Tijdens zijn wekelijkse minutieuze voorbereiding op de eerstvolgende clubrit zag Pascal 2 rode streepjes in het routeprofiel van de rit staan. Twee? Al wekenlang werd er gesproken over de waanzinnig steile Drolenval. De spanning voor deze helling zat er al goed in, vooral door de verhalen van Karlijn, die de Drolenval vorig jaar al had beklommen. Pascal ging research doen naar het tweede rode streepje. Dat bleek een andere helling te zijn, Sur Steppes genaamd, die ongeveer dezelfde stijgingspercentages had. Denk hierbij aan maximaal 15 tot 17 procent. De spanning werd door deze 'ontdekking' nog wat hoger...
De rit naar Banneux startte vroeg. Het voorspelde zonnige weer liet lang op zich wachten. Het was mistig, alles voelde nat aan en het was behoorlijk koud. Pas achter Blegny was het plotsklaps zonnig en lachte het prachtige landschap ons toe. Sur Steppes was inderdaad een ploert, die in 4 'etages' omhoog schoot. Een juweeltje volgens Tom Dumoulin, maar Renato gebruikte het woord 'waanzin' en volgens mij duidt dit toch echt op iets anders.
Na de klim was bedevaartplaats Banneux snel bereikt. Het terras werd overgeslagen omdat de Drolenval meteen na Banneux in de route lag. Voor het opsteken van het kaarsje werd uiteraard wel de tijd genomen en daarna ging het in een snelle afdaling naar die andere ploert. Steil is een understatement, 17% gaf mijn computer meerdere keren aan in het laatste deel van de klim. En die auto achter ons, op dat hele smalle weggetje, die lieten we écht niet voorbij. Fuck de auto, zoals we dat doeltreffend noemden. De concentratie móest bij het klimmen blijven.
Hierna was de blik gericht op Aubel, waar dan toch een terrasje werd opgezocht. Het was inmiddels heerlijk warm maar door de vele korte hellingen en de steeds sterkere wind werd het geen uitbollen tot aan de finish. Bovendien werd er af en toe lekker gekoerst en voelden we de benen langzaam leeglopen.
De laatste helling was de Nijswillerberg. Hierna hadden we er 1700 hoogtemeters opzitten. Het voelde als een perfecte training door een mooi landschap en met een gezellige groep!

De voorbereidingen op de zwaardere, buitenlandse ritten zijn in volle gang. Afgelopen zondagsrit werd Wallonië doorkruist en ondanks het strakke tempo, de vele steile pukkels, het gravelstukje, de harde wind en het soms vreselijke slechte asfalt had iedereen na afloop een smile op zijn gezicht. Of ook weer niet want de benen deden behoorlijk pijn en de smile bij Karlijn was slechts een glimlachje. Onderweg kreeg ze te maken met een lekke band. Met behulp van alle mannen in het peloton lukte het pas na ruim een half uur om de weg te vervolgen. De buitenband wilde er met geen mogelijkheid van af. Die zat dermate vastgeplakt tegen de velgrand dat depanneren bijna onmogelijk was. Geluk bij een ongeluk was dat de zon scheen en daarom niemand klaagde over het lange oponthoud.

Dat was vorige week wel anders. Toen was het guur, het miezerde en op weg naar de start veranderde dat steeds meer in regen. Bovendien waaide het flink en dat wakkerde de gedachte aan dat in bed blijven liggen beter was geweest. Het wachten bij het startpunt maakte het ook nog eens Siberisch koud. Het was Karlijn die de koukleumen aan de start motiveerde om te rijden. De rit ging richting Henri Chapelle en nam onderweg diverse steile klimmetjes mee. Het open deel langs het Amerikaans oorlogskerkhof, traditioneel altijd met de wind vol op kop, was nu in waaiervorm een peuleschil. En, niet vergeten te vermelden...het bleef de hele rit droog!

