Zoals gebruikelijk werd op de laatste zondag in oktober het wielerseizoen op de weg afgesloten. De afsluitingsrit kent (al even traditioneel) een gezamenlijke pauzeplaats in het Amstel Gold Race Experience in Valkenburg. Hier ademt alles wielrennen, en dat doen onze jongens natuurlijk ook. Het was een bijzonder gezellig afronding van het wielerjaar. De spanning kan eraf, de kampioenen zijn nu bekend: Jan Delarosette bij de B-ploeg, Georg Doerenkamp bij de A2-ploeg en Marcel Demers bij de A-ploeg. Proficiat aan deze mannen!

Met nog drie ritten te gaan dit seizoen was het afgelopen zondag één van de mooiste (oktober)dagen ooit. Ondanks het warme zonnetje wordt het fietsen in deze periode iets minder serieus genomen en dat was te merken. Enkele renners hadden zelfs een fototoestel meegenomen om de inspanningen vast te leggen. Theo Rutten reed als ver-weg-lid weer zijn vaste dag in het jaar met ons mee en kon, omdat hij vaak aan kop was te vinden, zo de gezichten van de jongens prima vereeuwigen. Dit deed hij waarschijnlijk omdat hij ons zo weinig ziet..... Leon Houbiers filmde en deed dit soms als een volleerd videograaf tijdens een razendsnelle afdaling (al moest hij het toestel ook soms heel rap in zijn achterzak terugstoppen omdat het iets té gevaarlijk werd). Het lukte hem wonderwel goed en één (foto)moment uit de films bracht het zelfs tot de nieuwe header van deze website. En alsof dat nog niet genoeg was, een fotograaf langs de weg bij Vaalserkwartier bleek ook geïnteresseerd in ons. Ongetwijfeld zal het een top-fotomoment zijn geworden, al zullen we het helaas nooit zien.....

Een van de laatste ritten van dit seizoen was die naar de Selfkant. We kennen dit Duits gebied als bijzonder geschikt voor trainingstochten waarbij stevig gekoerst wordt. Afgelopen zondag stonden zes klasbakken aan de start en ze maakten er een heerlijk ritje van. Nee, er werd niet zoals altijd gedemarreerd, maar de nadruk lag vooral op samenrijden. Kilometers lang werd er kop over kop gereden en het lukte wonderwel goed. Jammer dat het binnenrijden van de bebouwde kom vaak het tempo uit de groep haalde. Omdat het rijden in een 'ploegentijdrit' zeer moeilijk is mag gezegd worden dat alle aanwezige renners zijn geslaagd voor dit onderdeel. Ze mogen ook volgend jaar in de A-ploeg blijven koersen. Dat geldt ook voor Pierre Bindels, die zich langzaamaan te oud begint te voelen. Daarvan hebben we in ieder geval niets gemerkt. Hij deed z'n kopwerk op voortreffelijke wijze, dus.....ook geslaagd!

Ook dit jaar waren er weer clubrenners vertegenwoordigd in de Tour de Kirchroa. Rob Ritzen reed als team, in het clubtenue, samen met Marc Lentzen en Phil Houbiers (juist, de zoon van.....) en Renato Lombardini kreeg hulp van onder meer Wil Sijstermans, bekend als oud-TC83-er. De teams eindigden uiteindelijk op de 10e respectievelijk 16e plaats. Renato greep hiermee net naast het felbegeerde wielershirt van Tom Dumoulin. Hiervoor had hij een plekje hoger moeten eindigen. Met zijn rekenwerk tijdens de koers vergiste hij zich helaas enkele seconden.

Afgelopen zondag was de verjaardag van Robbie Ritzen. Voor de start werd hij door zijn ploegmaten gefeliciteerd en deze wensten hem veel vrouwelijk schoon toe onderweg. Want wie Robbie een beetje beter kent weet dat hij 'schoon volk' bijzonder op prijs stelt en voor wie de Limbourgrit kent, weet dat dit ook schier onmogelijk is. Maar het ongelofelijke gebeurde. Om de paar kilometer kwamen we ze tegen. Hardlopende meiden, fietsende vrouwen, rondborstige dames langs de kant van de weg. De ene nog knapper dan de andere. De testosteronspiegel van Robbie (alleen van Robbie?) steeg maar daalde weer abrupt toen vanaf een terrasje in Limbourg het 'schoon volk' om ons heen werd aanschouwd. Na de pauze was het echter weer raak. Een mooie wielrenster diep gebogen over het stuur. Het was wel Robbie's dagje. Hij koerste opvallend veel in de frontlinie en rolde zijn ogen van de ene naar de andere kant. Nu is Robbie heel voorspelbaar dus wisten wij al hoe zijn programma de rest van de dag zou uitzien. Want zo is het ook: buiten honger krijgen maar thuis eten!

