De start van dit seizoen was niet anders dan eerdere jaren maar direct daarna riep onze regering dat fietsen in een groep toch maar achterwege gelaten moest worden. De NTFU en dus ook onze club volgden dit voorschrift en zo lag ons seizoen op zijn gat voordat het werkelijk gestart was. Wij, A2, hebben ons, uiteraard, daarbij neergelegd. Niet letterlijk natuurlijk. We hebben een andere startlocatie gekozen om te voorkomen dat we met teveel clubleden bij de Kei zouden staan. Onze vlaaipauze achterwege latend zijn we de eerste Corona-golf ingegaan. Meestal met zijn 4-en, afstandhoudend toch de geprogrammeerde routes gefietst. Totdat het buitenland tot verboden gebied werd verklaard. Vanaf die dag heeft Georg iedere keer weer een nieuwe route samengesteld zodat we toch aan onze kilometers konden komen. Het was wel een verademing toen de grenzen opengingen en we onze ritten ook weer door de Voerstreek mochten rijden. Het maakt de ritten toch meer afwisselend dan door het vlakke land. Vanaf de dag dat de horeca in Duitsland weer openging hebben we een paar ritten over de Duitse grens gemaakt. De vlaai is toch een wezenlijk onderdeel van onze ritten. Langzaam kwam het normale ritme er weer in. We kwamen weer bij de Kei bij elkaar. De ritten werden weer geheel volgens het programma gereden en ook de vlaai werd weer ingeprogrammeerd. En net voor het einde van het seizoen, de tweede golf. Weer aanpassen aan de regels, waarvan het schrappen van het officieel uitreiken van de kilometervreterprijs wel de belangrijkste is geweest. In de A2 is Derk de man met de meeste kilometers. Wij hebben de prijs zonder veel egards uitgereikt maar de prestatie is er niet minder om.

De afgelopen twee ritten hadden toch wel een ietwat zielige kant. Vorige week werd de geplande Ardennenrit vanwege de verwachte hitte ingeruild voor een vlakke rit door de Selfkant. Dit tot grote teleurstelling van enkele A-rijders die met een beteuterd gezicht aansloten bij de meute die korter en vlakker wilde fietsen. Uiteindelijk was het die dag zeker niet te warm. Het was bewolkt en tijdens de route werden de renners zelfs getracteerd op een verkoelende bui. Helaas gingen na de pauze in Gangelt de hemelsluizen pas echt open en viel er ongelooflijk veel regen op de renners, die allemaal geen regenkleding hadden meegenomen. Opvallend was dat direct na de bui een warme föhnwind de renners in no-time droog blies. Iedereen kwam weer helemaal opgedroogd thuis. Het stoere verhaal over de hoosbui werd, tot grote teleurstelling van de renners, mooi weggelachen.
De afgelopen zondagsrit ging wel door de Ardennen. Dit keer was het ook warm en broeierig. Het zweet gutste de renners langs hun lichamen. De focus lag dan ook op een verkoelend drankje en een zonder-mondkapje-terras in Henri Chapelle. Helaas kwam de hotelbaas zeggen dat het terras niet geopend was vanwege vakantie. Het was dus zoeken naar een volgende gelegenheid. Omdat we geen mondkapjes bij ons hadden, zou dit moeilijk worden. Vooral Pascal Paulissen stak zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken. Waarschijnlijk kwam hij zo zielig over op de hotelbaas dat die toch even het terras opende voor 7 uitgedroogde en bezwete TC83-ers.

De laatste jaren is er een ware hype gaande in wielersokken. Opeens werden ze langer en even later ook nog kleurrijker. De gekste kleuren werden bedacht. Binnen TC83 werd de fluoriserende kleur geel omarmd. Nee, er kwam geen sponsoring aan te pas. Het was een keuze van de renners zelf en zo reden meer en meer mannen met gele pootjes door het heuvelland. Niet allemaal, want enkelen bleven vasthouden aan de traditionele korte, witte sokjes. En zie, afgelopen zondag kwam Robbie Ritzen, nota bene fluo-sokkenprionier van het eerste uur, aan de start met.....witte sokken. Wel lange sokken maar wel degelijk overwegend wit. Alweer een trendbreuk? Robbie was er zichtbaar blij mee (en met zijn bruine kuiten nog meer), maar....zijn dit geen tennissokken, Robbie?