Beide trainingsdagen waren bijzonder zinvol. De ontberingen waren niet verkeerd. Alles met het oog op de Cote de Drolenval. Over enkele weken verwacht ons deze helling...

Nog niet half maart en de temperatuur loopt al op naar 17 graden. Kort/kort lukt nog niet vanwege de koude aan het begin van de dag maar na een uurtje fietsen gaat de overbodige kleding uit. Vooral de blote benen komen tevoorschijn. Het gesprek gaat dan al snel over geschoren of ongeschoren? De ene renner heeft er nog een dikke vacht op, de andere wat donshaartjes en een derde is al glad geschoren. Ijdelheid? Professionalisme? De discussie ging vooral over waarom de benen überhaupt geschoren zouden moeten zijn. Feit is wel dat iedereen trots is op zijn benen en dat is het allerbelangrijkste. De fotograaf mocht ze met alle plezier op de foto zetten. De details over hoe het thuisfront het scheren van de benen ervaart zullen we iedereen besparen en ook de vrouwenbenen zijn niet vastgelegd. Dan weet immers iedereen meteen van wie ze zijn...

Het fietsseizoen 2025 is weer begonnen. Fris gesoigneerd en in topconditie verschenen welgeteld vijf personen aan de start: John, Georg, Leon Houbiers, Karlijn en Pieter. Plotseling verscheen ook Renato aan de start. Notabene op tijd maar met een blik in zijn ogen alsof hij gezopen had. Het TC83-wielertruitje had hij aan maar er klopte iets niet...helm vergeten, gezicht geschminkt en de auto gepakt in plaats van de fiets. Goed begin Renato...Alaaf!!

Uit de categorie "stoere verhalen" dit keer een sterk staaltje van Karlijn. Met haar ranke lichaam en lage gewicht trapt Karlijn de meest respectabele wattages en kan ze de kop van de snelle groep makkelijk bijhouden. Ook bij het binnenfietsen geselt zij de pedalen en kreunt haar Tacx Neo fietstrainer. Vorige week perste ze daarbij alles uit haar benen totdat...de motor van haar Tacx begon te kwalmen. Het verbrande apparaat raakte hierdoor onherstelbaar beschadigd. Zelfs Garmin/Tacx had hier geen woorden voor. Uiteindelijk boden zij haar een nieuwe Tacx aan tegen een gereduceerd bedrag. Schandalig! Ze hadden haar een profcontract moeten aanbieden!

Sfeerfoto van de nieuwjaarswandeling van onze wielerclub. Op deze eerste activiteit van het jaar is het normaliter zonnig weer, maar dit keer zat het niet helemaal mee. Het was winters koud en het zicht was door de mist beperkt. De gezelligheid was er niet minder om. En na de wandeling was het opwarmen met een heerlijke kop koffie.

De voorbereiding op het fietsseizoen is in gang gezet. De meeste A-renners hebben zich verzameld op het Rouvy-indoorplatform, waarin met realistische landschaps-videobeelden en een avatar voor iedere renner een op echt lijkende situatie kan worden gecreëerd. Op iedere zondagochtend staat sinds de kerst vorig jaar de TC83 Sunday Morning Ride op het programma. Deze serie groepsritten wordt een trainingstour-door-Europa genoemd. Gestart in Oostenrijk, de tweede rit door Luxemburg en de derde door het mooie Toscane in Italië. In alle gevallen trainingen zonder kou of regen en met veel zon. De afspraak is dat in het eerste uur de groep zoveel mogelijk bij compact blijft en dat in het laatste uur de remmen los kunnen. In de praktijk blijkt dat de groep van 5 of 6 renners sowieso vrijwel bij elkaar blijft, hoe hard of hoe langzaam je ook rijdt.
De weersverwachtingen bepalen hoeveel landen van Europa nog bezocht zullen worden in januari en februari. Daarna is het weer gedaan met de pret.