Op de laatste dag van april werd het pas voorjaar. Alle overbodige kledingstukken konden snel worden uitgetrokken. Een heuse striptease langs de weg! Wat lentekriebels toch teweeg kunnen brengen...

Voor het eerst sinds jaren stond weer eens een route op het programma die niet in Bocholtz van start zou gaan. Op Koningsdag werd vanaf Mont Rigi in de Hoge Venen de Oostkantonsrit gereden. Het was dus weer even wennen met die fietsen achter of in de auto, alles in gereedheid brengen op een parkeerplaats en te moeten starten met een afdaling. Gelukkig met een zonnetje maar met slechts 5 graden. Bibberen dus in die eerste kilometers. De tocht was pittig maar bijzonder mooi. Je waande je in het verre buitenland. Pas na het pauzepunt op een terras in Schönberg was het aangenaam warm fietsen. De 1700 hoogtemeters waren voor enkelen iets teveel van het goede. Bijtrainen dus...en wel op Mallorca, want daar is het zeker lekker warm.

De zondagsrit op 23 april voerde de A-groep door de Maasvallei over Belgisch grondgebied. Als door een wesp gestoken werd het tempo de hoogte in gegooid op het moment dat Maastricht werd verlaten en het fietspad langs de Maas werd bereikt. Kop over kop konden de sterksten snel een breuk creéren om even later...toch weer te moeten wachten. Wiel kon het niet zo bijbenen. Naar de oorzaak was het gissen. Waren het de klanken van Helene Fisscher die hem deden afleiden? Of die glazen bier tijdens het concert? Wiel zelf gaf hierover geen uitsluitsel. Hij had er geen moeite mee om dit keer de rode lantaarn te dragen.

Op de dag dat Pogacar op indrukwekkende wijze de Amstel Gold Race won vertrokken 6 renners (Karlijn, Sjack, Pieter, Ferry, Pascal en Paul) richting Henri Chapelle. Het doel was om halverwege de rit croissantjes te gaan eten bij 'ons' hotel/restaurant in dat dorp. De weg er naartoe was nat en glad. Uit de hemel viel motregen en naarmate de route de hoogte in ging werd het steeds mistiger. De vochtigheid en kou nam hierdoor nog meer toe. Een bittere teleurstelling was dat het hotel/restaurant in Henri Chapelle dicht was. Geen croissantjes, geen warme drank en geen mogelijkheid om het lichaam op te warmen. Op de terugrit voelden de lichamen kouder en kouder. Een warme douche had zelfs de voorkeur boven het kijken naar de doorkomst van de Amstel Gold Race. Alle renners hadden de punten voor het klassement op een niet minder indrukwekkende wijze verdiend.

De afgelopen maand maart was nog nooit zo slecht. We hadden te maken met gruwelijke weersomstandigheden, niet alleen doordeweeks maar ook in het weekend. De zondagsritten stonden wel op het programma maar de meeste renners zegden af. Regen, wind, kou, het was er allemaal. Alleen onze enige vrouw in ons midden had er geen last van. Zij reed elke week weer trouw de zondagsrit, omdat die nu eenmaal op het programma stond.
Afgelopen zondag was Karlijn er niet bij vanwege 'moederomstandigheden', en daar waren de vier mannen (+2 renners van de A2-groep die een gedeelte van de rit meefietsten) die aan de start stonden heel blij mee. Enkelen waren zonder trainingskilometers de winter doorgerold en voorzagen een heftig ritje. Zeker nu de weersomstandigheden wederom niet meewerkten. De rit door een van de saaiste en ook weer meest typische delen van België was toch mooi. De kracht van de wind was heel goed voelbaar langs de kades van de Maas nabij Visé. En de Voerstreek was heerlijk om te doorkruisen. Het was een ideale trainingstocht om warm te draaien, ook al leven we reeds in april.

Oké, het is nog geen voorjaar maar op de eerste zondag van het nieuwe jaar zijn de renners van onze club bereid om vroeg op te staan voor een wandeling. Ze nemen partner of baby bij deze activiteit mee en het moet gezegd, steeds weer blijkt het een geweldige ochtend te zijn. Er wordt bijgepraat over de afgelopen, fietsloze maanden, plannen besproken over de toekomstige maanden en geluisterd naar de verhalen waarom renners meer of minder tijd op de fiets kunnen doorbrengen. De wandeling verliep prima. Het was mooi weer, op de laatste kilometer na, en er werd niemand gelost. En wanneer dat dreigde het geval te zijn, wachtte Wiel Janssen als een echte wegkapitein de geloste wandelaars op.