Op weg naar Henri Chapelle kwamen noodgedwongen drie pelotons bij elkaar. Het was niet een spoorweg of een open brug die onze renners deed stoppen maar....een peloton koeien! Samen met het peloton van de Maaslandster moest er in de remmen worden geknepen om de dieren voorrang te verlenen. Opmerkelijk is wel dat deze koeien zich hetzelfde gedragen als wielrenners. Ze bewegen zich in een lange sliert over het parkoers, zoeken beschutting achter elkaar, soms loopt er eentje een andere richting op en sluit even later weer aan en de sterkste koeien lopen voorop. Maar als koeien op wielrenners lijken rijst automatisch de vraag of dit ook andersom zo is?......

Na zijn onfortuinlijke val op vakantie heeft Pierre Bindels het koersen hervat. Hij deed dit meteen in het A1-team omdat er een vlakke rit op het programma stond. Ging het de eerste kilometers nog op een sukkeldrafje, daarna werden regelmatig de registers volledig opengetrokken. Het was dus flink bikkelen voor Pierre, die dit seizoen nog niet veel kilometers op de teller heeft. Op de pauzeplaats in Schimmert werd bij de thee en de koffie een 'dröpke' geserveerd. Dat dachten we tenminste. Omdat alcohol tijdens het wielrennen not-done is, werden alle glaasjes naar Pierre geschoven. Hij was namelijk in de veronderstelling dat de alcohol bij hem wel in het voordeel zou werken. Jammer dus, het bleek namelijk butterscotch te zijn. Een vloeibare toffee vol suiker, waarbij je inderdaad in de eerste kilometers voordeel hebt, maar daarna in mekaar kukelt. Zo ook bij Pierre, die in Swier maar rechtdoor reed... de kortste weg naar huis.

Nu alle racefietsen van Renato Lombardini zijn opgebruikt (lees: gescheurd of gekreukt) zit er maar één mogelijkheid op: met de mountainbike! Het was sowieso al een wonder dat Renato na twee weken weer aan de start van een zondagsrit stond. Ook nog met de naam 'Mergellandroute', dus dan snapt iedereen dat hierin enig hellingenvenijn zit. Met zijn 26 (!) inch mountainbike wist Renato de pijn in de schouder te verbijten, de groep bij te houden, zelfs enkele stukken op eigen wijze voorop te fietsen en zowaar dicht achter de koprijders bovenop de hellingen te arriveren. Een oermens dus, of in ieder geval een renner in een blakende vorm!

Voor de A-ploeg van TC83 loopt dit jaar niet alles op rolletjes. De opbouw van het seizoen was perfect en de renners verkeerden in een goeie vorm tijdens de afgelopen fietsvierdaagse in de Ardennen. Maar enkelen hadden ook wel met pech af te rekenen. Het begon met de eerste fiets van Renato Lombardini. Zoals elders te lezen is brak deze fiets in de achtervork doormidden. Vervolgens viel Pascal Paulissen tijdens de fietsdagen in de Ardennen. Hij reed tegen het achterwiel van zijn voorganger, ging weliswaar niet volledig tegen de vlakte maar blesseerde zijn nek aanzienlijk. Een osteopaat werd daarom in allerijl ingevlogen om Pascal weer zo snel mogelijk op de fiets te krijgen. Tijdens de Ardennendagen stuurde Pierre Bindels een bericht dat hij tijdens zijn vakantie in een valkuil was getrapt van de Griekse maffia. Hij verwondde zijn been dusdanig dat hij wellicht voor diverse weken is uitgeschakeld. Pierre beleefde het echter met een lach, want in ruil voor het ongemak eiste hij van de hotelbaas gratis drinken. De vraag is nu of Pierre dit seizoen überhaupt nog in actie gaat komen.
Renato wist er onlangs nog een schepje bovenop te doen door met zijn tweede fiets over de motorkap van een auto te duikelen. Een stilstaande auto weliswaar maar daarom niet minder ernstig. Bij controle in het ziekenhuis bleek hij zijn schouder en sleutelbeen ontzet te hebben. Zijn fiets lag in de kreukels. Renato zal een tijdje uit de (wieler)roulatie zijn, ook al omdat hij nu geen fiets meer over heeft. Tenslotte ging de derailleur van Robbie Ritzen naar de mallemoer. Niet dat dit heel erg is want hierdoor zou Robbie veel meer aan rust toekomen tijdens zijn vakantie maar de situatie was dusdanig dat hij door het afbreken van de achterderailleur meteen stilstond op een zeer steile, pas geasfalteerde weg. Nog net kon hij uit zijn pedaal schieten en zich opvangen. Het vel op zijn huid zit er nog aan, de lak van zijn Dogma is plaatselijk verdwenen....

