waarheid maar verteld. Ik was namelijk eerder die week bij de kapper geweest en had mij een aerodynamisch kapsel laten zetten. Ik hoopte zonder helm en bij afwezigheid van terri�r John Bindels en hulk Georg Doerenkamp eindelijk eens voorin mee te kunnen rijden. En ondanks dat Hans klaagde dat hij uit de nachtdienst kwam en Pascal Bastian wel eens een hongerklop krijgt, is mijn plan compleet mislukt. In wielerjargon heet het een chasse patate te zijn als je achter het peloton aanrijdt en geen meter dichterbij komt. Uiteindelijk dacht ik, het zij zo en bij een lekker kopje koffie in het schone Gulpen, was ik het geheel al weer snel vergeten. Overigens, vroeg thuis zijn is ook wel eens lekker.

Na een trainingskamp op hoogte rekenen renners vaak op het fenomeen 'supercompensatie', waarbij het lichaam na een trainingsimpuls zich herstelt boven het oorspronkelijke uitgangsniveau. Een week na de trainingsdagen in de Eifel verheugde de complete A-ploeg (inclusief thuisblijvers) zich dan ook op een zware rit door de Ardennen. Ze zouden immers beter zijn dan vorige week, dat was de gedachte. Het tempo was hoog en aan het begin van de Baraque Michel zette Rob Vluggen er behoorlijk de vaart in. Dit zorgde voor een complete versplintering van de groep. Rob reed samen met Paul Knoben de groep op diverse minuten, dus voor de meesten was er geen sprake van supercompensatie maar van een superteleurstelling.
Toch herstelde de groep zich prima. Op de weg van Hagelstein (Aubel) naar Hoogcruts werd snoeihard gereden. Enkele gangmakers zorgden voor een tempo dat kilometerslang boven de 50 km per uur lag. Na de superteleurstelling over het ontbreken van supercompensatie was de A-ploeg toch...supersnel!

Zondagmorgen ging een gem�leerd gezelschap op weg voor de vierde rit van het TC83-weekend. Gem�leerd, omdat iedereen wel een andere trui in zijn tas had zitten die nog schoon was. De homogeniteit wat kleding betreft was dus ver te zoeken.
Op deze zondag had Leon Houbiers het zwaar. Al snel kon hij het tempo bergop niet volgen, ook al hield de groep de vaart aan de lage kant. Leon reed dus veel alleen, omdat er ontelbare hellingen in de 72 kilometer lange rit zaten. Bovenop elke helling wachtte de groep zoals het hoort op Leon, doch als die passeerde riep hij steeds "ik rij al verder" en dook vervolgens de afdaling in. Toen de groep op de fiets sprong en Leon achterna reed, werd die ingehaald wanneer hij aan de volgende klim was begonnen. En zo ging het helling na helling. Maar goed dat er een pauze werd gemaakt halverwege de rit. Dat was het enige moment dat Leon eens met z'n fietscollega's samen was...
Leon was er niet boos over. De dagen hiervoor hadden zijn ploegmaten hem menig duwtje gegeven en mentaal ondersteund. Hij beloonde zijn kameraden daarom met een bedank-appje voor de saamhorige sfeer en de geweldige fietsdagen. En zo was het!

Ook dit jaar was er tijdens de Eifeldagen weer een heuse wielerquiz en alle renners waren doodserieus om zoveel mogelijk vragen goed te beantwoorden. Het bijzondere van deze quiz was dat er ook vragen over TC83 werden gesteld. Dit bleek moeilijker te zijn dan verwacht. De voornaam van de vrouw van Willy Janssen wist iedereen wel, maar haar koosnaam, dat was wat anders. Ook het merk fiets van Tom Rhoen kon niemand op het verkeerde been zetten, maar er waren toch heel veel vragen te hoog gegrepen voor de deelnemers. De kennis bleek na afloop in ieder geval te zijn bijgespijkerd en een bijkomend voordeel van deze quizavond: de tv kon eens blijven uitstaan!