We zijn weer gestart (ja toch?) en het is juli dus we zijn allemaal in bloedvorm (ja toch?). Het fietsseizoen maakt een doorstart. Toch is het anders dan net beschreven. Ja, we zijn weer gestart maar de bloedvorm is er nog niet. Ook het (her)startschot is nog niet officieel gegeven. Dit leidde in de aanloop naar deze zondag bij de A1-renners tot onduidelijkheid en discussie over welke rit nou het meest geschikt zou zijn gezien ieders huidige capaciteiten. Uiteindelijk viel het besluit van hogerhand op de rit....volgens het jaarprogramma: Dwars door de Voerstreek. Een pittige rit door een mooie en heuvelachtige streek. De nog-niet-in-de-juiste-vorm-verkerende renners zouden een alternatieve rit rijden.
Gezellig was het wel aan de start. Niet alleen het A1-team vertrok om 8.30 uur, ook het A2-team (zij reden dezelfde route) en het B-team. De A2-ploeg kreeg wat voorsprong omdat de A1-renners even in alle gezamenlijkheid wilden bijkletsen. Na het vertrek was het tempo strak en ondanks de vele hellingen bleef dit onveranderd hoog. Het gemiddelde lag uiteindelijk op 26 km per uur. De vorm was er dus zeker wel! Bij Blegny werd de A2-ploeg ingehaald. De rollen werden weer omgedraaid toen de A1 in Voeren het terras opzocht en de A2 met luid gejoel voorbij reed. Opvallend was de drankkeuze van de renners. Deze was net zo divers als de routekeuze een dag eerder. En nóg opvallender: de kastelein wist alle bestellingen uit z'n blote hoofd....

Dankzij het Coronavirus fietst mijn clubje al wekenlang niet meer samen en waarschijnlijk gaat het nog maanden duren. Mijn oproep of het een idee zou zijn om via Zwift (een indoorfietsprogramma) tóch gezamenlijk te fietsen bracht wel wat reacties los. Enkelen reageerden er met humor op maar er was ook een hele serieuze bij. Er was niks mooiers dan buiten fietsen, desnoods in je uppie. Kou, harde wind en af en toe een bui over je heen. Zoals dat afgelopen zondag het geval was. Ik moest er weer aan denken toen ik enkele dagen later binnenshuis weer op Zwift fietste. In een groep, een strak tempo, met renners vanuit de hele wereld om me heen en natuurlijk in droge omstandigheden. En toen gebeurde het: regen! Dus ook dát kan op Zwift! Het tempo bleef onverminderd hoog waardoor ik uiteindelijk flink bezweet van de fiets stapte. Het kon dus toch: binnenshuis in een groep fietsen, in de regen én drijfnat worden. En dat ook nog Corona-proof!

De eerste maanden van dit jaar verliepen niet zoals we gewend waren. Vanwege de regen vielen de maanden januari en februari volledig in het water en kwam de seizoensstart voor diverse renners te vroeg. Gelukkig was het wel droog in de eerste weekenden van maart en een aardige groep renners stond dan ook op 1 maart aan de start van de openingsrit. Al snel werd besloten er een gezamenlijke rit van te maken en dus gingen het A1- en A2-team samen op weg. De grote groep had maar één obstakel en dat was de wind. Deze blies stormachtig over de Limburgse heuvels en een week later was het precies hetzelfde. Beide dagen voelden, ondanks de beperkte afstand, als een serieuze training.
Opmerkelijk detail tijdens de eerste zondagsrit was dat het wielerteam van Maaslandster ons tegemoet kwam. Op zich niks vreemds ware het niet dat aan kop van de groep....'onze' Marc Lentzen reed! Marc heeft sinds dit jaar zijn aandacht verdeeld over twee clubs en al meteen bij de eerste rit drukte hij zijn stempel op de koers. En ook dat is niet vreemd want Marc heeft een harde leerschool bij TC83 gehad. Moesten wij de laatste tijd steeds de teugels strak houden bij hem, bij Maaslandster kan hij helemaal los gaan!

In de laatste nieuwsbrief van het oude jaar was een test voor de leden verborgen. Begon de nieuwjaarswandeling jarenlang om 10 uur in Eys, dit keer was het starttijdstip stiekem naar 9.30 uur geschoven. Het was een test of de leden de nieuwsbrief met aandacht lezen of niet. Dit bleek gelukkig wel het geval. Niemand werd door deze 'manoeuvre' op het verkeerde been gezet. Of toch? Ja, eentje. Notabene de voorzitter himself. Hij had de oude starttijd nog in zijn hoofd en leest de nieuwsbrieven nooit. Zonder voorzitter weigerde de meute te starten dus een telefoontje was voldoende om hem met partner met gezwinde spoed naar Eys te doen komen. Gelukkig was niemand mét het verkeerde been uit bed gestapt en kon er om worden gelachen...
De wandeling en het gezellige nakletsen waren weer top! Een perfecte start van een nieuw jaar!