De laatste dag van de fietsvierdaagse in de Ardennen was op papier het gemakkelijkst. Bijna 1000 hoogtemeters weliswaar en toch nog 100 kilometer maar de wegen waren breed, mooi en rechtuit. Veel na te denken was er niet bij en de overgebleven zes renners maakten er een ploegentijdrit van. De leeftijd van de renners gaat inmiddels tellen en dit gecombineerd met het op peil houden van het vocht resulteerde in een regelmatig terugkerend beeld dat op de foto hieronder treffend wordt geïllustreerd. Bij de enige, zelf gekozen pauzeplaats op de route, naast een zinkmijn, werd de groep bijzonder welkom geheten door een journalist van de Aachener Zeitung, die volledig verbaasd was over zoveel buitenlandse belangstelling. Een interview en een foto met een heuse mijnwerker moest het team ondergaan alvorens de laatste 25 kilometer konden worden afgelegd. Het trainingskamp was weer voorbij.....helaas!

Zo'n trainingskamp is heel zwaar en wordt door de renners bijzonder serieus genomen. Het aantal kilometers en hoogtemeters is best veel en dan is er nog de after-bicycle party....die is wel heel zwaar en eist zijn tol bij mensen die dat niet gewend zijn. Vanwege het mooie weer is het vocht vrijwel niet aan te slepen en na drie dagen is de ijskast leeg en ligt het grasveld vol... Maar de winkels zijn nog open en het feest kan worden voortgezet. Gelukkig weten de renners wanneer ze moeten stoppen en weer hun rust moeten nemen...

De derde dag is meestal de moeilijkste maar de renners waren heel positief aan het begin. Het gezamenlijke ontbijt was weer een feest en nadat Leon Houbiers klaar was, werd het vertreksein gegeven. Jos Claessens en Paul Knoben vlogen er meteen in en zorgden dat het eerste half uur zeer snel werd afgelegd (de veelal dalende weg hielp hierbij goed mee). De route was wederom fantastisch en verliep perfect. Behalve vlak voor het einde toen Renato Lombardini zijn Garmin niet begreep en het veld inreed. Het eindigde in een mooie duik in het gras. Omdat hij de beste renner van de dag was werd er netjes op hem gewacht en kon hij een zeer snelle finale meekleuren.
De Italiaan in het dorp kreeg in de avond voor de derde keer bezoek van de renners. Hij was er zeer verguld mee en trakteerde op een glaasje limoncello en een muzikale afsluiting.

Iedereen was er nieuwsgierig naar: het oprijden van de 4 kilometer lange Rosier. Bekend van de klassieker Luik-Bastenaken-Luik en door enkelen (die de helling al eens hadden gefietst), aangemerkt als een 'klim die je moet hebben gedaan'. Na 55 km doemde hij op maar helaas, de weg was pas geasfalteerd en het wegdek lag vol met losse steentjes. Dat weerhield de renners niet om de col op te fietsen en gelukkig lukte dat iedereen zonder lekke band.
De tweede rit was zwaar, of je de verkorte versie nam of de langere, het bleef zwaar. Iedereen was na afloop aan het eind van zijn latijn en Pascal Paulissen in het bijzonder. Hij kwam ten val in de beklimming van de Mont le Soie, toen hij het achterwiel van de voorrijder aantikte. Het betekende voor Marcel Demers na afloop wat werk om zijn nek en rug weer op de juiste plaats te krijgen...

Wiel Janssen stond gemotiveerd en in vol ornaat, met zijn nieuwe witte wielrenschoentjes aan de voeten, aan de start van de eerste rit van het Ardennen-kamp. Toen Wiel werd gewezen op de donkere lucht die eraan kwam, verwisselde hij stante pede zijn witte schoenen voor de oude, zwarte. Gelijk had hij want een half uur na de start kwam het in bakken uit de hemel, vergezeld van enkele bliksemflitsen en wat gedonder. En dat wilde Wiel juist niet: gedonder met het schoonmaken van witte schoenen!