De derde dag in de Eifel is traditioneel de moeilijkste. Na twee ritten zijn de spieren al behoorlijk vermoeid �n de route van vandaag was maar liefst 102 km lang met 1.500 hoogtemeters. Het gebied was bijzonder mooi, het terrein was zeer glooiend. Er waren nauwelijks vlakke meters te rijden. Steeds weer hellingen, gelukkig wel gevolgd door vaak fantastische afdalingen. Leon Smeets behaalde een topsnelheid van maar liefst 76 km per uur!
Dat de wielen behoorlijk wat te verduren krijgen door de enorme krachtsontplooiingen van de renners bleek zowel gisteren als vandaag. Marcel Demers en Leon Houbiers braken allebei een spaak van hun achterwiel. Echt fijn rijdt dit niet en beide renners reden de resterende afdalingen al zwabberend omlaag. Gelukkig kon de technische staf van TC83 de euvels herstellen. Ze kunnen ook de vierde dag weer mee!

De ochtend begon weer schokkend. Vlak voor het vertrek klonk weer een luide schreeuw van Pascal Paulissen: "lek". Eerst stond iedereen met stomheid geslagen, toen bulderde iedereen het uit van het lachen. Behalve Pascal dan. Die snapte er niets van. Hij had de band een half uur geleden nog opgepompt en toen was er niets aan de hand. En nu lek? Gisteren de achterband en dit keer de voorband? Hij had geen tweede buitenband uit voorzorg meegenomen. Zoveel tegenslag had hij niet verwacht. Gelukkig bleek het allemaal loos alarm. Onze Pascal had na het oppompen het ventieltje niet aangedraaid. Tja....

Op de tweede fietsdag in de Eifel stond iedereen in de startblokken om te vertrekken toen Pascal Paulissen alarm sloeg dat 'hij' lek stond. Hij bleef uiterst 'cool' want hij had voldoende voorzorgsmaatregelen genomen en daar was hij trots op. Hij pakte zijn reserve buitenband en gaf vervolgens onze twee mekaniekers opdracht om de band te verwisselen. Op niet mis te verstane wijze wist hij z'n twee helpers aan te moedigen zelfs het meest zware werk (het op de velg trekken van een te goedkope buitenband) voor hem te doen. Doch hierdoor kon de rit wel volgens plan om 10 uur starten...
Het rondje was 120 km lang en telde bijna 2000 hoogtemeters. Voor iedereen de zwaarste rit van dit jaar. Dat niet iedereen dit goed verteerde bleek tijdens de rit maar vooral achteraf. Onder het diner werd daarom gevist naar mogelijke 'oplossingen', die varieerden van energiedrank tot EPO, Tramadol en...Viagra! Vooral over het laatste middel werd wat langer gediscussieerd, waarbij de gedachten de vrije loop kregen. Of waren het ervaringen?

De mannen van de A-ploeg zijn weer eens op trainingskamp in de Eifel (Kottenborn). Het begint al een beetje routine te worden. En daarin schuilt gevaar. Tijdens de briefing in de keuken werd eens goed nagedacht of we iets vergeten waren mee te nemen. Jawel hoor, zelfs mannen vergeten wel eens iets, al bleef het in dit geval beperkt tot handdoeken, een f�hn en een jas. De vrouwen hiervan de schuld geven zette geen zoden aan de dijk maar er bleek een redding te zijn: Renato Lombardini zou pas 's avonds aansluiten....dus werd hij gebeld en het boodschappenlijstje werd doorgegeven.
Dat iets vergeten desastreuze gevolgen zou kunnen hebben bleek tijdens een lange afdaling. Met een snelheid van 70 km per uur kreeg Robbie Ritzen een klapband. Gelukkig kon hij zijn spiksplinternieuwe fiets zonder brokken aan de kant zetten. Nader onderzoek naar de oorzaak van de klapband bleek....een vergeten velglint te zijn. Omdat dit lint ontbrak in de velg konden de spaken mooie gaatjes in de binnenband prikken. We hadden weer eens geluk. Het weekend had snel voorbij kunnen zijn...