In een bijzonder mooie entourage (waar het Tourprogramma Vive le Velo jaloers op zou zijn), werd een week geleden het trainingskamp van de A-ploeg voorbesproken. Plaats van handeling was het landgoed van Rob Vluggen. Om de nodige koolhydraten binnen te krijgen was een vlaai in het vooruitzicht gesteld. Alleen....drie mensen hadden zich aangesproken gevoeld om hiervoor te zorgen dus een gebrek aan vlaaien was er allerminst! De plannen zijn in ieder geval goed, nu de uitvoering nog...

Omdat mijn vakantie midden in het inmiddels traditionele trainingskamp van de A-ploeg valt werd ik door het A2-team gevraagd of ik zin had om met hun een paar dagen door Friesland te fietsen. Aangezien die ploeg vroeger of later toch mijn ploeg wordt was het geen gek idee om daar alvast "stage" te fietsen.... We sliepen via "vrienden op de fiets" bij een krasse oude dame van 83 jaar. Zonder haar ooit gezien te hebben gaf ze via email aan dat de huissleutel tussen de wasknijpers in de stal lag. Zij was namelijk niet thuis toen wij met 5 mannen haar huis binnenvielen. Wat een vertrouwen en wat een verzorging! Alles kon en het ontbijt was super!!! Het weer zat de 1e dag niet mee. John, Hans en Georg besloten toch nog een ritje te maken terwijl Tom en ik in Heerenveen een verwarmd terras opzochten om te acclimatiseren. De 3 fietsers werden gegeseld door een zware storm, Tom en ik door dorst..... Vanaf dag 2 werd het weer beter en konden we met z'n allen langere tochten maken. Leuk was de overtocht met het veer van Stavoren naar Enkhuizen. Toch weer iets anders dan met het pondje de Maas over. Of de afsluitdijk met wind in de rug, dan heb je geen Red Bull nodig om vleugels te krijgen. De omgeving is prachtig, zeker de pittoreske dorpjes met hun kleine haventjes. Opvallend waren de vele grote restaurants. De kwaliteit van het eten was bijzonder goed en dat een "normaal glas" in Friesland 25 cl is vond ik ook niet erg. De trip wil ik dan ook bijzonder geslaagd noemen. Het voortreffelijke logeeradres dat Hans had verzorgd, de routes die Georg tot op de meter nauwkeurig had uitgestippeld en de rest van het gezelschap dat er een mooie happening van maakte...

Route d'Eupen is misschien wel de mooiste rit uit ons programma. De pauzeplaats hoog boven de Wesertalsperre staat al vast voordat we een meter hebben gefietst. En als het weer meedoet, zoals afgelopen zondag, dan wordt het alleen maar mooier. De voorspelde hitte zorgde er wel voor dat de TC83-ers dit keer iets minder voortvarend van start gingen. Het was een wandeltempo waarbij je vanwege de continu stijgende en dalende meters toch nooit in het goeie ritme kon komen. Opvallend was het rijden van Renato Lombardini. Soms zat hij in z'n eigen wereld. Diep in elkaar gedoken reed hij regelmatig 20 meter voor de groep uit....en vergat vervolgens de route te volgen. Dan weer reed hij als een duffy duck volledig links van de weg en joeg de automobilisten de stuipen op het lijf. Na de pauze werd het echter anders. Iedereen was wakker en bij de les. Alsof het een stilzwijgende afspraak was werd het tempo de hoogte in gejaagd en kwamen de eerste renners al in de problemen. Het doorrijden lukte daardoor niet echt maar ging ook niet vanwege het vele oponthoud. Zoals die keer dat iemand zijn gelletje niet open kon krijgen, een ander die moest terugrijden omdat hij de handschoentjes op de pauzeplaats had laten liggen, of de telefoon moest aannemen, of moest plassen, etc. etc. Het hield niet op. En toen kwam Renato ook nog met de leuke mededeling dat zijn frame doormidden was! Het was echter geen grap. De liggende achtervork was gespleten en je kon het frame enkele millimeters uit elkaar trekken. Vanuit Baelen is het dan een onmogelijke opgave om nog thuis te komen. De redding bleek....ducktape te zijn! Die konden we lenen van een vriendelijke Belg. De kortste weg naar huis nemen was wel noodzakelijk en enkele anderen maakten van de gelegenheid gebruik om dit ook maar te doen. In ieder geval heeft Renato met zijn duckfiets Bocholtz veilig bereikt, dat was op deze dag nog het allerbelangrijkste!

Dit verhaal gaat over Marcel Demers. Het hele verhaal. Want Marcel sprak de redactie afgelopen weekend aan dat als een verhaal op de website over hem ging, uitsluitend over het ´uit de broek gaan´ werd gesproken. Dat klopt inderdaad. Het was een memorabel moment twee jaar geleden toen Marcel zeer dringend moest poepen en zijn behoefte tussen de maisplanten nabij Catsop deed. Iedere keer als we er weer langs fietsen denken we dat er op die plek een boom is gegroeid en dat die ook elk jaar een flinke scheut heeft gemaakt. Dus telkens als Marcel nu ietwat afzijdig gaat staan, denken wij dat het weer zover is....
Marcel kennen we verder als een goeie klimmer en iemand die zo van het leven geniet dat hij vervolgens 7 weken lang zijn fiets vergeet aan te raken, midden in het wielerseizoen. Weer op de fiets geklommen rijdt hij natuurlijk achter de feiten aan.... Maar alles wat Marcel in de afgelopen jaren anders deed (lees: verkeerd deed), dat gaat dit jaar prima. Hij kwam de winter goed door, trainde volop door te hardlopen en te fietsen, is mentaal sterker dan hij ooit geweest is en gaf de indruk dat hij wat minder diep in het glaasje keek. Bij de start van het seizoen was hij dan ook supergemotiveerd en vanaf dat moment rijdt hij iedereen aan gort. Vooral bergop maar ook op het vlakke staat er geen maat op hem. Hij rijdt ongelofelijk soepel, zijn lange benen zijn ware hefbomen die de krachten perfect kunnen omzetten in snelheid. Bergop is hij niet te volgen. Bovendien heeft hij een splijtende versnelling in de benen waarop de andere kleppers binnen de club geen antwoord hebben. Het geheime wapen is zijn gelaatsuitdrukking. Al vanaf de eerste kilometer trekt hij zo'n wanhopig, vermoeid en zuur gezicht dat je geen cent meer voor hem geeft. Het geeft de anderen hoop. Marcel zal vandaag wel een slechte dag hebben. Maar nee hoor, al bij de eerste klim blijkt dat het is ijdele hoop is...

Een spannend weekend hebben we meegemaakt en zeker op de zondag liep de spanning hoog op. Zelfs Leon Houbiers wist het niet meer. Normaal gesproken is Leon altijd van de partij bij beslissende sportevenementen in de wereld en haalt hij hierbij ook steeds de tv, maar dit keer had hij teveel keuze. Moest hij naar Milaan gaan waar Tom Dumoulin voor de Giro-winst ging, naar Monaco waar Max Verstappen een belangrijke race zou rijden of... naar Kerkrade waar Roda in de play-off-finale op de valreep de eredivisie kon veiligstellen? Leon nam een onbegrijpelijk besluit door te kiezen voor Kerkrade! Maar diep in zijn hart was hij het liefste naar Milaan gegaan, dat was wel duidelijk. Dan maar Dumoulinke spelen op de fiets. De moeilijke Heuvelrit van afgelopen zondag was wel een beetje vergelijkbaar met de afgelopen Ronde van Italië. De rit startte bijzonder snel. Geen tijd om achterin de groep bij te kletsen over koetjes en kalfjes maar bij de les blijven. Ook de poging van Marcel Demers om ”uit de broek” te gaan werd gelijk in de kiem gesmoord. Geen tijd voor dit ”Dumoulinke”, even wachten tot de pauzeplaats. In de steilere heuvels aangekomen was het aanklampen om geen tijd te verliezen. De demarages waren talrijk en fel. Diegenen die de rit ietwat verkeerd hadden ingedeeld kregen nu de rekening gepresenteerd. Maar uiteindelijk is bijna iedereen gelijktijdig gefinisht. Op Leon na want die moest naar Roda...