De functie dranghekbewaker is verzonnen door de organisatie van de Drielandenomloop. Bedoeld voor vrijwilligers die moeten voorkomen dat dranghekken worden meegenomen of voorbijgereden door onbevoegden. Door de organisatie werd benadrukt dat dit niet met gevaar voor eigen leven hoefde te gebeuren.
Tien clubgenoten werden in staat geacht deze functie uit te oefenen en enkelen mochten zelfs met een fluit en een gele vlag een gevaarlijke passage aangeven. De organisatie was maar wat blij met onze afvaardiging. De jongens werden in de watten gelegd met een goede briefing, een rijkelijke lunch en perfecte instructies. Want zonder de vrijwilligers van TC83 is er geen Drielandenomloop mogelijk! We hebben dus een hele verantwoordelijkheid te dragen!

In verband met de Drielandenomloop op zondag werd de rit van afgelopen weekend op de zaterdag verreden. Wat het weer betreft een gelukkige keuze: koud maar heel zonnig. De route was nieuw uitgestippeld en genoemd naar de Hel van het Mergelland, omdat vooral op de wegen van die klassieker werd gereden. Het bleek een moordroute te zijn! De tocht kriskras door de Voerstreek en Zuid-Limburg was bijzonder mooi. Maar ook lang en zwaar. Maar liefst 115 km (voor de meesten de langste afstand was van dit jaar tot nu toe) en vele hoogtemeters waardoor de renners langzaam gesloopt werden. Dat de coureurs hun grenzen in deze rit verlegden kwam goed van pas want komende week wordt er 4 dagen in de Eifel gefietst!

Sinds enige tijd is Renato Lombardini voorzien van een Garmin-navigatieapparaat. Hij is er maar wat blij mee. Omdat het een wat verouderd type is en hij de handleiding mist is het beheersen van het apparaat een hele kunst. Thuis en ook tijdens menige rit besteedt Renato hier veel tijd aan. Vaak moet hij de groep lossen omdat zijn aandacht iets te veel bij de Garmin ligt. Niet altijd ongevaarlijk...
Ofschoon het calibreren van de Garmin op elke plek van de aardbol kan plaatsvinden, heeft Renato niet alle vertrouwen in het ding. Afgelopen zondag was er weer zo'n moment dat hij wilde checken of zijn Garmin wel naar behoren functioneert. Hij had zich voorgenomen te controleren of de startplaats van de Mergellandroute ook wel inderdaad bij de Dikke Kei lag. Eigenlijk was het wel een leuk schouwspel. Renato al cirkelend om de Dikke Kei, dan weer lopend over straat, ondertussen strak turend op zijn Garmin. Vervolgens door gras en struiken. M�t fiets, want zijn Garmin zit vastgeklonken op zijn ros! Of de ijking naar volle tevredenheid heeft plaatsgevonden is nog maar de vraag. Aan het mopperen te horen zal binnenkort weer een nieuw toets plaatsvinden...

De A-ploeg had afgelopen weekend een geniaal idee: fietsen op zaterdag vanwege het voorspelde zeer slechte weer in de rest van het weekend. Maar liefst 8 renners gaven gehoor aan deze oproep en stonden al vroeg klaar voor een eerste afspraak met veel hoogtemeters. Het venijn zat voornamelijk in de tweede helft van de rit, al had de harde wind in het eerste deel al gezorgd voor kreunende geluiden bij enkele renners. Toen de hellingen achter elkaar volgden bleek dat het gekreun niet gespeeld was. Drie renners hielden het al snel voor gezien en keerden huiswaarts, de rest ploeterde voort. De zon had ondertussen plaatsgemaakt voor bewolking en in de laatste 20 km ook nog regen. Na afloop waren alle renners voornamelijk blij dat ze de goede keuze hadden gemaakt om op zaterdag te gaan fietsen, maar ze lieten ook andere geluiden horen. De ene beloofde beterschap voor de komende winter, de volgende mopperde dat de kilometers niet meetelden voor het klassement en een andere kreunde alleen maar over zeer vermoeide benen....

Een gewone zondag eind maart 2015. Ondanks de koude weersomstandigheden een nagenoeg complete A-ploeg aan de start. Een relatief vlakke rit maar wel met de nodige kilometers (80 km) en dat zo vroeg in het seizoen. Er wordt uiteraard overwegend rustig en ontspannen gereden met af en toe een speldenprikje uitgedeeld door jawel..onze Paul. Niemand anders is namelijk in staat in deze prille fase van het seizoen speldenprikjes uit te delen behalve Paul, want Paul is wederom goed de winter doorgekomen. Zijn lijf is qua gewicht, vetpercentage, spiermassa, VO2-max en hematocriet al op topniveau. Zijn 'kop' is ook weer goed: duidelijke doelstellingen, goede motivatie en sublieme focus. Zijn materiaal is uiteraard te allen tijde tiptop in orde. Dit behoeft geen nadere toelichting.
Maar dan slaat na 50 kilometer het noodlot keihard toe. Materiaalpech voor Paul, een heuse lekke band! Oorzaak: vermoedelijk een speldenprik (of glas, spijker of doorn). Iedereen is stomverbaasd. Paul staat perplex. Voordat Paul het goed en wel in de gaten heeft bekommeren zich twee teamleden om zijn lekke band. Paul staat met zijn handen in de zij en is duidelijk van slag. De groep staat erbij en kijkt ernaar. Hoe kon dit nu gebeuren? En dan, uit het niets, die ene zin uit de mond van Paul: "heeft er iemand misschien een goede pomp?". De groep valt van de ene in de andere verbazing. Als je nooit lek rijdt heb je waarschijnlijk ook geen goede pomp nodig, moet Paul gedacht hebben.
De rit werd voortgezet, iedereen in gedachten verzonken. Zo zie je maar, het kan zelfs de beste overkomen, zullen velen gedacht hebben. En Paul zelf zal in het vervolg wel twee keer nadenken voordat hij weer speldenprikjes uitdeelt.

Jos Claessens stond vrolijk lachend aan de start van de Voorjaarsrit. Hij had er zin in. Zijn fiets had net een onderhoudsbeurt gehad, de overtollige kilo's vlogen er weer vanaf dus hij kon niet wachten om te starten. Drie kilometer verder klonk er een luide knal door de stille zondagochtend: een klapband voor Jos! De schrik zat er meteen goed in want de dalende stroken in deze rit fietste Jos uiterst behoedzaam omlaag. Dat hoorde je aan zijn remmen. Die piepten onophoudelijk. Je kon de positie van Jos in het peloton dus prima bepalen. Maar ook als de weg niet daalde dan hoorde je Jos. Niet alleen aan zijn gehijg (de vorm komt bij Jos meestal iets later) maar ook aan de 'tik' in zijn trapas. Het zat hem niet mee en het ergerde hem zelfs. Alsof dat nog niet genoeg was kon hij op de pauzeplaats zijn fiets niet verlaten. Hij bleef vasthaken in ��n van de pedalen. Zijn schoenplaatje zat los en de enige mogelijkheid was om (met hulp van anderen!) de voet uit de schoen te halen en op kousenvoeten het caf� binnen te gaan. Jos heeft vervolgens maar de kortste weg naar huis genomen om erger te voorkomen...

Net op het moment dat de A-ploeg de hoofdstraat in Jabeek passeerde liepen 2 dametjes op leeftijd gearmd aan de kant van de weg. Bij het zebrapad aangekomen draaiden ze een kwartslag, met de bedoeling de weg over te steken. Het peloton kent de voorrangsregels, vloog in de remmen en kwam netjes op tijd tot stilstand. De dametjes staken de weg over, volledig beduusd door wat hen was overkomen. 10 hijgende kerels die alle aandacht voor hun hadden. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt...

...over de film Gluckauf. We waren uiteindelijk niet in beeld, maar onze jongens Rob Ritzen, Pierre Bindels en Paul Knoben stonden w�l in de schijnwerpers bij de premi�re van de film in Kerkrade. Toch wel leuk om w�l even in beeld te zijn...