Bovenstaande titel is een uitspraak van Wiel Janssen tijdens Panoramarit door het Heuvelland: Eyserbos-Haasdal-Pater Kustersweg-Loorberg-Gulperberg en vele andere kuitenbijters. Zondag 21 mei startten vier renners voor de zondagsrit. De anderen hadden zaterdag of La Chouffe gereden of een kaarsje aangestoken in Kevelaer. Het was een ware zondagsrit, schitterend zonovergoten. We koersten richting Eys, onderweg passeerden we schutterijleden in uniform op de fiets en poogde de dirigent van de harmonie al dirigerende onze snelheid te temperen. Toen we bij de kerk de beklimming naar Trintelen wilden aanvangen werd resoluut ”Eyserbos” geroepen door een plichtsgetrouwe verkeersregelaar. De Bronk werd er opgesteld dus fietsers werden niet geduld. Hupsakee, wij als TC83 voegen ons gelijk naar het gezag en fietsten fluitend de Eyserbosklim op. Het was werkelijk een schitterende route die rittencommisaris Leon Smeets voor ons bedacht had. Pascal knalde als vanouds, Rob Vluggen vloog werkelijk met soepele tred ieder berg omhoog en Wiel Janssen fietste met ongenaakbare kracht iedere helling op het buitenblad omhoog. ”Och ja, terugschakelen doe ik wel als ik boven ben”. En ik maar hengsten om die mannen bij te kunnen houden. Vele bekende beklimmingen, echt mooie vergezichten maar wat was dat daar tussen Heer en Cadier en Keer? Langs het gebouw van de jeugddetentie loopt een smalle weg omhoog, echt een behoorlijke klim. De Pater Kustersweg, ca. 1-1,5 km met 5-9% stijging. ”Noa 34 joar bei der Verein wèr neuje knipkes ontdèk”. ”Wat is dat Heuvelland toch sjun”, zei ons lid met de meeste kracht en fietservaring. In Banholt bij de kerk werd er in de stralende zon koffie gedronken. Toen we zaten begonnen de klokken van de kerktoren de mensen naar de kerk te roepen. Rob vroeg aan een bekende kerkgangster of ze voor hem wou bidden. Volgens de goedlachse pastoor zou het beter zijn als Rob voor 2,5 euro kaarsen kwam aansteken...
Bij eigenlijke alle klimmen heb ik mijn meerdere moeten onderkennen in mijn drie compagnons. Zij beschikken nu eenmaal over meer talent en kracht. Maar wat blijkt na thuiskomst op Strava? Dat ik op de Pater Kustersweg de TC83-club KOM heb! Het is maar goed dat er na 34 jaar nog nieuwe knipkes ontdekt kunnen worden...

In het weekend van 20 en 21 mei was er weer eens veel activiteit. Te veel eigenlijk. De A-ploeg moest zich in drieën splitsen om overal acte de présence te geven. Op zaterdag was er de traditionele rit naar Kevelaer. Maar liefst 200km schoven onder de wielen door. De aanwezigen waren niet alleen de 3 A-renners maar ook 3 renners van de A2-ploeg en de rest aangevuld met oude bekenden van Sabic. De klimmers waren diezelfde dag present in de Chouffe Classic die in Houffalize van start ging. Ruim 100km en 2.000 hoogtemeters later (met als toetje de enorm steile Rue Saint Roche) mochten onze vier companen genieten van een Choufke. De overgebleven renners reden de wekelijkse weekendrit een dagje later. Lees hiervoor het volgende verhaal van Leon Houbiers...

Als gevolg van een foutje van de kledingfabrikant moesten alle nieuwe korte broeken weer retour naar de fabriek. Na een snelle inzamelingsactie zijn de broeken inmiddels al in Italië. Wij fietsen natuurlijk gewoon door en afgelopen zondag was helaas de temperatuur iets hoger. Enkelen wilden toch in de nieuwe kleding rijden en had zich de lange broek aangetrokken en de anderen fietsten in een (vreemde) korte broek, al of niet met beenstukken daaronder. Het was een raar gezicht. Toen op een gegevens moment vijf renners naast elkaar reden kon er toch nog een lachje vanaf. Het zag namelijk niet uit! Vijf mooie truien op een rij maar vijf verschillende broeken... Nee, een foto hebben we maar niet gemaakt.

We waren er een week later weer, op hetzelfde rechte stuk richting Geulle. Ook dit keer ging het weer in gestrekte draf, kop over kop. Wiel Janssen was ook weer present maar dit keer was hij anders. Hij had vanaf de start het nodige commentaar te horen gekregen en iedereen had hem gewaarschuwd. Dus het was wel 'the same Wiel' maar ook weer niet. Hij was kalmer, misschien wel onder de indruk. Aan kop gekomen deed hij op een kameraadschappelijke manier zijn deel van het werk. Hij vroeg zelfs bij het naar achteren laten zakken aan de regisseur of hij het goed had gedaan. Ja Wiel, alle lof dit keer!