Afgelopen zondag stond de eerste offici�le rit van alle ploegen op het programma. Het bijzondere was wel dat de beide A-ploegen besloten samen te rijden omdat ze dezelfde route op het programma hadden staan. De orders waren duidelijk. Het zou een rustige duurtraining worden, want gezien de geblokte lichamen van menige renner zou het toch niet veel harder kunnen. Het in toom houden van renners die wel hebben getraind in de winter is moeilijk, maar lukte vrij aardig. Er werd afgesproken dat op het punt dat de route draaide en de wind pal tegen blies, de registers even open konden. Tot dat moment zou het tempo laag worden gehouden. Dit leek een goeie afspraak voor iedereen. Totdat de Grensweg/Waubacherweg richting Schinveld werd opgedraaid. Toen kon Pascal Paulissen zich niet meer bedwingen. Hij zou en hij moest knallen. Hoezo afspraak? Op deze weg wordt toch altijd geknald. Nu dus ook! Hij begon met het bespieden van zijn tegenstanders, met een lichte grijns op z'n gezicht. Vervolgens kromde hij zijn rug, nam de remgrepen stevig in de hand, boog de ellebogen iets naar buiten en ging nog wat schever dan normaal op het zadel zitten. En schoot vervolgens vanaf de 8e (!) positie naar voren. In een mum van tijd was het peloton volledig uit elkaar geslagen. De opzet van Pascal was dus geslaagd. Het voornemen om even later tegen de stormachtige wind in te beuken en daar de benen te testen bleek nu teveel van het goede. Slechts 4 renners lieten zien dat ze �cht goed uit de winter waren gekomen.

Al weken werd er naar uitgekeken. De eerste rit na de Carnaval. Dat moest hem worden! Eigenlijk was de 1e rit al tijdens de Carnaval verreden maar aangezien TC83 toch wat carnavallisten in zijn gelederen heeft beschouwden de meesten zondag 22 februari als h�t begin van een heerlijk nieuw fietsseizoen. De weergoden waren het ook met ons eens. Ze voorspelden dagenlang koud, winderig en nat weer maar de zondag werd de uitzondering. Wat wil een mens nog meer..
Achteraf gezien dienden zich de eerste signalen dat het toch wel eens kon tegenvallen al op zaterdag aan. De mobiele telefoons begonnen 's middags te piepen dat het een lieve lust was. Toen het ge-app verstomde bleken maar liefst 3 renners geveld te zijn door de griep. Enfin, zondagmorgen stonden 9 vrolijke renners aan de start op de Heerlerbaan. Eindelijk, we konden weer. Na een paar kilometer kwam er echter al een kleine onenigheid over de te volgen route. De zon verschool zich hierna ook direct achter een paar hardnekkige wolken. De route ging richting Duitsland en toen begon het echt "leuk" te worden. Stoep op, stoep af, verkeerslicht rood, afstappen, optrekken, draaien, keren, brrrr wat was het koud en stop: lekke band. Marc Lentzen had zijn eerste lekke band van het seizoen te pakken. Het band verwisselen duurde even en de kou sloeg verder toe. De rit werd vervolgd, stoep op, stoep af, verkeerslicht rood, afstappen, optrekken, draaien, keren, brr wat was het koud, shit waar zijn we eigenlijk en stop: lekke band. Marc had zijn tweede lekke band op zak. Bij het opruimen van de spullen zag Pascal Paulissen dat de voorband van Marc ook lek stond. Derde lekke band voor Marc was ook binnen. Hij kan er wel wat van! Terwijl de ene helft van de groep driftig aan het oefenen was hoe je banden wisselt probeerde de andere helft weer wat op temperatuur te komen door te genieten van een langzaam weer doorbrekende zon. Nog even de voorband van Marc oppompen en verder. Dikke neus, zei de ventiel terwijl ze afbrak. Marc is nu de ongekroonde kampioen-lekke-banden-krijgen-in-een-rit. De teller stond op 4. Probeer dat maar eens te verbeteren... Uiteindelijk zijn we de kortste (is dat zo?) weg terug gereden. Het had een korte, leuke en redelijk vlakke rit moeten zijn. Uiteindelijk waren we rond 13.00 uur kapot terug in Bocholtz met toch wat beklimmingen zoals de Haanraderberg en nog wat knoeperds in Duitsland. Het had zo mooi kunnen zijn..