De A-ploeg gaat, na enkele weken training, alweer als een razende tekeer. De afgelopen zondagsritten werden met een gemiddelde van 27 km per uur afgelegd. Dit komt door de enorm uitgebalanceerde seizoensopbouw die Leon Smeets heeft bedacht.
Onderdeel van die razernij is Wiel Janssen. Ook hij komt stilaan in een uitstekende vorm. Dit betekent dat hij af en toe niet te houden is, met zijn krachten smijt en de term 'teamplayer' niet altijd eer aandoet. Afgelopen zondag sprintte hij al na enkele kilometers koers als een waanzinnige de Plettenberg op. Dit ging gepaard met luide aanmoedigingen van de anderen, in de veronderstelling dat het daarna met Wiel wel gedaan zou zijn. Maar later bleek dat hij nog enkele kartusches op zak had. Op het kaarsrechte stuk naar Geulle met een stevige wind op kop vormde het peloton een dubbele rij en probeerde kop over kop de krachten te verdelen. Om dit te realiseren was enige regie nodig maar het lukte geweldig deze keer. Onder het motto 'het tempo vooral stabiel te houden' schoven de rijen in een strak tempo rustig langs elkaar. Wiel was een van de laatste renners op weg naar de koppositie. Tijdens het doorschuiven was al te zien dat hij op ontploffen stond. Hij stuiterde op het zadel en kon niet wachten om 'als teamplayer' zijn deel van het werk te doen. De waarschuwing het tempo vooral niet de hoogte in te jagen hoorde hij niet eens. Toen eindelijk zijn kopbeurt begon schoot hij als een pijl naar voren. Weg geöliede machine, weg regie, weg hoop om het als groep nog een kilometer langer vol te houden. En Wiel? Die reed 200 meter in z'n eentje, zag niemand in zijn wiel zitten en liet zich toen met een verbaasde blik op zijn gezicht weer terugvallen. Noemen ze dit nou fietsdyslexie?

Volgende week maandag (Paasmaandag dus) is het zover. Vanaf dat moment rijden we met de nieuwe kleding! De teleurstelling over het afscheid van de huidige wit/rode wielerkleding was merkbaar tijdens de laatste zondagsrit. Vrijwel alle fietsen van de A-ploeg zijn namelijk afgestemd op de huidige kleurstelling van de tenues. Er bestaan al ideeën om de fietsen te laten overspuiten. Over een nieuwe fiets kopen wordt nog niet gerept. Daarop moet eerst het thuisfront worden 'voorbereid'. Maar wat doen we met het vleugje groen in de toekomstige truien en broeken?

Pierre Bindels kwam afgelopen zondag onzacht in aanraking met het wegdek. Enkele kilometers buiten Bocholtz zag hij varkensrug over het hoofd, die tussen de weg en het fietspad was geplaatst. Pierre kon blijkbaar geen keuze tussen die twee maken. Dat kwam onder meer vanwege een drukke discussie over het drankgebruik van de afgelopen tijd. We weten dat Pierre wat dat betreft altijd zijn beste beentje voorzet. Maar hij is reëel. Hij is het er ook wel over eens dat "alcohol meer kapot maakt dan je lief is" . Deze zin had hij nèt uitgesproken toen hij tegen de vlakte ging. Tja Pierre, dit keer sla je de spijker op de kop!

We kunnen de huidige wielerkleding vaarwel zeggen. De nieuwe is gearriveerd! De beoogde 8 jaren die we gedacht hadden in onze kleding rond te rijden, hebben we helaas niet gehaald. Het is een jaartje korter geworden. Maar we vinden ze nog altijd mooi, onze wit-rode truien en broeken. Inmiddels is de kleding dermate verouderd, dat vervanging noodzakelijk is. Vanaf april stappen we dus over naar de nieuwe zwart-witte kleding. Het ontwerp is bedacht door Mariejella Jung uit Bocholtz (zij tekende ook onze vorige kleding), met inbreng van een vijfkoppige kledingcommissie. Uiteindelijk nam de afronding van de kleding nog vier maanden in beslag. Vanwege de verfijnde details in het ontwerp zijn er uiteindelijk 6 proefdrukken gemaakt om het geheel perfect te laten lijken op wat Mariejella had bedacht. De twee grote dozen zijn deze week met een big smile in ontvangst genomen. Het zal even wennen zijn, met deze nieuwe ’look’, niet alleen voor onszelf maar ook voor onze omgeving.

De weersomstandigheden zijn meestal bepalend voor deelname of niet. Vaak zijn ze doorslaggevend. Dit keer was het onduidelijk hoe het op zondagmorgen zou uitzien. Toch namen vele renners zaterdagavond al het besluit om de rit uit hun agenda te skippen. De redenen waren divers en ook soms vergezocht. Genoemd werden de temperatuur, een kinderfeestje, een kapotte mobiel. Op de zondagochtend stonden daarom slechts 4 renners plus een gastrenner aan de start. Het miezerde in het begin en aan het einde van de rit en de temperatuur lag rond de 12 graden. Ook waaide het stevig en dat was dit keer het kersje op taart. Te meer omdat het parkoers vooral in het begin niet bijster interessant was. Pas vanaf Brunssum richting Nuth, Spaubeek en Schimmert stond de wind vaak in het nadeel en werd met het hol open gereden. Het werd een mooie intervaltraining. Volle bak tegen de wind rijden afgewisseld met rustige stukken met de wind in de rug. En de thuisblijvers? Die hadden dit keer ongelijk!

Voor een koerskapitein is het bijzonder moeilijk alle kikkers in de kruiwagen te houden. Zeker als het om TC83-kikkers gaat. Afgelopen zondag waren de weersomstandigheden bijzonder gunstig. De verwachting was dat iedereen van de A-ploeg wel aan de start zou staan. Helaas sprong Leon Houbiers als eerste uit de kruiwagen omdat hij voor z’n werk naar het verre oosten moest. Bij de start was het wachten op enkele verloren zonen: Rob Vluggen en Pascal Paulissen zouden na een inactiviteit van ontelbare maanden weer eens in de kruiwagen springen. Net op tijd arriveerden ze voor de start. Verder waren er ook twee gastrenners aanwezig, waaronder ons ”half” lid Theo Rutten. Het werd al moeilijker de tel bij te houden. Eenmaal op weg formeerde zich een omvangrijke groep van 12 renners. Nog voor het verlaten van Bocholtz opeens een kwaak: ”waar is Willy?”. De immer onvoorspelbare Willy Janssen zat niet in de kruiwagen. Na enig bellen nam hij zijn telefoon op. Hij had de start finaal gemist want hij was in de veronderstelling dat die een half uur later was. Willy gaf de moed echter niet op. De rit met de club is zijn hoogtepunt van de week en dat wilde hij zeker niet aan zijn neus voorbij laten gaan. Hij sprong op z’n ros en reed als een speer naar Gulpen, waar hij zich kon aansluiten bij de groep. De laatste kikker zat in de kruiwagen, compleet uitgepierd. En kwaken, dat deed hij niet meer!

Met een warm zonnetje ging het seizoen 2017 van start. Veel renners uit alle ploegen van TC83 stonden aan de start. De meesten waren er nog niet helemaal klaar voor maar enkelen wel.
Activiteit was er afgelopen winter wel, maar niet op de fiets. Vele foto's kwamen langs de redactie maar ze hadden weinig met fietsen te maken. Alleen Leon Houbiers stuurde met regelmaat foto's door van mountainbiketochten in het Limburgse land en trainingstochten op Mallorca. Het gaf hem een voorsprong op de rest en dat was duidelijk te zien tijdens de eerste rit. Van één renner hoorden we bijzonder weinig tijdens de afgelopen winter: Jos Claessens. Hij had goede voornemens gemaakt maar het is altijd afwachten wat daarvan terecht komt. In dit geval heeft Jos woord gehouden. In zijn bekende "Johnny English"-look stond hij scherp aan de start van de rit. Tijdens het fietsen was hij nauwelijks in toom te houden. Hij sprak weinig en focuste zich volledig op de paar hellingen in de route. Die waren geen probleem voor hem. Hij had deze winter alles aan de kant gezet. Wijn, bier, Carnaval,...alles moest wijken voor zijn seizoensvoorbereiding. Toen Jos zich tijdens de koffiepauze ontdeed van zijn donkere bril bleek nòg iets: een gezwollen en blauw oog sierde zijn gezicht! Niet dat hij er knapper door werd maar het riep wel één belangrijke vraag op. Jos had deze winter alles aan de kant gezet, maar had zijn vrouw hèm met een ferme mep aan de kant gezet? Dat zou nòg meer de topvorm van Jos verklaren!

Het eerste plan van het jaar was al goed, maar helaas, op de dag van de nieuwjaarswandeling was het ècht guur winterweer en had wandelen geen zin. Wat wèl kon doorgaan was het geplande samenzitten achteraf. En dus was bijna de hele vereniging met hun dames op het afgesproken tijdstip bij de Eyserhof. Het was een prima gelegenheid om de plannen van dit jaar verder in te vullen. Onder andere het jaarlijkse trainingskamp. Al eerder was besloten deze dagen wat later in het jaar te plannen dan de gebruikelijke periode in mei maar waar het zou plaatsvinden stond nog in de sterren geschreven. En daar in de Eyserhof werd de knoop doorgehakt. Na 4 jaar in de Eifel te hebben gebivakkeerd is het nu de beurt aan de Ardennen. Om precies te zijn in de Oostkantons nabij Bütgenbach. Ze zullen daar ongetwijfeld blij zijn dat we komen. De locatie ziet er prima uit, met barbecue en trainingshonk!
En de dames? Die zaten in de Eyserhof ook bij elkaar en hebben waarschijnlijk hun eigen plannen gemaakt voor deze dagen....