Een programma maken met de seizoenstart op carnavalszondag is vragen om moeilijkheden. Het wordt dan al snel een tweestrijd tussen de carnavalisten en de groep die het fietsen laat prevaleren boven de carnaval. Het begon al tijdens de nieuwjaarswandeling toen hierover de eerste opmerkingen werden gemaakt. Een wijs bestuur heeft vervolgens deze dag geschrapt voor het jaarklassement, tot grote tevredenheid van de carnavalisten. Het fietsen op carnavalszondag werd echter niet verboden en dus stonden maar liefst zeven A-renners aan de start bij de benzinepomp op Heerlerbaan. Het was zalig weer en de mannen stonden allen met een big smile aan de start. De rit kende niet veel bijzonderheden, doch eentje is het vermelden waard: er werd als groep bij elkaar gefietst! Geloof het of niet, al piepte er soms nog eentje tussenuit maar die werd weer snel tot de orde geroepen. Een doorkomst in Bocholtz zat in de rit inbegrepen en het parkoers werd aldaar verlegd om ��n van de grootste carnavalisten aller tijden (onze huidige kilometervreter Pierre Bindels) met een vroeg bezoek te vereren. De straat waar hij woont was bekend, zijn huis echter niet. Ook het zoeken naar een beslagen slaapkamerraam bracht niet het gewenste resultaat. Nors vervolgde de groep zijn weg. En Tom Rhoen, de beste vriend van Pierre, die hield wijselijk zijn mond...

Aan het eind van het vorige fietsseizoen was afgesproken door de fietsers van de A2-groep een heus programma voor het komende jaar samen te stellen. We zouden daarvoor in januari 2015 een avond bijeenkomen om dit te doen. Zo gezegd zo gedaan en 22 januari zijn we bij Hans Besse in Landgraaf bij elkaar gekomen om een en ander op schrift te zetten. Overigens was het best moeilijk om ons zeer gewaardeerde lid John Bindels te contacteren. Hij lijkt wel als van de aardbodem verdwenen sinds zijn pensionering, maar hij zou rechtstreeks vanuit Belgi� komen en op tijd aanwezig zijn. Georg Doerenkamp, Pascal Bastian en ondergetekende zouden gezamenlijk naar het Landgraafse rijden. Ontvangen werden wij met een kop koffie en een lekker stuk vlaai (getuige de foto). Voor de rest was het een gezellig samenzijn en vooral eensgezindheid over de te rijden routes in het komende seizoen. Rond 22 uur namen we afscheid, in de wetenschap dat we op 1 maart de eerste rit voor de boeg hebben en dat er een aantal pittige ritten tussen zitten.

Het regieteam van de Limburgse bioscoopfilm Gluckauf heeft het er maar moeilijk mee gehad. Ze stonden voor een enorm dilemma. Ze hadden heel veel filmmateriaal in hun bezit, met de actie van de TC83-renners als absolute topsc�ne. Die paste perfect in het verhaal en zou het bezoekersaantal zeker opstuwen. Maar de gedachte bestond ook dat de fleurige fietskleding en de immer vrolijke, sportieve, goedgebouwde kerels de aandacht zouden wegtrekken bij de hoofdrolspelers van de film. Over dit dilemma is lang nagedacht. Gedraaid in november 2013 en pas eind januari 2015 in de bioscoop. Het heeft heel wat oponthoud veroorzaakt. De keuze is uiteindelijk gemaakt. Of dit een draai aan het verhaal heeft veroorzaakt wordt niet gezegd. Dank in ieder geval aan al die TC83-figuranten die het regieteam enorm in verlegenheid hebben gebracht!

Sommige renners gebruiken de wintermaanden om bij te tanken. Even de fiets aan de kant laten staan en andere sporten doen, of helemaal niks. Voor de mountainbikers geldt dat niet. Renato Lombardini, Rob Vluggen en Leon Houbiers ploeteren ook in de kou door de modder. En afgelopen zondag waren het zelfs enkele racers die hun eerste kilometers van dit jaar draaiden. De winterslaap is voorbij! Kwam dit door het zachte winterweer of door de enthousiaste plannen die tijdens de nieuwjaarswandeling werden besproken?